Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από μια «μεγάλη» νίκη και «μεγάλη» νίκη είναι αυτή που σημειώνεις απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο όπως η Φενέρ. Τη χρειάζεται για βαθμολογικούς λόγους, τη χρειάζεται για ψυχολογικούς και τη χρειάζεται ώστε να «προστατεύσει» το σπίτι του, να μην κάνει και δεύτερη εντός έδρας ήττα μετά απ’ αυτή με τη Ζαλγκίρις, μέχρι να «βρει την άκρη του» με τα εκτός έδρας παιχνίδια και να δει τι πρέπει να αλλάξει και τι να κάνει καλύτερα, ώστε να μην είναι κάθε εξόρμηση μακριά από το ΟΑΚΑ μια πονεμένη ιστορία…
Για να πετύχει αυτή τη «μεγάλη» νίκη που τόσο πολύ χρειάζεται, έχει ανάγκη να ξαναδεί τον αρχηγό και ηγέτη του, τον Νικ Καλάθη, να γίνεται ο παίκτης που σάρωσε τα πάντα στην Ευρωλίγκα πέρυσι – ο Νικ περνάει ένα «κακό φεγγάρι», μια περίοδο που δείχνει μπλοκαρισμένος πνευματικά, που δεν του βγαίνει τίποτα, που δεν έχει το καθαρό μυαλό να σηκώσει το κεφάλι και να «δει» το γήπεδο, που πέφτει στις παγίδες που του στήνουν οι αντίπαλοι προπονητές. Σαφές και ξεκάθαρο ότι δεν παίζει καλά – όπως είναι σαφές και ξεκάθαρο ότι δεν μιλάμε για κάποιο ερωτηματικό, για κάποιον παίκτη που πέρασε τον Ατλαντικό πριν λίγους μήνες και δεν ξέρουμε αν θα «στρώσει», αλλά για έναν παιχταρά που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.
Κυρίως, μιλάμε για έναν τύπο, ο οποίος – σε αντίθεση με πολλούς άλλους αθλητές υψηλού επιπέδου – δεν ψάχνει για δικαιολογίες και δεν ασκεί κριτική γύρω – γύρω, αλλά έχει κάνει την αυτοκριτική του. Ξέρει ότι δεν παίζει καλά, ότι περιμένουν περισσότερα απ’ αυτόν οι συμπαίκτες του, ο προπονητής του, ο κόσμος, η διοίκηση, ότι πρέπει να ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοσή του κι ότι αν δεν είναι αυτός καλά, δεν μπορεί να είναι καλά ο Παναθηναϊκός. Ίσως μέσα του να ξέρει ο ίδιος και γιατί δεν παίζει καλά, αν έχει κουραστεί το κορμί του ή έχει θολώσει το μυαλό του, αν οι χαμηλές επιδόσεις στο μακρινό σουτ ολόκληρης της ομάδας έχουν περιορίσει τις πάσες και τις διαβάσεις μέσα στη ρακέτα.
Θα τη βρουν την άκρη ο Νικ με τον προπονητή του
Όπως τη βρήκαν και πέρυσι – διότι θυμίζω ότι ντεφορμάρισμα πέρασε και πέρυσι ο Νικ και καθόλου παράλογο δεν είναι για έναν παίκτη να μην παίζει καλά για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα – πρόβλημα είναι αν δεν παίζει καλά ολόκληρη τη χρονιά ή αν το ντεφορμάρισμά του έρθει στην περίοδο που κρίνονται τα πάντα, τον Απρίλιο ή τον Μάιο. Οι κακές εμφανίσεις τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο, είναι κάτι που έρχεται και παρέρχεται, που μπορεί να στοιχίσει κάποιες ήττες αλλά δεν φέρνει την καταστροφή. Θυμίζω επίσης και πέρυσι ο Καλάθης είχε φάει «κράξιμο» στο διάστημα που δεν έπαιζε καλά, δεν του έμπαιναν τα σουτ, δεν του «έβγαιναν» τα παιχνίδια. «Στεφάνη» τον έλεγαν ειρωνικά, κορόιδευαν τα 2+ εκατομμύρια του συμβολαίου του, έλεγαν ποιον καλύτερο παίκτη θα μπορούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός με αυτά τα λεφτά ή «ακόμα καλύτερα» να πάρει δυο «παιχταράδεις», λες και ψωνίζεις μαρούλια από τη λαϊκή… Όταν βέβαια πάτησε το γκάζι ο Νικ, κάπως γαργάρα το έκαναν αυτοί που τον έκραζαν – οι μεν «πράσινοι» παρακάλαγαν το καλοκαίρι να μείνει και προέτρεπαν τον Πρόεδρο να δώσει γη και ύδωρ για να τον κρατήσει, οι δε «κόκκινοι» τον είδαν να κάνει ματσάρες στα play-offs και να έχει σημαντική συμβολή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Κλείνω με αυτό που ανέφερα παραπάνω, διότι για μένα αυτό είναι και το κλειδί της υπόθεσης αλλά και η «λύση του μυστηρίου»: ο Νικ, έχει κάνει την αυτοκριτική του και η παραδοχή του προβλήματος, είναι πάντα το πρώτο βήμα για την επίλυσή του. Έχει κι άλλα προβλήματα η ομάδα, τα ξέρει και ο προπονητής και οι παίκτες και η διοίκηση και ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι, τα αντιμετωπίζουν, δουλεύουν για να τα διορθώσουν, αλλά όλα ξεκινούν από την αυτοκριτική. Δεν παίζεις καλά, το αναγνωρίζεις, το παραδέχεσαι, δουλεύεις δυο φορές πιο σκληρά, προσπαθείς να καθαρίσεις το μυαλό σου, να κάνεις ένα reboot και να μπεις να παίξεις το μπάσκετ που ξέρεις και μπορείς. Το μόνο που δεν χρειάζεται μια ομάδα και ένας ντεφορμέ παίκτης, είναι μια πλαστική επικοινωνιακή ομπρέλα πάνω του, ένα προστατευτικό «κουκούλι» γύρω και μια απόδοση ευθυνών σε όλους τους άλλους (τους ξένους, τους νεοφερμένους, τους μικρούς, τους μεγάλους), μην τυχόν και τον κακοκαρδίσουμε. Ούτε ο Νικ, ούτε ο Παναθηναϊκός κατέφυγαν ποτέ σε τέτοιες πρακτικές και δεν τις χρειάστηκαν κιόλας.
