Η Εθνική που κέρδισε τη Σερβία, ήταν η Εθνική υπ’ αριθμόν 2 – η υπ’ αριθμόν 1, ήταν αυτή που αγωνίστηκε στα «παράθυρα», με παίκτες εκτός Ευρωλίγκας και ΝΒΑ και έκανε το 6 στα 6. Στη Γεωργία θα πάει η υπ’ αριθμόν 2,5 Εθνική, χωρίς Μπουρούση και Πρίντεζη και στην τελική φάση, αν όλα πάνε καλά, θα πάει η υπ’ αριθμόν 3 Εθνική, αυτή με το Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όχι κι άσχημο αυτό το 7 στα 7, για μια ομάδα που αλλάζει συνέχεια πρόσωπα, πρωταγωνιστές, ρόλους, αλλά όχι φιλοσοφία.
Η Σερβία, ήταν το πρώτο «θηρίο που σκοτώσαμε» σ’ αυτή τη διαδρομή. Μια Σερβία με απουσίες αλλά και ΝΒΑers, μια Σερβία μπασκετομάνα αλλά όχι αήττητη στη διαδρομή όπως εμείς, μια Σερβία που παραδοσιακά μας νικάει, μας ζορίζει, μας βγάζει από τις ράγες, μας εκνευρίζει, μας κλείνει το μάτι ειρωνικά – το Ελλάς/ Σερβία/ Ορθοδοξία, βγαίνει σχεδόν πάντα έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ακόμα και σε φιλικά ή τουρνουά «Ακρόπολις», όπου έχει τύχει να ίπτανται ακόμα και καρέκλες. Το βράδυ της Πέμπτης πάντως εμείς τους νικήσαμε, εμείς τους ζορίσαμε στην άμυνα, τους εκνευρίσαμε και αφήσαμε τον Τζόρτζεβιτς στο τέλος να λέει κάτι ακατάληπτα, του τύπου «η Ελλάδα έπαιξε στα όρια του φάουλ», παρόλο που οι Σέρβοι είχαν πολύ λιγότερα φάουλ από εμάς αν και κυνηγούσαν στο σκορ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και θεωρητικά ήταν η ομάδα που πίεζε για να πλησιάσει στο σκορ.
Τα κλειδιά
Η Εθνική κέρδισε, διότι ήταν σοβαρή χωρίς να είναι εντυπωσιακή, διότι είχε ισορροπία στις γραμμές της χωρίς να έχει έναν αρχι-σκόρερ που τον έψαχναν όλοι για να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα (βλέπε Μπογκντάνοβιτς π.χ.) και κυρίως διότι έχει κάποιους πολύ συγκεκριμένους, έμπειρους και ποιοτικούς πυλώνες: Καλάθης και Σλούκας στην περιφέρεια, Μπουρούσης και Πρίντεζης στη γραμμή των ψηλών. Θα τολμούσα να πω και «αναντικατάστατους», με τον τρόπο που λειτουργούν, που σκίζονται για την Εθνική, που βάζουν το κορμί τους στη «φωτιά» χωρίς δεύτερη σκέψη – ειδικά για τους δυο τελευταίους, που ηλικιακά μετράνε αντίστροφα, τρέμω στη σκέψη πώς θα είναι η Εθνική χωρίς αυτούς και ποιος θα μπορέσει να γεμίσει τα παπούτσια τους, όταν αυτοί οι δυο επιφανείς κύριοι αποσυρθούν.
Το 7 στα 7 δίνει πρόκριση, αλλά δεν πρέπει να δίνει ούτε εφησυχασμό, ούτε μπλαζέ ύφος, ούτε κουβέντες για πορείες και μετάλλια και πλασαρίσματα και «καλύτερο ρόστερ ever» και άλλα παρόμοια, που τα έχουμε πληρώσει με τον πιο σκληρό τρόπο τα τελευταία (αρκετά) χρόνια. Έχουμε πάθει και οφείλουμε να έχουμε μάθει, ότι άλλο το προκριματικά, άλλο τα παιχνίδια ομίλων και άλλο πράγμα τα νοκ-άουτ, εκεί όπου οι αντίπαλοί μας εμφανίζονται πιο έτοιμοι αγωνιστικά και πνευματικά. Ήρθε ο καιρός να το αλλάξουμε αυτό; Σαφώς και ήρθε αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να το δείξουμε στο γήπεδο και όχι στις συνεντεύξεις και τις «προγραμματικές δηλώσεις».
Κάτι τελευταίο
Είναι σίγουρο ότι θα γίνει κάποια στιγμή κουβέντα για το ποιοι «πρέπει» να πάνε κι αν είναι δίκαιο ή άδικο να μην στελεχώσουν τη 12άδα παίκτες που έδωσαν το «παρόν» στα παράθυρα και έκαναν το 6 στα 6. Η απάντηση είναι απλή – και φαντάζομαι τη γνωρίζει και η Ομοσπονδία και ο προπονητής: θα πάνε οι καλύτεροι 12 παίκτες, κατά την κρίση του προπονητή. Αυτοί που θέλουν, αυτοί που μπορούν κι αυτοί που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα τραυματισμού ή κώλυμα από τις ομάδες τους. Ας μην ξεχνάμε ότι στα «παράθυρα», αυτοί που δεν πήγαν, το έκαναν διότι δεν μπορούσαν (λόγω ΝΒΑ ή λόγω αγώνων Ευρωλίγκας) και όχι διότι βαριόντουσαν ή δεν γούσταραν. Ο προπονητής λοιπόν οφείλει να διαλέξει τους 12 που θεωρεί ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά σωστά, χωρίς συναισθηματισμούς ή «υποχρεώσεις» ή συμψηφισμούς, διότι αυτή είναι η δουλειά του: να φτάσει την ομάδα όσο γίνεται πιο ψηλά.
