Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να «διαβάσεις» τη φετινή πορεία των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις: να μιλήσεις για ατυχία. Να μιλήσεις για διαιτησία. Για την κακιά στιγμή. Για δύσκολες κληρώσεις. Για «μεγαθήρια». Για κακό πρόγραμμα. Για καρπούζια που δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη. Υπάρχουν όλα τα παραπάνω μαζί και υπάρχει και η γλώσσα της αλήθειας, η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική.
Τι έχουν κάνει οι ομάδες μας από το καλοκαίρι μέχρι εδώ που είμαστε; Ατρόμητος και Αστέρας Τρίπολης δεν κατάφεραν να μπουν στους ομίλους του Europa, αλλά ας πούμε ότι απ’ αυτές τις δυο ομάδες «δεν είχαμε πολλές απαιτήσεις» - φαντάζομαι ότι εκείνες είχαν περισσότερες απαιτήσεις από τους εαυτούς τους απ’ αυτό που τελικά έγινε. Η ΑΕΚ κατάφερε μια τεράστια πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ μπήκαν στους ομίλους του Europa. Χαρές και πανηγύρια, τρεις ελληνικές ομάδες στους ομίλους, η μια σε όμιλο – βουνό, οι άλλοι δυο σε πιο «διαχειρίσιμες» καταστάσεις – τουλάχιστον όπως φαίνονταν τα πράγματα το Σεπτέμβρη.
Τι έχουμε σήμερα; 15 ματς στους ομίλους. 11 ήττες. 3 νίκες. 1 ισοπαλία. Αυτός είναι ο απολογισμός σχεδόν μιας ολόκληρης φάσης ομίλων για τρεις ομάδες, τρεις νίκες – εκ των οποίων οι δυο «ανήκουν» στον Ολυμπιακό και σημειώθηκαν επί της Ντουντελάνζ, η άλλη του ΠΑΟΚ επί της Μπάτε εκτός έδρας και η ισοπαλία του Ολυμπιακού εντός με Μπέτις. Και έχουμε φτάσει στην τελευταία αγωνιστική, όπου έχουμε την ΑΕΚ με μηδέν βαθμούς να πηγαίνει στην Πορτογαλία αποκλεισμένη από το Europa για να ψάξει έστω έναν βαθμό και να μην γίνει η μοναδική ομάδα που δεν πήρε απολύτως τίποτα από 6 ολόκληρα ματς. Τον Ολυμπιακό να ψάχνει νίκη επί της Μίλαν με δυο γκολ διαφορά για να περάσει και τον ΠΑΟΚ να θέλει νίκη επί της Μπάτε, ώστε να περάσει σε ενδεχόμενη τριπλή ισοβαθμία – αν η Τσέλσι νικήσει τη Βίντι. Μια χαρά δηλαδή. Ή δυο τρομάρες – εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς.
Σαφώς και θα κριθεί στο χειροκρότημα η φάση των ομίλων – όπου «χειροκρότημα», η τελευταία αγωνιστική και τι θα κάνουν ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός. Κερδίζουν όσο πρέπει και έρχεται βολικά το ματς στην Ουγγαρία; «Μάγκες» και «Ευρωπαίοι» και «έχουν DNA» και «ταβάνι τους ο ουρανός» και «Πρέσβεις» και ό,τι άλλο σκεφτεί αυτός που βγάζει τα πρωτοσέλιδα και τους τίτλους στα σάιτ. Με την ευχή όλων μας να συνεχίσουν και οι δυο και να πάνε όσο πιο ψηλά τους αναλογεί και «τους πρέπει», αλλά αναρωτιέμαι: είναι ευχαριστημένοι από τη συγκομιδή τους ως τώρα; Από τις εμφανίσεις τους; Από την εικόνα που έχουν δείξει; Πιστεύουν πως έχουν ανταποκριθεί στις προσδοκίες των οπαδών; Πως έχουν κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσαν;
Για την ΑΕΚ δεν έχουμε να πούμε πολλά, ήταν που ήταν δύσκολος ο όμιλος, έχασε Λιβάγια και Λόπεζ λόγω ανοησίας, βυθίστηκε στην εσωστρέφεια, πλήρωσε μεταγραφικές κακοτεχνίες, τραυματισμούς, νεκρά διαστήματα, θολωμένο μυαλό και «κατόρθωσε» από το Νοέμβρη να βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος. Αν υπάρχει κάποιος που το πάλεψε καλύτερα από όλους τους άλλους, είναι ο Ολυμπιακός: έκανε το «χρέος του» στα δυο ματς με τη Ντουντελάνζ, πάλεψε στο Μιλάνο (αλλά έχασε), πάλεψε στην Ανδαλουσία (αλλά έχασε), φάνηκε άτολμος όμως στο «Καραϊσκάκης» να κυνηγήσει κάτι παραπάνω από το βαθμό της ισοπαλίας – μια άλλη βερσιόν του Ολυμπιακού, παλιότερη, όχι απαραίτητα με καλύτερο ρόστερ, θα ζήταγε και θα έπαιρνε περισσότερα πράγματα εντός έδρας. Όσο για τον ΠΑΟΚ, έκανε την εκτός έδρας νίκη στη Λευκορωσία, υπολόγιζε (και υπολογίζαμε όλοι) άλλους 6 βαθμούς στο σακούλι από τα δυο ματς με τη Βίντι και τελικά έμεινε σ’ εκείνο το τρίποντο με τη Μπάτε.
Μισοάδειο ή μισογεμάτο το ποτήρι;
Αναλόγως πώς το βλέπει κανείς ή πόσο πολύ διψάει: μπορεί να χορτάσεις τη δίψα σου με μισό ποτήρι νερό ή να έχεις φάει σαρδέλες και να μην σου φτάνει ούτε για να βρέξεις τα χείλη σου. Αν οι ομάδες μας, οι τρεις «μεγάλες» ομάδες που ξεκίνησαν τη χρονιά διεκδικώντας το πρωτάθλημα, «οχυρωθούν» πίσω από δικαιολογίες, βολευτούν από τα αποτελέσματα της τελευταίας αγωνιστικής και περάσουν, ή αποκλειστούν αλλά το ρίξουν στην ατυχία, τις χαμένες ευκαιρίες και την αδιαφορία της Τσέλσι, τότε θα έχουν αποφύγει περίτεχνα να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να κάνουν την αυτοκριτική τους. Κι αυτό θα είναι κάτι που θα τους «μικρύνει» ευρωπαϊκά και θα τους «μικρύνει» γενικότερα, όσα πράγματα κι αν καταφέρουν εντός των ελληνικών συνόρων.
Διότι πέρα από την ψύχωση για πρωταθλήματα και κύπελλα, αυτό που τους καταξιώνει και τους «ψηλώνει», είναι το αήττητο ευρωπαϊκό σερί που είχε η ΑΕΚ μέχρι το πρώτο ματς των ομίλων. Είναι τα μεγάλα ευρωπαϊκά διπλά που έχει πετύχει ο ΠΑΟΚ. Είναι οι βραδιές του Τσάμπιονς Λιγκ όπου ο Ολυμπιακός λύγισε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ. Αυτά σε βάζουν στο «χάρτη», αυτά σε βοηθούν να φτιάξεις το όνομά σου, να ανεβάζεις τη χρηματιστηριακή αξία των παικτών σου και να τους πουλάς σε πολλαπλάσια τιμή απ’ αυτή που τους αγόρασες, αυτό δίνει μια ευρωπαϊκή αύρα στον κόσμο, που μπορεί να κοιτάξει πέρα από την εγχώρια οπαδική πλάκα ή καζούρα ή «χοντράδα». Και σε τελική ανάλυση, για να πάρουν το πρωτάθλημα σκίζονται όλοι, σωστά; Για να έχουν την ευκαιρία τους να μπουν στους ομίλους, έτσι δεν είναι; Οι όμιλοι όμως, δεν είναι – ή δεν πρέπει να είναι – μόνο τα χρήματα της ΟΥΕΦΑ, είναι – και πρέπει να είναι – και το πρεστίζ, η λάμψη, η ευκαιρία να πας στην κυριλέ δεξίωση με το φράκο σου και να συναναστραφείς την υψηλή κοινωνία σαν ισότιμος καλεσμένος και όχι σαν «φτωχοσυμπέθερος».
