Πριν από κάθε τι άλλο, ενός λεπτού σιγή για όλους αυτούς τους φίλους του Παναθηναϊκού, που πριν από ένα – ενάμιση χρόνο κορόιδευαν τον Καλάθη, τον έλεγαν «Στεφάνη», μέτραγαν ευρουλάκι – ευρουλάκι το συμβόλαιό του και έσκιζαν τα προικιά τους ότι με τα χρήματα αυτά ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει δυο Αμερικανούς παιχταράδες που θα έκαναν τα καλάθια να αναστενάζουν. Άσπρισαν τα μαλλιά τους τόσες μέρες, μέχρι να συμφωνήσει ο Καλάθης να παραμείνει στον Παναθηναϊκό για ακόμα τρία χρόνια (μένουν μόνο οι υπογραφές) και φάγανε τα νύχια τους, αναρωτώμενοι μήπως τα 6,5 εκατομμύρια για τρία χρόνια είναι και λίγα και μην τυχόν έρθει καμιά Χίμκι και τινάξει τη μπάνκα στον αέρα με 3 μύρια το χρόνο. Τέλος καλό, όλα καλά, λήξις συναγερμού, μπορείτε να σταματήσετε να τρώτε τα νύχια σας.
Η επόμενη μέρα λοιπόν ξημερώνει στον Παναθηναϊκό με μια σημαντική εξέλιξη, σημαντική σε πολλά επίπεδα: η ομάδα δεν θα χρειαστεί να βγει στις αγορές και να αναζητήσει τον επόμενο ηγέτη της, τον επόμενο «παίκτη των 2 εκατομμυρίων», με όσο ρίσκο μπορεί να έχει μια τέτοια αναζήτηση – το υψηλό συμβόλαιο, δεν εξασφαλίζει απαραίτητα ούτε την γρήγορη προσαρμογή, ούτε ότι θα καταφέρει κάποιος να ανταποκριθεί στο ρόλο του ηγέτη και τις υψηλές απαιτήσεις, ούτε καν ότι θα «κουμπώσει» με την ομάδα ή και με τη χώρα. Η ομάδα συνεχίζει με τον άνθρωπο στο τιμόνι που ξέρει την δίψα της ομάδας για τίτλους, που μοιράζεται την «ψύχωση» για επιστροφή στα final-four και το έβδομο ευρωπαϊκό, που ξέρει τους παίκτες (όσους παραμείνουν) με τα καλά και τα στραβά τους, που ξέρει τον προπονητή και τον ξέρει καλά και εκείνος, που δεν σπάει – δεν χαλάει – δεν βγάζει τραυματισμούς – δεν κωλώνει να παίζει 30 ή 35 λεπτά στο ίδιο υψηλό τέμπο, που προέρχεται από την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και είναι στην «τέλεια» ηλικία των 29.
In Calathes we trust λοιπόν και πάμε παρακάτω: Στεφάν Λάσμε. Ένας φίλος που ήρθε απόψε απ’ τα παλιά, συγκεκριμένα τέσσερα χρόνια μετά. Κοντά στα 36, αλλά πάντα «στεγνός» και αθλητικός. Μετά από μια σούπερ χρονιά. Με γρήγορα πόδια και μεγάλο άλμα. Με παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη και έφεση στο πικ-εν-ρολ. Βελτιωμένος στο σουτ από μέση και μακρινή απόσταση σε σχέση με την εποχή που έπαιζε στον Παναθηναϊκό. Με τον παλιόφιλο Γκιστ στο πλευρό του, για να κάνουν την πράσινη ρακέτα μια πολύ δύσβατη περιοχή για κάθε είδους «μπούκα». Όσοι «ξινίζουν» με την επιστροφή Λάσμε και την ηλικία του, απλά ας σκεφτούν πόσα πράγματα πήρε ο Παναθηναϊκός από τον Όγκαστ και τον Πέιν, ακόμα και από τον Βουγιούκα – που ήταν χρήσιμος και «τίμιος» απέναντι σε συγκεκριμένου τύπου ψηλούς, αλλά δυσκολεύτηκαν πολύ τα αργά του πόδια να προλάβουν τόσο τα κοψίματα στη ρακέτα, όσο και τα αθλητικά αντίπαλα «πεντάρια». Σε τελική ανάλυση, όλα και όλοι κρίνονται στο παρκέ: εκεί θα φανεί αν η επιστροφή του Λάσμε ήταν η κατάλληλη κίνηση στη front line ή ένα «λάθος», που πολύ απλά θα διορθωθεί μεσούσης της σεζόν.
Όλες οι άλλες κινήσεις, παραμονές παικτών ή αντικαταστάσεις, είναι πράγματα που πλέον θα ακολουθήσουν τις υπογραφές με το Νικ. Τα συμβόλαια που τέλειωσαν (Παπάς, Ρίβερς, Λοτζέσκι, Τζέιμς, Σίνγκλετον). Ο Γκάμπριελ ήδη πήγε Τουρκία, ο Ντένμον μάλλον παραμένει, λογικά ο Λεκαβίτσιους με το Θανάση Αντετοκούνμπο επίσης παρέα με τον Γκιστ και το Μήτογλου. Ο Πασκουάλ θέλει μια ομάδα με 7 ξένους το πολύ, ΜΙΑ ομάδα δηλαδή κι όχι δύο που είχε πέρυσι με 9 ξένους, οπότε θα κοιτάξει πολύ προσεκτικά τι παίκτες θα «ψωνίσει», ώστε να μην χρειαστεί πάλι το Γενάρη ή το Φλεβάρη να κάνει προσθήκες, αλλά να πορευτεί ολόκληρη τη χρονιά με τους παίκτες που θα ξεκινήσουν μαζί από το καλοκαίρι.
Θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά ονόματα τις επόμενες εβδομάδες – ήδη έχουμε διαβάσει από Παπαπέτρου και Οκάρο Ουάιτ, μέχρι Βενένκοφ και ένα σωρό άλλους. Καλό είναι να μην υπάρχει βιασύνη ή αδημονία – η παραμονή Καλάθη «αγοράζει» χρόνο και ηρεμία, αλλά μπορεί από μόνη της να «ψήσει» παίκτες να παραμείνουν ή να έρθουν για να παίξουν στο πλάι του, πολύ απλά διότι γνωρίζουν πως μπορεί να απογειώσει τις μετοχές τους και να εκτοξεύσει τα στατιστικά τους.
