Το εύκολο ή δύσκολο πρόγραμμα της Ευρωλίγκας είναι ένα πράγμα, το παρκέ και η εικόνα που δείχνει εκεί η κάθε ομάδα, είναι κάτι άλλο. Ο Παναθηναϊκός στο φετινό του ξεκίνημα είχε (και έχει) ένα πρόγραμμα «κουφέτο», αλλά κατάφερε να χάσει από τη Μπάγερν στη Γερμανία – μικρό το κακό στα μέσα Οκτώβρη, ειδικά αν αυτή η ήττα τον βοηθήσει να αλλάξει μυαλά τώρα που είναι νωρίς και να αντιμετωπίζει «αλά ΟΑΚΑ» αυτού του τύπου τα παιχνίδια: μπαίνεις μέσα, πατάς το γκάζι, δεν χαλαρώνεις, δεν δίνεις δικαιώματα στον αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να σε κερδίσει και καθαρίζεις. Τα προσεχή παιχνίδια θα δείξουν αν οι φίλοι του Παναθηναϊκού πρέπει να ανησυχούν ή αν απλά είναι συμπτώματα της εποχής, «παιδικές ασθένειες» που θα γιάνουν, μόλις ο Πασκουάλ βρει τα σωστά αντιβιοτικά: ρόλους, λεπτά συμμετοχής, κατάλληλα σχήματα ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη είχε (και έχει) ένα πρόγραμμα «βουνό» στο ξεκίνημα. Με σχεδόν απόλυτη πνευματική συγκέντρωση, πέρασε σαν σίφουνας από τη Ρωσία «πατώντας» τη Χίμκι και όσο κι αν καρδιοχτύπησε στο τέλος, στην πραγματικότητα νίκησε καθαρά και ξάστερα τη Μπασκόνια στην Ισπανία. Με «αφύσικα φυσιολογικό» μπάσκετ για μέσα Οκτωβρίου, με νέο προπονητή, καινούργιους ξένους και διαφορετική φιλοσοφία. Αλλά κυρίως με καθαρό μυαλό και άριστη διαχείριση, που ξεκινούσε από την άκρη του πάγκου και έφτανε μέχρι τον 12ο παίκτη, όποτε αυτός πάταγε στο παρκέ.
Τι έκανε ο Ντέιβιντ Μπλατ;
Έψαξε και ψάχτηκε, για να βρει λύσεις σε κάθε πρόβλημα – όχι μόνο σε αυτά που του έβαλε η Χίμκι ή η Μπασκόνια, αλλά και στα προβλήματα που μπορεί να έχει μια ομάδα στα πρώτα της παιχνίδια στην Ευρωλίγκα: ανετοιμότητα, ανομοιογένεια, θολούρα ώρες – ώρες, μη διακριτοί ρόλοι, ακόμα και η ανάγκη που μπορεί να νιώθουν κάποιοι να αποδείξουν ότι καλώς φόρεσαν τη φανέλα μπορεί να αποδειχθεί πρόβλημα. Πώς τα αντιμετώπισε όλα αυτά ο Μπλατ; Με υπομονή, ψυχραιμία, rotation και σεβασμό στο χαρακτήρα της ομάδας που βρήκε: δεν γκρέμισε, αλλά αναδιαμόρφωσε. Δεν ξήλωσε, αλλά «μπόλιασε». Δεν ένιωσε την ανάγκη να τα «αλλάξει όλα» για να περάσει τη δική του φιλοσοφία με το «καλημέρα», αλλά έραψε τις δικές του κλωστές πάνω στο ερυθρόλευκο «εργόχειρο».
Με άλλα λόγια, άφησε τη μπαγκέτα στο Σπανούλη στο τέλος, αφού όμως τον είχε προστατεύσει δίνοντάς του ανάσες όποτε έπρεπε στη διάρκεια του παιχνιδιού – κι ο αρχηγός μοίρασε τη μπάλα όπως και όποτε έπρεπε για να κλειδώσει η ομάδα του τη νίκη. «Τάισε» τον Μιλουτίνοφ στο τέλος, βλέποντας ότι οι αντίπαλοι ψηλοί δεν είχαν πλέον κανένα απόθεμα ενέργειας για να τον ματσάρουν. Δεν δίστασε στο τέλος να αφήσει εκτός αγώνα τον – κακό στην Ισπανία – Πρίντεζη και να εμπιστευτεί τον Βεζένκοφ, τον «ήρωα της Μόσχας» και του έδωσε δυο πολύτιμα δίποντα, παρότι δεν είχε κάνει κάτι καλό επιθετικά ως τότε. Ανακάτεψε την τράπουλα σε όλη τη διάρκεια του ματς, βάζοντας άλλοτε τον ΛεΝτέι κι άλλοτε τον Μπόγρη, δοκιμάζοντας ακόμα και σχήμα με ΛεΝτέι – Μιλουτίνοφ, πήρε πολλά ή περισσότερα από Στρέλνιεκς – Παπανικολάου – Τουπάν – Γκος, βρήκε πολλούς και διάφορους επιθετικούς πόλους, αντιμετώπισε με ψυχραιμία κάθε προσπάθεια αντεπίθεσης των γηπεδούχων.
Κυρίως σχεδίασε και δεν αυτοσχεδίασε: κάθε φορά που πήρε time – out, για να κόψει το ρυθμό της Μπασκόνια, η ομάδα του στην αμέσως επόμενη επίθεση εκτέλεσε κατά γράμμα αυτό που είχε σχεδιάσει ο προπονητής της – είτε μπήκε το καλάθι είτε όχι, ήταν αποτέλεσμα συστήματος και όχι «ιδιωτική πρωτοβουλία» ή απόφαση της στιγμής κάποιου παίκτη, βασισμένη στο ένστικτο. Καλό και χρήσιμο το «ένστικτο» και η προσωπικότητα των παικτών, αλλά ακόμα καλύτερο και χρησιμότερο να «διατάζει» ο προπονητής και να εκτελούν οι παίκτες: ειδικά αν οι οδηγίες πιάνουν τόπο, τότε χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά τους, που δυναμώνει μέσα στη χρονιά και φέρνει και αυτοπεποίθηση και αποτελέσματα.
