Δεν έχει το καλύτερο ρόστερ του Μουντιάλ. Προφανώς. Μπορείς να βρεις καμιά δεκαριά ομάδες που έχουν καλύτερο υλικό. Αν ρωτήσεις βέβαια τους Αγγλάρες, θα σου πουν πόσο καλοί είναι οι παίκτες τους, πόσο ώριμοι, πόσο πιο έτοιμοι από ποτέ να φτάσουν ψηλά – ακριβώς όπως νιώθουν σε κάθε Euro και σε κάθε Μουντιάλ – κι ας έχουν να δουν «χαρά στα σκέλια τους από το μακρινό 1966. Νίκησαν με την ψυχή στο στόμα τους Τυνήσιους. Αγχωτικά. Στις καθυστερήσεις. Με μια κεφαλιά που έπιασε ο Χάρι Κέιν δίνοντας φάλτσα με τους χαώδεις κροτάφους του, αυτούς που θυμίζουν τα «Λιμανάκια» της Βουλιαγμένης, που «φωνάζουν» ότι τα 25 χρόνια που δηλώνει τα έχει αφήσει πίσω πολλά έτη πριν.
Ε, και; Οι Αγγλάρες εκστασιάστηκαν, οι παμπ σηκώθηκαν στον αέρα, τα πανηγύρια τους ακούστηκαν μέχρι τη Γαλλία. Ήπιαν (ούτως ή άλλως θα το έκαναν), μέθυσαν (τι πρωτότυπο..) και μετά έκαναν ένα σωρό βλακείες. Αποκορύφωμα; Ένας άρπαξε το όπλο αστυνομικού στη Ρωσία αλλά τον πρόλαβαν και τον μπουζούριασαν πριν αρχίσει να ρίχνει μπαλωθιές στον αέρα σαν Κρητικός σε γάμο.
Οι Άγγλοι παίζουν με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Οι Άγγλοι. Με τρεις κεντρικούς αμυντικούς… Τρίζουν τα κόκκαλα του Μάικ Μπάσετ, που βροντοφώναξε το «4-4-φάκιν-2» και πέσανε τα τσιμέντα. Μωρή Αγγλία, εσύ με τρεις στο κέντρο της άμυνας; Σε τελική φάση Μουντιάλ; Με αντίπαλο την Τυνησία; Ναι. Γιατί μπορεί. Διότι αυτή είναι η «συνταγή της επιτυχίας». Διότι με τριάδα πίσω ξεκίνησε με νίκη, την ώρα που Γερμανία, Αργεντινή, Βραζιλία, Ισπανία, Πορτογαλία, μετράνε από μηδέν εως έναν βαθμό.
Αγγλία με Χέντερσον στο κέντρο. Με το Τζόρνταν Χέντερσον. Τον μεγαλύτερο γιδοβοσκό του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Τον αρχηγό της Λίβερπουλ, τον μετα-Τζέραρντ, τον άνθρωπο που ψάχνεις να βρεις τι διάολο κάνει καλά και δεν βρίσκεις τίποτα απολύτως: δεν σουτάρει, δεν πασάρει, δεν κόβει, δεν μαρκάρει, δεν γίνεται έξτρα επιθετικός ή έξτρα αμυντικός. Απλά υπάρχει στο χορτάρι. Περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα. Και με τον «ποκοπίκο» τον Στέρλινγκ στην 11άδα. Με το «10» στην πλάτη. Που το φοράει και τον φοράει. Που σκοντάφτει στα κορδόνια του, ακόμα κι αν φοράει παπούτσια με «σκρατς». Που μπουρδουκλώνεται στο γκαζόν αν έχουν ξεχάσει να το κουρέψουν την προηγούμενη μέρα.
Διότι αυτή είναι η Αγγλία μας!
Η Αγγλία του Άσλεϊ Γιανγκ, του Στόουνς, του Λίνγκαρντ και του Ντάιερ. Η Αγγλία που ξεκινά το ματς σαν μια μοντέρνα ομάδα, που βάζει τη μπάλα κάτω και ψάχνει την κάθετη μπαλιά, η Αγγλία που ψάχνει τον χαρισματικό Χάρι Κέιν με τον πιο ορθολογικό τρόπο κι όταν τα πράγματα «ζορέψουν» αρχίζει τις γιόμες χωρίς δεύτερη σκέψη, σαν να μπαίνει στη μηχανή του χρόνου και να γυρνά 30 χρόνια πίσω μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. Η Αγγλία που αγαπάμε. Η Αγγλία που λατρέψαμε όλα αυτά τα χρόνια που βλέπουμε ποδόσφαιρο. Κι ας μην διακρίνεται. Κι ας αποτυγχάνει πάντα με τον πιο επώδυνο, τον πιο αναπάντεχο, τον πιο «κουλό» τρόπο.
Η Αγγλία μας, που κάποτε χάιδευε διαδικτυακά το πόδι του Μπέκαμ, μπας και προλάβει να γειάνει. Η Αγγλία μας, που πόνταρε πάντα στα πιο «κουτσά» άλογα, παίκτες που δύσκολα έβγαζαν δυο αγώνες σερί χωρίς να αποχωρήσουν με μορφασμούς πόνου στο πρόσωπα (ναι Μάικλ Όοουεν, εσένα λέω), ή παίκτες που έπαιξαν την καριέρα τους στο τζόγο – και την έχασαν (ναι Γουέιν Ρούνεϊ, μην κάνεις τον ανήξερο).
Αλλά ό,τι και να συμβαίνει, ό,τι και να κάνει ή να μην κάνει, την αγαπάμε την Αγγλία. Και τους Αγγλάρες που την ακολουθούν όπου κι αν παίζει. Όπως κι αυτούς που μένουν πίσω που πανηγυρίζουν το κάθε γκολ, απέναντι στην Τυνησία, τη Γερμανία, την Εθνική Βατικανού ή τη Βραζιλία, με το ίδιο πάθος, τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια έξαψη, σαν να είναι το τελευταίο γκολ που σημειώνεται στον πλανήτη. Σαν να τους χαρίζει την Αθανασία. Σαν να ξεκλειδώνει την Πύλη του Παραδείσου. Το ζουν το ποδόσφαιρο οι Αγγλάρες και τους βγάζω το καπέλο γι’ αυτό. Το αγαπούν όσο τίποτε άλλο και τους αγαπάμε όλοι γι’ αυτό – ακόμα κι αν τους κοροϊδεύουμε, κατά βάθος τους αγαπάμε. Αυτό-τρολάρονται, «αυτό-γλεντιώνται», γελάνε κι οι ίδιοι με τα χάλια τους, έχουν ήδη ετοιμάσει βιντεάκια επιστημονικής φαντασίας που λένε ότι πήραν το Μουντιάλ...
... βγάζουν τα καλύτερα τραγούδια για τις μεγάλες διοργανώσεις, έκαναν την πιο ωραία ανακοίνωση 23άδας ενόψει Μουντιάλ.
Αγγλία κυρίες και κύριοι. Το αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου. Κι ας μη φτάσει μακριά. Κι ας αναπολεί ακόμα το 1966 κι ας μην το «ζευγαρώσει» ποτέ εκείνο το κύπελλο. Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κάτι στον κόσμο που θα τους κάνει να χάσουν το κέφι τους και την αγάπη για τη μπάλα και τις μπύρες;
