Φίλαθλε, μη σκύβεις το κεφάλι: μπορεί το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων του Μουντιάλ να είναι ήδη πίσω μας, περίπου τα 2/3, αλλά τα καλά είναι μπροστά μας. Λίγα και καλά. Το «πραγματικό Μουντιάλ». Η φάση των «16», μετά των «8» και πάει λέγοντας. Τα νοκ-άουτ. Το αφάν γκατέ (λέμε τώρα…) Εν πάσει περιπτώσει, δεν θα βάλουμε και τα κλάματα που ήδη 48 αγώνες είναι παρελθόν – ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και περιμένουμε ματσάρες, παρατάσεις, πέναλτι και συγκινήσεις. Κυριολεκτικά. Να κλαίνε οι παίκτες στο γήπεδο, να κλαίμε κι εμείς στην τηλεόραση. Άλλος από χαρά. Άλλος από στενοχώρια. Άλλος διότι το έπιασε ή το έχασε στο στοίχημα. Κι άλλος επειδή δεν μπορεί να χωνέψει τα πιτόγυρα. Έτσι είναι το Μουντιάλ κυρίες και κύριοι, γεμάτο ένταση, συγκινήσεις και βαρυστομαχιά…
Έχουμε λοιπόν τα 8 ζευγάρια και το σόου ξεκινάει από σήμερα κιόλας. Πάμε να δούμε τι μας περιμένει στο δρόμο για τον τελικό:
Γαλλία – Αργεντινή
Ένα παιχνίδι που πολλοί το φαντασιώνονταν για ημιτελικό ή και τελικό, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πρέπει να αισθάνονται και τυχεροί οι Αργεντινοί που απέφυγαν τον αποκλεισμό στους ομίλους. Η Γαλλία δεν έβγαλε και μάτια στον όμιλο, αλλά πέρασε «σβηστά» και μεταξύ των δυο ομάδων, δείχνει να έχει τις λιγότερες σκοτούρες: το κλίμα στην ομάδα είναι καλό, ο Καντέ στο κέντρο παίζει για τρεις, οι σχέσεις του Ντεσάν με τους παίκτες του είναι καλές. Η Αργεντινή από την άλλη, εφόσον βρέθηκε στα νοκ-άουτ είναι επικίνδυνη, έχει Μέσι, έχει κίνητρο να δώσει απαντήσεις, «οφείλει» επιτέλους ένα μεγάλο ματς, αλλά ο ηγέτης της χρειάζεται πραγματική βοήθεια και από τους άλλους παίκτες για να μπορέσει να λειτουργήσει. Και μέχρι στιγμής δεν την έχει βρει σχεδόν από κανέναν. Ούτε φυσικά από τη «μαριονέτα» που παριστάνει τον προπονητή…
Ουρουγουάη – Πορτογαλία
Η μια, η Ουρουγουάη, έκανε πασαρέλα στον όμιλο με τρεις νίκες, χωρίς καν να δεχτεί γκολ. Το πιο αισιόδοξο μήνυμα ήταν πως από αγώνα σε αγώνα ανέβαζε την απόδοσή της και αν συνεχίσει έτσι, μπορεί να εμφανιστεί ακόμα καλύτερη κόντρα στην Πορτογαλία. Ο Γοδίν με τον Χιμένεθ «τρώνε παιδιά» στην άμυνα, Καβάνι και Σουάρες δεν διαθέτουν μπροστά οι άλλες ομάδες, απλά μένει να τη δούμε σε ένα παιχνίδι πραγματικά μεγάλης δυσκολίας – κι αυτό θα είναι απέναντι στην ομάδα του Σάντος. Η οποία ομάδα του Σάντος, πέρασε εντελώς «Σαντικά» από τον όμιλο: ψυχόδραμα, αγωνία, λαχτάρα, σασπένς. Ισοπαλία με Ισπανία, δύσκολη νίκη με Μαρόκο, παραλίγο αυτοκτονία με Ιράν. Μουλωχτά, ύπουλα, χιτσκοκικά. Και τώρα, κόντρα στην Ουρουγουάη, πρέπει να κάνει το τέλειο παιχνίδι μεσοαμυντικά, να «κλειδώσει» Καβάνι και Σουάρες και να βρει γκολ σε μια από τις λιγοστές ευκαιρίες που θα της δώσει η παρέα του Γοδίν. Μπορεί; Επειδή Σάντος είσαι, λέω πως μπορεί.
Ισπανία – Ρωσία
Οι Ισπανοί ξεπέρασαν το σοκ με την αλλαγή προπονητή, ξεπέρασαν το σοκ της απώλειας της νίκης με την Πορτογαλία, κατάφεραν την ύστατη στιγμή να «κλέψουν» την πρώτη θέση του ομίλου και κατεβαίνουν απέναντι στη Ρωσία ως φαβορί – θεωρητικά είναι ένα παιχνίδι στα μέτρα τους: έχουν καλύτερο ρόστερ, έχουν ποιοτικότερες λύσεις σε όλες τις γραμμές και εμπειρία διαχείρισης μεγάλων ματς. Οι Ρώσοι όμως τρέχουν σαν δαίμονες υπό το άγρυπνο μάτι του Πούτιν, είναι ως τώρα καλύτεροι απ’ ό,τι περιμέναμε οι περισσότεροι, παίζουν στο σπίτι τους και έχουν πολύ μεγάλο κίνητρο να πάνε στους «8» και να βάλουν πλώρη για ακόμα ψηλότερα. Μπορούν; Η ποδοσφαιρική λογική λέει «όχι», αλλά από πότε οι αγώνες πήγαν πάντα όπως περιμέναμε βάσει δυναμικότητας;
Κροατία – Δανία
Ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης ως τώρα σαφώς είναι οι Κροάτες – δεν είναι τόσο έκπληξη το 3 στα 3 και η ωραία μπάλα που έχουν παίξει, ακόμα και οι αναπληρωματικοί τους, όσο το ότι δεν έχουν πλακωθεί ακόμα στο ξύλο και δεν έχουν γίνει μαλλιά – κουβάρια. Η αποπομπή του «ατακτούλη» Κάλινιτς από τον Ντάλιτς λειτούργησε ευεργετικά για τις ισορροπίες στα αποδυτήρια και οι 22 που απέμειναν είναι «μια γροθιά» χωρίς να ανταλλάσσουν γροθιές. Όσο μάλιστα ο Μόντριτς αντέχει να παίζει σε αυτό το τέμπο, οι Κροάτες μπορούν να είναι ήσυχοι ότι με τέτοιον μαέστρο μπορούν να κερδίσουν τους πάντες. Η Δανία από την άλλη, είναι απλά η Δανία… Τιμή της και καμάρι της που έφτασε ως εδώ, μπράβο στον κύριο Έρικσεν, μπράβο στα ψηλά και νταβραντισμένα παλικάρια της, αλλά δύσκολα θα καταφέρουν τα κορμιά και η σκληράδα τους να αφήσουν έξω το κροατικό ταλέντο.
Βραζιλία – Μεξικό
Η «Βραζιλία του Νεϊμάρ» είναι ως τώρα η «Βραζιλία του Κουτίνιο» και κανέναν δεν χαλάει αυτό: προχωράει χωρίς να εντυπωσιάζει αλλά και χωρίς να αγχώνεται, ο τραυματισμός του Μαρσέλο μάλλον δεν είναι κάτι ανησυχητικό, η ομάδα δείχνει πιο σοβαρή και πιο «ευρωπαϊκή» σε σχέση με το παρελθόν και επιπλέον ξέρει το Μεξικό από την καλή και την ανάποδη. Όλα αυτά, την καθιστούν αυτόματα το μεγάλο φαβορί στο ζευγάρι, με μοναδικό αστερίσκο την αδυναμία που έχει δείξει ως τώρα στη θέση του φορ, εκεί όπου ο Ζεσούς δείχνει «άγουρος» να σηκώσει στην 21χρονη πλάτη του τόσο μεγάλο «πρέπει». Το χαρούμενο Μεξικό από την άλλη έφτασε στους «16», οι παίκτες και ο κόσμος το έχει χαρεί με την ψυχή τους (οι παίκτες που συμμετείχαν στο όργιο πριν το Μουντιάλ το χάρηκαν και με άλλους τρόπους…), αλλά δεν βλέπω τρόπο να προχωρά παραπέρα. Εκτός αν κάνουν ένα ακόμα πάρτι – εξπρές για bonding, και ο ψυχισμός και η λίμπιντό τους απογειωθούν ενόψει Βραζιλίας.
Βέλγιο – Ιαπωνία
Ρε Ιαπωνία, δεν ντρέπεσαι να είσαι εδώ; Με πασούλες 20 λεπτά για να προστατέψεις μια ήττα από την αδιάφορη Πολωνία; Με φάρδος και μισό καλό παιχνίδι σε ολόκληρο όμιλο; Υπήρξες συμπαθητική, αλλά τα χάλασες όλα στο τρίτο ματς και μπορεί να πέρασες, αλλά έχασες όλους εμάς που σε βλέπαμε με συμπάθεια. Και ευχόμαστε οι Βέλγοι να σου ξηγηθούν όπου σου πρέπει και κάτσε εσύ να κάνεις πασούλες από το 70’, στο 4-0, για να μην φας παραπάνω γκολ και ξεφτιλιστείς ακόμα περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι και να συμπαθούσαμε περισσότερο την Ιαπωνία, το Βέλγιο είναι τρεις κλάσεις ανώτερη ομάδα, αν και δεν έχει ζοριστεί ως τώρα σε κάποιο ματς (ακόμα κι ο αγώνας με την Αγγλία σαν φιλικό ήταν με τόσες αλλαγές) και θα χρειαστεί να το δούμε απέναντι σε έναν αντίπαλο που είναι στα κυβικά του. Δηλαδή στην οκτάδα.
Σουηδία – Ελβετία
Ένα από τα πιο αμφίρροπα παιχνίδια στη φάση των «16». Σουηδία ή Ελβετία; Ελβετία ή Σουηδία; Σκληρές ομάδες και οι δυο, γνωρίζονται καλά, πολεμάνε μέχρι τέλους, δεν κωλώνουν να μπουν «στη φωτιά», θα φάνε και θα ρίξουν κλωτσιές χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι πειθαρχημένες και ακολουθούν το πλάνο του προπονητή μέχρι κεραίας. Αν έπρεπε δώνει και ντε να δώσω προβάδισμα σε μια, θα έδινα ένα «τσικ» στους Σουηδούς, που έχουν δυο επιθετικούς που απασχολούν πολύ περισσότερο τους αμυντικούς απ’ ό,τι η επιθετική γραμμή των Ελβετών, παρόλο που δεν έχουν κάνει τα δίχτυα να σκιρτήσουν από χαρά.
Κολομβία – Αγγλία
Αίμα κι άμμος. Με έναν αστερίσκο: αν ο Χάμες Ροντρίγκεζ τελικά δεν καταφέρει να παίξει, η Κολομβία χάνει αρκετή από τη «νιστιμιά» στο παιχνίδι της, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι γίνεται ξαφνικά ομάδα της πλάκας – έχει φαντασία και ποικιλία, έχει παίκτες με έφεση στο ένας – με – έναν και έχει και τον σπουδαίο Φαλκάο μπροστά, που θα εκμεταλλευτεί ό,τι ευκαιρία του δώσουν οι Άγγλοι αμυντικοί. Η Αγγλία από την άλλη έφτασε στους «16» με δυο εύκολες νίκες και πολλά γκολ, ο Σάουθγκεϊτ επέλεξε να μην «χτυπήσει» ιδιαίτερα το ματς με το Βέλγιο αφήνοντας στον πάγκο τους περισσότερους βασικούς, πέρασε τον Γουέλμπεκ αλλαγή για να γελάσουν μικρά και μεγάλα παιδιά και έχει μπροστά του το πρώτο πραγματικά σοβαρό ματς στη διοργάνωση. Ο Χάρι Κέιν είναι καλά, αλλά πρέπει να δούμε πώς θα ανταποκριθεί στο «ξύλο» των κολομβιανών αμυντικών, που δεν είναι ούτε Τυνήσιοι, ούτε Παναμέζοι.
