Η Κροατία στον τελικό. Η Κροατία των τριών συνεχόμενων παρατάσεων, που ήδη μετράει 90 αγωνιστικά λεπτά παραπάνω από τους Γάλλους, ένα ολόκληρο παιχνίδι. Η Κροατία που μένει πίσω στο σκορ, αλλά δεν τα παρατάει. Η Κροατία, με μια 11άδα «πλύνε – βάλε», που δεν μασάει από κούραση και κουράζονται μόνο τα πόδια των παικτών της – όχι το μυαλό τους. Η Κροατία που έχει τον σπουδαιότερο «μαέστρο» των γηπέδων, τον τέλειο «μετρονόμο», έναν «Τσάβι» που γίνεται και «Πίρλο» αν χρειαστεί και δεν «σιχαίνεται» να ρίξει και καμιά κλωτσιά αν παραστεί ανάγκη. Η Κροατία που βρίσκει συνέχεια διαφορετικούς ήρωες, «καλούς προσκόπους» που την παίρνουν από το χέρι και την περνάνε απέναντι στο φανάρι: τον Σούμπασιτς, που πιάνει τα πέναλτι σαν λουκουμάδες. Τον Μάντζουκιτς, που είναι διατεθειμένος να πεθάνει στο χορτάρι για μια προβολή που μπορεί να καταλήξει σε γκολ. Τον Πέρισιτς με το «παραπλανητικό» 4 στην πλάτη, που τρέχει και στις 4 άκρες του γηπέδου. Τον Λόβρεν, που προφανώς άφησε στο Λίβερπουλ τη σακούλα με τις γκέλες και τον Βίντα που μοιάζει με Μπαρέζι σ’ αυτό το Μουντιάλ. Τον Βερσάλικο, που ήταν να μην παίξει κόντρα στην Αγγλία λόγω τραυματισμού και τελικά όχι μόνο έπαιξε 120 λεπτά, αλλά είχε την ασίστ στο πρώτο γκολ και τη «διάσωση» πάνω στη γραμμή στην κεφαλιά του Στόουνς. Φανταστείτε να είχε και έναν λίγο καλύτερο Ράκιτιτς (που δεν κάνει κακό Μουντιάλ, αλλά σίγουρα όχι ανάλογο της κλάσης και την ποιότητάς του) τι θα γινόταν.
Η Κροατία φίλε μου...
Που κάποιοι «μπαλωμένοι» καλοδέχτηκαν όταν έπεσε κόντρα στην Ελλάδα στα μπαράζ. «Τους έχουμε, όπως πριν από λίγα χρόνια». Ναι, ναι… Η Κροατία που συνήθως πνίγεται από υπερβολική δόση ταλέντου, οι παίκτες της τσακώνονται ακόμα και κατά τη διάρκεια του ματς, «βγάζουν έξω και μετράνε» τα ποδοσφαιρικά τους χαρίσματα για να δουν ποιος έχει το μεγαλύτερο και μέχρι να γυρίσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν πίσω τους έχουν αποκλειστεί, αυτή τη φορά είναι «μια γροθιά» – η αποπομπή του γκρινιάρη Κάλινιτς, που θυσιάστηκε σαν την Ιφιγένεια, δείχνει να καλόπιασε τους θεούς του ποδοσφαίρου… Η Κροατία του Ντάλιτς, που παρέλαβε την ομάδα με το ένα πόδι στο γκρεμό, την πήγε στα μπαράζ, την πήγε στο Μουντιάλ και τελικά την πήγε τελικό.
Η Κροατία, αυτό το υπέροχο ποδοσφαιρικό «παραμύθι», πάει για μια τελευταία μεγάλη παράσταση στον τελικό κόντρα στη Γαλλία. Με την ταμπέλα του αουτσάιντερ, όπως στα περισσότερα παιχνίδια του Μουντιάλ ως τώρα – όχι μόνο λόγω ποιότητας του αντιπάλου αλλά και λόγω κόπωσης. Με πόδια που ζυγίζουν 100 κιλά, σε έναν τελικό που θα γίνει 15 Ιούλη και παίκτες που έχουν παίξει 55, 60 ή 65 ματς κι έχουν φτάσει στη μέση του καλοκαιριού χωρίς να έχουν πάρει ανάσα. Αφήστε για λίγο στην άκρη αν θέλετε την – όποια – αντιπάθεια μπορεί να νιώθετε για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, το ακροδεξιό παρελθόν ή παρόν τους, τις παρτίδες τους με ναζισμό και φασισμό και αντιμετωπίστε τους ακριβώς σαν αυτό που είναι: μια ποδοσφαιρική παρέα από μια μικρούλα χώρα, ένα απομεινάρι του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας, που έχει φτάσει στην κορυφή χωρίς να ζαλιστεί στη διαδρομή, χωρίς να δειλιάσει, χωρίς να κοιτάξει πίσω ή κάτω – μόνο μπροστά κοιτάζει, μόνο παραπάνω, μόνο πώς θα καρφώσει τη σημαία της στο ψηλότερο σημείο.
Η Κροατία θα είναι το αουτσάιντερ το απόγευμα της Κυριακής και ως τέτοιο, θα έχει τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση πολλών ουδέτερων, που συνήθως στέκονται απέναντι από τα φαβορί. Θα είναι αρκετή η συμπαράσταση και η «θετική ενέργεια» των ποδοσφαιρόφιλων, για να κάνει ένα νοητό «μασάζ» στα κροατικά πόδια; Ίσως τελικά να μην χρειαστεί καν: αρκεί ο Μόντριτς και οι «Σωματοφύλακές» του, να χαλάσουν τα μυαλά των Γάλλων, που μπορεί να αποδειχθούν πιο εύθραυστοι κι από αυγά Φαμπερζέ και πιο ευαίσθητοι κι από κρύσταλλα Μουράνο…
