«Νασιοναλμανσαφτ» και «Ούμπερ άλες» και «ομαδάρα» και «Παγκόσμια Πρωταθλήτρια 2014». Και παπαριές καμαρωτές. Και οι αποδόσεις του παρελθόντος, δεν εξασφαλίζουν ούτε του παρόντος, ούτε τις μελλοντικές λέω εγώ. Μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει στην πρεμιέρα της η Γερμανία, μπορεί να παίζει την επιβίωσή της κόντρα στους Σουηδούς, αλλά έχει κερδίσει πριν καν αρχίσει το Μουντιάλ τον «τίτλο» της πιο αντιπαθητικής ομάδας. Αβίαστα, άκοπα, αβάδιστα…
Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι…
… κι όταν λέμε «βρωμάει», στην περίπτωση του Γιοακίμ Λεβ η λέξη αποκτά άλλη δυναμική. Ας μην αναφέρουμε ξανά το ρεσιτάλ μπίχλας που μας έχει χαρίσει στο παρελθόν, σκαλίζοντας τη μύτη του και δοκιμάζοντας τα ευρήματά της ή τις «ανασκαφές» που έκανε στο πίσω και το μπροστά μέρος του εσώρουχού του ή στα μύχια της μασχάλης του…
Ας μιλήσουμε ποδοσφαιρικά: ο Λεβ, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μοιάζει ανήμπορος να μας παρουσιάσει κάτι φρέσκο, κάτι καινοτόμο, κάτι διαφορετικό σε σχέση με το «ένδοξο παρελθόν»: μέσα ο Νόιερ κι ας ήταν στα πιτς από το Σεπτέμβρη. Έξω ο Σανέ κι ας έκανε μια εξαιρετική χρονιά. Μέσα ο Ντράξλερ κι ας νιαουρίζει σαν γατί πάνω σε κάδους σκουπιδιών, μέσα ο Ρόις του οποίου το ταλέντο ποτέ δεν αμφισβητήθηκε, αλλά για την κράση του μπορούμε να γράψουμε εγκυκλοπαίδεια. Βασικός ο Μίλερ που παίζει σαν πρώην ποδοσφαιριστής (και δεν έχει 30ρίσει καν), βασικός ο Κεντίρα ή αλλιώς «ο Τζιόλης της Γερμανίας». Πού μπορεί να πάει με όλους αυτούς; Η εικόνα της πρεμιέρας λέει «πουθενά», ωστόσο κρατάμε πάντα μια πισινή με τους γερμαναράδες, διότι μπορεί ξαφνικά να αρχίσει να δουλεύει η μηχανή και να ξεκινήσουν οι «επαγγελματικές νίκες». Και μετά, βλέπουμε.
Αλαζονεία μήτηρ πάσης κακίας
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι Γερμανοί θεωρούν ανώτερης τεχνολογίας και ποιότητας κάθε τι γερμανικό – το ποδόσφαιρό τους δεν αποτελεί εξαίρεση. Κάπως έτσι θεωρούν τη Μπουντεσλίγκα ό,τι καλύτερο υπάρχει εκεί έξω, προτάσσοντας τον εντυπωσιακό αριθμό εισιτηρίων και εσόδων, τα γεμάτα γήπεδα, τους χορηγούς, τα τηλεοπτικά. Από ανταγωνισμό όμως; Κάτω του μηδενός, αφού η Μπάγερν παίρνει τη «σαλατιέρα» κάθε χρόνο πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα και όλο της το «βάσανο» είναι να ξαναφτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Έφερε Γκουαρδιόλα όμως, ξανάφερε Χάινκες, αλλά τζίφος: το τρεμπλ του γερο-Χάινκες είναι η τελευταία στιγμή ευρωπαϊκής δόξας που έχουν να θυμούνται οι Βαυαροί, οι οποίοι σε μεγάλο μέρος πληρώνουν αυτήν ακριβώς την έλλειψη σοβαρού ανταγωνισμού στη Γερμανία, όταν βγαίνουν εις τας Ευρώπας. Και κατ’ επέκτασιν, το πληρώνει η Εθνική Γερμανίας: ο Χούμελς ξεχαρβαλώνεται κάθε φορά που βρίσκει σοβαρούς επιθετικούς στο δρόμο του και φαίνονται όλες οι αδυναμίες του, ο Μπόατενγκ αίφνης δεν είναι ο «απροσπέλαστος», ο Μίλερ δεν σκοράρει με την ευχέρεια που το κάνει στα γερμανικά γήπεδα και πάει λέγοντας. Παρόλα αυτά, η αλαζονεία, η έπαρση, το «υφάκι» και η μπλαζέ ματιά δεν ξεκολλάνε από τα πρόσωπά τους. Χαλαρώστε λίγο παιδιά, ένα Μουντιάλ κατακτήσατε, δεν φτιάξατε και καμιά ποδοσφαιρική δυναστεία για την οποία θα μιλάμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας!
Ποιος θα τραβήξει το κάρο από τη λάσπη;
Κάποιος πρέπει να κάνει το βήμα μπροστά – το ξέρει ο Λεβ, το περιμένει, το συζητάει με τους παίκτες του, σκαλίζει το κεφάλι του (και τη μύτη του) για να βρει λύση. Αλλά το θέμα είναι ποιος μπορεί να το κάνει. Με τον Γκόμεζ μπροστά και τον Μίλερ εκεί δίπλα του, με τον Οζίλ να κινδυνεύει να πνιγεί από «υπερβολική δόση ταλέντου», τον πήλινο Ρόις και τον τρεμάμενο Ντράξλερ, με τον Κρόος σκασμένο από τα άπειρα παιχνίδια να τρέχει για δυο και για τρεις στη μεσαία γραμμή, τη διαφορά ποιος μπορεί να την κάνει; Ο Κίμιχ; Ο Πλάντεχαρντ, Μήπως ο Μπραντ ή ο Βέρνερ; Ή ο Γκουντογκάν με το Γκορέντσα; Ψάχνει να τραβήξει άσο από το μανίκι του ο Λεβ, αλλά φοράει κοντομάνικο… Προφανώς υπάρχει ταλέντο, προφανώς υπάρχουν προσωπικότητες, αλλά υπάρχει και η κούραση. Υπάρχει και ο κορεσμός. Τα «δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν». Υπάρχει η κακή αγωνιστική κατάσταση και τα ντεφορμάρισμα. Αν θέλετε, υπάρχει και η «κατάρα» που ακολουθεί τους κατόχους του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην αμέσως επόμενη διοργάνωση.
Προλαβαίνει να σώσει την παρτίδα;
Προφανώς και προλαβαίνει, ένα ματς χάθηκε και μένουν 6 διαθέσιμοι πόντοι στον όμιλο. Η «κανονική Γερμανία», η Γερμανία του 2014, η ομάδα που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν, μπορεί να κάνει δυο νίκες και να περάσει – και δεν χωράει καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Αλλά το Μεξικό έχει ήδη τρεις βαθμούς στο σακούλι και φιλοδοξεί να τους κάνει έξι κόντρα στους Νοτιοκορεάτες. Και οι Σουηδοί, οι προσεχείς αντίπαλοι των Γερμανών, έχουν επίσης τρεις και δείχνουν αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους στο ματς που θα κρίνει την πρόκριση στον όμιλο. Κι επειδή το τελευταίο σοβαρό δείγμα γραφής των Σουηδών, ήταν στα μπαράζ κόντρα στην Ιταλία, με μια «σκληρή», σχεδόν «ροκ» πρόκριση, καταλαβαίνουμε όλοι πόσο «αίμα κι άμμος» θα είναι το Γερμανία – Σουηδία και πόσο δύσκολη η αποστολή των Γερμανών για «ολική επαναφορά».
