Ο Παναθηναϊκός κέρδισε στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας τη Μακάμπι. «Προβλημάτισε όμως, κακός στην άμυνα, έλειπαν και δυο γκαρντ από τους Ισραηλινούς, ζορίστηκε στο τέλος, έπρεπε να βάλει 20άρα ο Λοτζέσκι για να μην πάθει καμιά ζημιά». Πήγε δεύτερη αγωνιστική και έχασε στη Γερμανία από τη Μπάγερν. Ξεπάτωμα! «Ασύνδετος, ανέτοιμος, χειρότερος από πέρυσι, γιατί δεν έπαιξε καθόλου ο Παπαγιάννης, φέρτε πίσω το Σίνγκλετον, Πασκουάλ παγωτατζής» και άλλα παραδοσιακά άσματα. Τρίτη αγωνιστική, νικάει «σβηστά» τη Γκραν Κανάρια με «κατοστάρα», αλλά οι «σομελιέ» του μπάσκετ και οι «αφισιονάδος» της πορτοκαλί μπάλας πάλι ξίνισαν τα μούτρα τους: «έλα μωρέ, ποια Γκραν Κανάρια και Γκραν Παπάρια, έφαγε 87 πόντους ο Παναθηναϊκός, δεν παίζει καλά ο Καλάθης, χάλια μαύρα, με το ζόρι θα μπει οκτάδα, αν μπει κιόλας». Μιλάμε για ένα μικρό έπος – κι ακόμα δεν έχει φύγει ο Οκτώβριος!
Ψάχνω να καταλάβω τι ακριβώς περιμένουμε από τον Παναθηναϊκό μετά από τρεις αγωνιστικές και δυο εβδομάδες δράσης στην Ευρωλίγκα: 30άρες; Άμυνες που να τσακίζουν κόκκαλα και να κρατάνε τον αντίπαλο στους 60-65 πόντους; Επίθεση που να βγάζει φωτιά; Να βρίσκονται όλοι με όλους με κλειστά μάτια; Να παίζουν οι καινούργιοι σαν να είναι τρία χρόνια στην ομάδα; Να κάνει rotation ο Πασκουάλ και να μην αλλοιώνεται στο παραμικρό η εικόνα της ομάδας; Ας είμαστε σοβαροί, είναι πολύ νωρίς για να δούμε τον «κανονικό Παναθηναϊκό», αυτόν που είχαν στο μυαλό τους διοίκηση και προπονητικό σταφ το καλοκαίρι, όταν τον σχεδίασαν και πήραν τους συγκεκριμένους παίκτες. Κι ακόμα κι αν έχει γίνει ήδη μια ήττα «εκτός προγράμματος», αυτό δεν σημαίνει ούτε καταστροφή, ούτε πως δεν μπορεί να τη ρεφάρει με μια νίκη «εκτός προγράμματος».
Καταλαβαίνω επίσης ότι το εξαιρετικό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, δημιουργεί αναπόφευκτες συγκρίσεις. «Αυτοί, με νέο προπονητή κι ένα σωρό καινούργιους ξένους, γιατί παίζουν τόσο καλά;» Γιατί «έδεσαν» πιο γρήγορα, διότι βρήκαν ρόλους και «χημεία», διότι ενδεχομένως να μην τους «μέτρησαν» καλά οι αντίπαλοι και ο Μπλατ είναι εξαιρετικός προπονητής. Μπορεί όμως να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι ο Ολυμπιακός θα πάει «τρένο» από δω και πέρα, ολόκληρη τη χρονιά; Η λογική λέει «όχι»: όλες οι ομάδες κάνουν «κοιλιά», έχουν καλές και κακές περιόδους και στην ιστορία της Ευρωλίγκας, είτε με την παλιά της μορφή είτε με την πρόσφατη, κανείς δεν πήγε «στα κόκκινα» από την αρχή μέχρι το τέλος. Και θυμίζω ότι ακόμα και ομάδες που πήγαν σχεδόν αλάνθαστες στη regular season (όπως η ΤΣΣΚΑ αρκετές φορές), έπαθαν το κλακάζ στο final-four. Και ακόμα το φυσάνε και δεν λέει να κρυώσει.
Στον Παναθηναϊκό ζούμε διάφορους παραλογισμούς
Κάποιοι κράζουν τον Καλάθη, παρότι τους «ρούμπωσε» πέρυσι και πρόπερσι που πάλι τον έκραζαν, όταν πάτησε το γκάζι κάποια στιγμή και έπαιξε σαν παίκτης από άλλο πλανήτη. Κάνει μέτριο παιχνίδι ο Παπαπέτρου, ο Ντεσόν Τόμας ή ο Λεκαβίτσιους; Πριονοκορδέλα. Κάνουν στα καπάκια καλό παιχνίδι; «Έλα μωρέ, σιγά τους αντιπάλους που είχαν». Τρώει ο Παναθηναϊκός 87 πόντους από τη Γκραν Κανάρια; «Πρέπει να αλλάξουν πολλά». Λησμονούν όμως ότι αυτό έγινε με τον Παπαγιάννη και τα αργά του πόδια στο παρκέ για αρκετά λεπτά, ώστε να του δώσει ο προπονητής του χρόνο στην Ευρωλίγκα – τον ίδιο Παπαγιάννη που αναρωτιόντουσαν οι ίδιοι άνθρωποι γιατί δεν τον είχε στη 12άδα στο Μόναχο, «να πάρει το ματς». Και ο Πασκουάλ εξακολουθεί να κάνει το ίδιο δρομολόγιο, εδώ και δυο σχεδόν χρόνια που είναι στην ομάδα, από «μυρωδιάς» μέχρι «top-class προπονητής», ανάλογα με τα αποτελέσματα.
Σαφώς και πρέπει να γίνεται κριτική στον Παναθηναϊκό
Του κάνει καλό, την έχει ανάγκη, υπάρχουν απαιτήσεις από ένα τόσο βαρύ brand – name κι ένα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ποιοτικό και γεμάτο ρόστερ. Σαφώς και είναι θέμα προς συζήτηση αν ο Παναθηναϊκός στην πορεία θα χρειαστεί ένα ακόμα «ασόδυο» ή «δυαρο-τρίαρο», ανάλογα και με την κατάσταση του Λοτζέσκι – η διοίκηση και το προπονητικό σταφ είμαι σίγουρος ότι το έχουν σκεφτεί πριν απ’ όλους μας.
Αλλά μέσα στη γενική μουρμούρα, την – αδικαιολόγητη – για την εποχή γκρίνια, εγώ προσωπικά κρατάω τον 35άρη Λάνγκφορντ που παίζει σαν 25άρης, τον Παππά που «σκίζεται» στην άμυνα και μου θυμίζει τον Παππά πριν μερικά χρόνια που «έλιωνε» στην άμυνα (λίγο πριν το σοβαρό του τραυματισμό), την τεράστια πρόοδο που έχει κάνει ο Ντίνος Μήτογλου, τον Ιωάννη Παπαπέτρου που ίσως τίναξε από πάνω του μπόλικα κιλά άγχους με την καλή εμφάνιση της Πέμπτης, τον Ντεσόν Τόμας που ξεδίπλωσε μερικές πτυχές του επιθετικού του ταλέντου, τον Λεκαβίτσιους που «ψήλωσε» μερικούς πόντους – και είχε μεγάλη ανάγκη να το κάνει αυτό σε ματς Ευρωλίγκας.
Πάνω απ’ όλα κρατάω το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός χτίστηκε το καλοκαίρι με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία: να είναι αθλητικός, να έχει σχήματα που μπορούν να βγάλουν τα συκώτια κάθε αντιπάλου, να γίνονται αλλαγές στην άμυνα και παρόλα αυτά να βγαίνουν σχεδόν όλα τα μαρκαρίσματα, να έχει πολλούς και διαφορετικούς τρόπους να βάλει καλάθι, να έχει παίκτες «απρόβλεπτους» που μπορούν να λειτουργήσουν εντός και εκτός συστημάτων, να θωρακίσει τη ρακέτα του με ένα σωρό ποιοτικά «πεντάρια» (Γκιστ, Λάσμε, Παπαγιάννη, Βουγιούκα). Αυτά κρατάω αυτή τη χρονική στιγμή και περιμένω να δω την πρόοδο της ομάδας εβδομάδα με την εβδομάδα, για να διαπιστώσω αν το πλάνο κυλάει όπως σχεδιάστηκε, ή αν θα πρέπει να γίνουν μερεμέτια ή δομικές αλλαγές στην πορεία.
