Από την Καέν της δεύτερης κατηγορίας της Γαλλίας, μέχρι την κορυφή του κόσμου με την Εθνική Γαλλίας, είναι μια διαδρομή που δεν τη λες εύκολη. Ούτε βατή. Ούτε και πολύ πιθανή εδώ που τα λέμε. Ειδικά αν γίνεται μέσα σε 5 μόλις χρόνια, από ένα αδύνατο παιδί μεταναστών από το Μάλι που γεννήθηκε στο Παρίσι, με ύψος μόνο 1,69, που έπρεπε να «σταθεί» στο χώρο του κέντρου ανάμεσα σε «θηρία» που έμοιαζαν διπλάσιοι απ’ αυτόν. Κι όμως, ποιος είπε ότι στο ποδόσφαιρο δεν γίνονται θαύματα;
Ο Ενγκολό Καντέ στο Μουντιάλ που μόλις τελείωσε, έκανε αυτό που ξέρει να κάνει ενδεχομένως καλύτερα από κάθε άλλον αμυντικό μέσο στον κόσμο: έτρεξε για όλη την ομάδα, «διάβασε» τις φάσεις, έκανε τάκλιν, έριξε κλωτσιές, κυριάρχησε στο κέντρο, απελευθέρωσε τον Πογκμπά και τον Ματουιντί, «αποσυμφόρησε» σε μεγάλο βαθμό το Βαράν και τον Ουμτιτί, έδωσε την ασφάλεια στον Γκριεζμάν και τον Εμπαπέ να τρέχουν προς τα εμπρός χωρίς να κοιτάνε πίσω τους – πίσω τους «σκούπιζε» τα πάντα ο Καντέ. Είναι ο τύπος του παίκτη που λατρεύουν οι προπονητές και αφήνει αδιάφορους ένα σωρό φιλάθλους – ειδικά αυτούς που ασχολούνται ευκαιριακά με το άθλημα, όταν έχει Euro ή Μουντιάλ: αν δεν παρακολουθείς από κοντά το ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα δεν μπορείς να καταλάβεις τη σημασία του Καντέ στην ομάδα που αγωνίζεται – δεν βάζει εντυπωσιακά γκολ, δεν κάνει τακουνάκια και «ποδιές», δεν μοιράζει μαγικές ασίστ, δεν χτυπάει φάουλ με αριστοτεχνικό τρόπο. Είναι όμως πάντα εκεί που πρέπει να είναι. Ένα «ανθρώπινο τείχος». Αυτός που κάνει την ομάδα του να παίζει «με 12 εναντίον 11».
Θα συμπλήρωνα επίσης «αυτός, στον οποίον οι συμπαίκτες του θα έπρεπε να δώσουν το 20% από το πριμ τους». Σε αυτό το μικροκαμωμένο 27χρονο παλικαράκι, με καταγωγή από το Μάλι, έναν σεμνό εργάτη που δεν «ψωνίστηκε» ποτέ, που δεν μας απασχόλησε ποτέ με τίποτα εξω-αθλητικό, που ήταν βασικός άξονας του θαύματος της Λέστερ, που έβαλε φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του στο περσινό πρωτάθλημα της Τσέλσι, που ήταν από τα σπουδαιότερα γρανάζια της επιτυχίας της Εθνικής του. Κι ας ντρεπόταν να ζητήσει να κρατήσει την κούπα στα χέρια του για να βγει μια φωτογραφία – λες και δεν ήταν πρωταγωνιστής, αλλά κανένας φτωχός συγγενής, κανένας παρατρεχάμενος… Κι ας χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο Ενζονζί για να κρατήσει λιγάκι την κούπα στα χέρια του ο Καντέ…
During France's trophy celebrations, Kanté was too shy to touch the trophy & didn't want to impose, so N’Zonzi had to ask the rest of the French team to let him take a picture with the trophy. ??
— Football Videos (@FootballVideos) July 16, 2018
pic.twitter.com/q3sZrwOtlv
Η κουβέντα για τη «Χρυσή Μπάλα», θα αφορά – δυστυχώς – το Μέσι και τον Κριστιάνο, τον Κριστιάνο και το Μέσι. Μπορεί να μπει «σφήνα» φέτος το όνομα του Μόντριτς, μπορεί του χρόνου ή του παραχρόνου αυτό του Νεϊμάρ, του Εμπαπέ ή κάποιου άλλου. Οι αμυντικοί μέσοι είναι «μπανάλ», είναι «αντι-τουριστικοί», δεν πουλάνε φανέλες, δεν είναι τα κατάλληλα πρόσωπα για να διαφημίζουν σαμπουάν και αποσμητικά για μασχάλες, δεν έχουν εκατομμύρια followers στο Instagram, δεν λιώνουν τα κοριτσόπουλα για μια σέλφι και ένα αυτόγραφο. Ε, και; Οι προπονητές, ξέρουν. Οι Πρόεδροι των ομάδων, επίσης. Οι συμπαίκτες τους «νιώθουν ευτυχισμένοι στην τοποθεσία Λονδίνο» και οι δημοσιογράφοι έχουν ωραίες ιστορίες να γράψουν και ωραίες ποδοσφαιρικές αναλύσεις να ασχοληθούν. Όσο υπάρχει αξιοκρατία στο ποδόσφαιρο, οι «Καντέδες» θα βρίσκουν την αναγνώριση που τους αξίζει, απ’ αυτούς που αντιλαμβάνονται το μεγαλείο τους. Κι ας συμπυκνώνεται αυτό το μεγαλείο σε 169 εκατοστά και ένα λιπόσαρκο σώμα…
