Πώς να παίξεις μπάσκετ, πώς να μιλήσεις για μπάσκετ, μια μέρα τόσο φορτισμένη συναισθηματικά; Σε ένα γήπεδο όπου η παρουσία, η φωνή, το χειροκρότημα του Παύλου Γιαννακόπουλου, είναι και θα είναι πάντα εκεί; Τι μπασκετοκουβέντα να κάνεις μέσα σε τόσο βαρύ πένθος, για έναν άνθρωπο που ήταν «ένας από εμάς» και ταυτόχρονα αυτός που «απογείωσε» τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και γιγάντωσε το ελληνικό μπάσκετ; Κι όμως, ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο «κύριος Παύλος», για το αγαπημένο του μπάσκετ θα ήθελε να μιλάμε αυτή τη μέρα, για τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό. Κι από εκεί ψηλά όπου βρίσκεται, σίγουρα θα χειροκρότησε τη νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού…
Το ξανάφερε λοιπόν στα μέτρα του ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα, πρώτα με το διπλό στο ΣΕΦ που «ρέφαρε» την ήττα στο ΟΑΚΑ στον πρώτο τελικό και κάνοντας το 2-1 το απόγευμα αυτής της «συννεφιασμένης Κυριακής», έχει πλέον στα χέρια του δυο match – balls. Το πρώτο, είναι στο ΣΕΦ στον τέταρτο τελικό. Χωρίς άγχος – αυτό έχει περάσει στο τερέν του Ολυμπιακού, μια που το «πρέπει» έγινε πλέον «ΠΡΕΠΕΙ»: δεν είναι μόνο οι δυο κολλητές ήττες για την ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου, κυρίως είναι οι αποκαρδιωτικές εμφανίσεις. Σκοράρισμα με το σταγονόμετρο στο δεύτερο τελικό, παράδοση στα κέφια του Παναθηναϊκού στον τρίτο, με μια μικρή τζούρα αντίδρασης όταν η διαφορά έφτασε στους 19 πόντους, που δεν ήταν αρκετή ούτε για να αποτρέψει την ήττα, ούτε για «αξιοπρεπή διαφορά» στο φινάλε.
Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό, που κέρδισε σχετικά εύκολα, με 15 πόντους, χωρίς να «λάμψει», χωρίς να «θαμπώσει» και χωρίς να πατήσει το γκάζι στο πάτωμα. Άστοχοι ήταν οι «πράσινοι» από τα 6,75, τραγικοί από τη γραμμή των βολών, έχασαν – ειδικά στο πρώτο ημίχρονο – ένα σωρό αμυντικά ριμπάουντ, δίνοντας δεύτερες και τρίτες επιθέσεις στους φιλοξενούμενους. Είχε όμως η ομάδα του Πασκουάλ όλα εκείνα τα «μικρά» που αν τα βάλεις όλα μαζί, δίπλα – δίπλα, κάνουν ένα περιποιημένο «μεγάλο».
Καταρχάς είχε έναν «κανονικό» Κέι-Σι Ρίβερς μετά από καιρό. Τον παίκτη που σχεδόν πάντα στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό «σεληνιάζεται» και βάζει τα μεγάλα σουτ – είχε ταλαιπωρηθεί τον τελευταίο καιρό και ο ώμος του και το μυαλό του, αλλά σε αυτό το παιχνίδι ήταν ξανά μαζί μας. Είχε Καλάθη να οργανώνει και να εκτελεί, να «τρέχει» την ομάδα όποτε έβλεπε ανοιχτό μονοπάτι, είχε τον «τρελό» τον Τζέιμς να παίρνει προσωπικές προσπάθειες και να ξεχαρβαλώνει την αντίπαλη άμυνα – μαζί και δυο «μεγάλα» τρίποντα, είχε Σίνγκλετον να παλεύει και στις δυο ρακέτες. Αλλά από εκεί και πέρα, το «μπλέντερ» του Πασκουάλ στράγγιξε κάθε σταγόνα από σχεδόν κάθε παίκτη του, για να μπορέσει να «γεμίσει το ποτήρι» μέχρι πάνω: και από τον Όγκαστ και από το Θανάση και από τον Λεβαβίτσιους και από το Λοτζέσκι και από το Γκιστ που έπαιζε λαβωμένος αλλά κάρφωσε κιόλας ο αθεόφοβος στο φινάλε, έχοντας πάθει διάστρεμμα!
Είναι αυτό ακριβώς που δεν είχε ο Ολυμπιακός ή αν θέλετε είχε ο Ολυμπιακός στον πρώτο τελικό: ένα κατιτίς από όποιον πάταγε στο παρκέ. Με Σπανούλη και Πρίντεζη να κάνουν ό,τι μπορούσαν αλλά λίγα πράγματα όχι μόνο από τους «αναπληρωματικούς» αλλά ακόμα κι από τους «πενταδάτους», ήταν λογικό να μη μπορεί ο Ολυμπιακός να ακολουθήσει. Ο αρχηγός και ο υπαρχηγός του μοιραία κουράστηκαν, οι συνεχόμενες αλλαγές μαρκαρισμάτων τους εξουθένωσαν, τους έβγαλαν από το ρυθμό τους και τους χάλασαν το μυαλό. Σε τόσο απαιτητικά παιχνίδια, με αντιπάλους που έχουν παίξει τόσες φορές φέτος και γνωρίζονται από την καλή και την ανάποδη, κανείς δεν «περισσεύει», δεν υπάρχει η πολυτέλεια να έχεις 2,3 ή 4 παίκτες που να μην δώσουν έστω την ελάχιστη βοήθεια σε άμυνα και επίθεση, στα ριμπάουντ, να παίξουν δυο καλές άμυνες ή να κάνουν καναδυό «έξυπνα» φάουλ. Ο Παναθηναϊκός τους είχε όλους αυτούς. Ο Ολυμπιακός όχι. Και κάπως έτσι ήρθε η νίκη για τους γηπεδούχους και η διαφορά των 15 πόντων.
Τι θα δούμε στον τέταρτο τελικό;
Με βάση την εικόνα των τριών πρώτων και ειδικά του δεύτερου και του τρίτου, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει το προβάδισμα, παρά το γεγονός ότι ο αγώνας γίνεται στο ΣΕΦ και παρά το ότι μοιάζει δύσκολο να κάνει δεύτερο συνεχόμενο break και τρίτη νίκη στη σειρά. Βεβαίως και υπάρχει ο μπασκετικός εγωισμός και το ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης και το DNA μιας μεγάλης ομάδας όπως είναι ο Ολυμπιακός, που «αρνείται να χάνει» και «δεν τα παρατάει ποτέ», όλα αυτά ισχύουν.
Αλλά όλα τα «δεν τελείωσε τίποτα» και «έχει δρόμο ακόμα το πρωτάθλημα», περνάνε μέσα από πράξεις και όχι από λόγια: για να έχει κι άλλο δρόμο το πρωτάθλημα, για να πάει η σειρά σε πέμπτο ματς, πρέπει να προσπαθήσει πολύ πιο σκληρά ο Ολυμπιακός. Και οι 12 παίκτες του και το προπονητικό του τιμ. Με μια σημαντική επισήμανση: όσο ευεργετική κι αν είναι η δύναμη του ΣΕΦ, η «δύναμη της έδρας», άλλο τόσο «θηλιά» μπορεί να γίνει στο λαιμό παικτών και προπονητή αν το παιχνίδι «στραβώσει» για τους γηπεδούχους, πράγμα που το έχουμε δει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια με παιχνίδια που είτε διακόπηκαν προσωρινά, είτε οριστικά.
