Ωραίοι οι Ριβάλντοι, οι Τζιοβάνηδες και οι Καρεμπέδες, οι μεταγραφάρες αεροδρομίου, οι ντρίπλες, οι «ποδιές» και οι «μαγείες», όλοι τις θέλουμε, όλοι τις λαχταράμε, μόνο που ανήκουν σε άλλες εποχές. Περασμένες, σχεδόν ξεχασμένες, τόσο μακρινές που μας τις θυμίζουν μόνο κάτι ξεθωριασμένες φανέλες θαμμένες σε ένα συρτάρι.
Αυτό που πλέον «λαχταράμε», ειδικά αν το έχουμε χάσει, αν το ψάχνουμε στο γήπεδο και δεν το βρίσκουμε, είναι η «κανονικότητα», οι ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές αρχές, η αρχή – μέση – τέλος στην ομάδα. Και στον Ολυμπιακό, που η «κανονικότητα» χάθηκε όχι μόνο την περασμένη σεζόν αλλά και τις προηγούμενες μαζί με την ποδοσφαιρική λογική, στον Ολυμπιακό που άλλαζε τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, που έκανε μεταγραφές με τη σέσουλα, που αντιμετώπισε προβλήματα πειθαρχίας, ομοιογένειας και σοβαρότητας, φαίνεται πως η επιμονή στον Μαρτίνς και η έλευση του Πορτογάλου, τον επαναφέρει σε κανονικά ποδοσφαιρικά μονοπάτια.
Δεν είναι πυρηνική φυσική το ποδόσφαιρο
Ούτε είναι εύκολο πράγμα να ανακαλύπτεις τον τροχό ξανά και ξανά, να εφευρίσκεις νέα συστήματα και να βρίσκεις τρικ που θα «σοκάρουν» ή θα μπερδέψουν τον αντίπαλο. Καμιά φορά η λύση, είναι η επιστροφή στις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου: ένας τερματοφύλακας φιλόδοξος και ταλαντούχος που να εμπνέει εμπιστοσύνη στην άμυνα, δυο πλάγια μπακ που να τρέχουν πολύ και να συμμετέχουν στην επιθετική ανάπτυξη, ένας αριστεροπόδαρος κι ένας δεξιοπόδαρος κεντρικός αμυντικός που να μπορούν να κουβαλήσουν τη μπάλα, κεντρικά χαφ που να μην παρασύρονται, να μη χάνουν τη θέση τους και να μη θολώνει το μυαλό τους, ένας play-maker που να μπορεί να μοιράσει παιχνίδι και να μπορεί επίσης ακόμα και στη μέτρια βραδιά του να περάσει 2-3 κάθετες μπαλιές της προκοπής, δυο εξτρέμ που να πατάνε περιοχή κι ένας φορ που να παίρνει σωστά τη μπάλα και να ξέρει πώς θα τη βάλει στα δίχτυα. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά αυτή είναι η περιγραφή του φετινού Ολυμπιακού, όπως τον έχουμε δει ως τώρα, λίγο πριν τα τέλη του Αυγούστου, σε τρία επίσημα ματς και μερικά δυνατά φιλικά.
Είναι ο Φορτούνης η ειδοποιός διαφορά της ομάδας σε σχέση με πέρυσι; Τη στιγμή που μιλάμε δείχνει να είναι, αλλά δεν μου δίνει την αίσθηση ο Μαρτίνς ότι έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες και τις ποδοσφαιρικές προσδοκίες πάνω στο «δεκάρι» του, που δεν έχει δείξει στα χρόνια που βρίσκεται στην ομάδα τρομερή διάρκεια ή ποδοσφαιρική πρόοδο χρονιά με τη χρονιά – είμαι σίγουρος ότι ο Πορτογάλος έχει και plan B και plan C σε περίπτωση που ο Φορτούνης κάνει «κοιλιά», τραυματιστεί ή χάσει το μυαλό και τη συγκέντρωσή του όπως πέρυσι. Ο Μαρτίνς περιμένει τον Γκιγιέρμε και το Νάτχο να μπουν στην ομάδα, ενδεχομένως περιμένει έναν ακόμα εξτρέμ, ψάχνει το καλύτερο δυνατό κεντρικό αμυντικό δίδυμο, περιμένει να διαπιστώσει τι καλό μπορεί να του φέρει ο ανταγωνισμός για τη θέση του βασικού επιθετικού και αρχίζει να κοιτάζει το βάθος του πάγκου του ενόψει έναρξης της Σούπερ Λίγκας.
Έρχονται ομορφιές
Όλα αυτά πάντως τα σκέφτεται με το «μαξιλαράκι» που του έδωσε η πρόκριση επί της Λουκέρνης και το 3-1 επί της Μπέρνλι το βράδυ της Πέμπτης – θα μπορούσε ή θα «έπρεπε» να είναι 4-1 το σκορ, για να πάει χαλαρός και άνετος ο Ολυμπιακός στην Αγγλία την άλλη εβδομάδα, αλλά και το 3-1 μια χαρά είναι. «Αγοράζει» χρόνο, χειροκρότημα, ηρεμία και ευρωπαϊκή διαδρομή (αν όλα πάνε καλά στη ρεβάνς) ο Ολυμπιακός, με όπλο την «κανονικότητα» και την ποδοσφαιρική λογική που έχει φέρει ο Μαρτίνς στην ομάδα. Κι αν αυτή η «κανονικότητα», μπορεί στην πορεία της χρονιάς να περπατήσει δυο βήματα παραπέρα και να «παντρευτεί» με το θέαμα, το ωραίο ποδόσφαιρο και μερικές επιβλητικές εμφανίσεις, τότε και η ομάδα θα κάνει πρωταθλητισμό και ο κόσμος της θα ευχαριστιέται με αυτό που θα βλέπει στο γήπεδο.
