Ποδόσφαιρο, ο άρχοντας των σπορ. Το παιχνίδι που από μικρούς μας μάζευε στις αλάνες και μας ανάγκαζε να φτιάχνουμε νοητά τέρματα και να θεσπίζουμε δικούς μας κανόνες. Κανόνες τύπου «σκάει τρεις» για τη μπάλα, «όποιος κάνει τάκλιν τρώει φάπα», «στη βρισιά έχει πέναλτι», «από σπόντα δεν μετράει», «απαγορεύονται τα μύτο, οι καραβολίδες και το παγκότερμα», «στα τρία κόρνερ μπέναλτι» και άλλα πολλά που έβγαζαν νόημα αποκλειστικά και μόνο για αυτούς που βρίσκονταν στον… αγωνιστικό χώρο.
Σαν σήμερα, ωστόσο, πριν από 127 χρόνια θεσπίστηκε ένας κανόνας που έμελλε να αλλάξει μια για πάντα το άθλημα. Μια τέτοια ημέρα το 1891 η τότε Διεθνής Ένωση Ποδοσφαίρου (αποτελούμενη από τις ομοσπονδίες Αγγλίας, Σκωτίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας) δημιουργεί την εσχάτη των ποινών. Η «ελεύθερη βολή» του ποδοσφαίρου, το στήσιμο της μπάλας από τα 11 μέτρα. Το άγιο πέναλτι.
Στο Ratpack είμαστε μεν σοβαροί τύποι και το ξέρετε πολύ καλά αυτό, αλλά επειδή έχουμε μέσα μας την κουλτούρα της αλάνας, κάναμε εικόνα το πώς θα ήταν το παιχνίδι αν δεν είχε 5 βασικούς κανόνες: ήτοι πέναλτι - κάρτες- οφσάιντ-κόρνερ – αλλαγές.
Πριν ξεκινήσεις θυμήσου τότε που κανιβαλίσαμε την Ντόρτμουντ όταν εκείνη δοκίμασε τον Γιουσέιν Μπολτ
1. Χωρίς κάρτες
Η χαρά του ξυλοκόπου. Το απλό φάουλ για το ταπεινό καλό δρεπάνι τύπου Ανατολάκη και Κολιτσιδάκη δεν είναι επιλογή, αλλά ντροπή. Άμα δεν βγάλει αίμα ο αντίπαλος, αν δεν σπάσει κάποιο πόδι, δεν θεωρείται παράβαση. Ενδεχομένως το παιχνίδι να θύμιζε περισσότερο American Football σε διάταξη – μισή ομάδα επίθεση, μισή άμυνα – και όποιος έχει τη μπάλα καλύτερα να κάνει το σταυρό του.
Τουλάχιστον δεν θα είχαμε λόγο να ανησυχούμε για τα ύπουλα μαρκαρίσματα και χτυπήματα. Αφού δεν τιμωρείσαι, ποιος ο λόγος να το κάνεις στα μουλωχτά; ΒΑΡΑ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΝΤΕ!
2. Χωρίς κόρνερ
Μεγάλο πανηγύρι. Ή που θα εφαρμόζαμε το «στα τρία κόρνερ, πέναλτι» της αλάνας ή που θα είχαμε πλάγιο από την τελική γραμμή. Και εκεί να δεις γέλιο. Τον τερματοφύλακα να στήνει τείχος σε κάθε πλάγιο από τη μικρή του περιοχή και ταυτόχρονα να προσπαθεί να μην τον βρει με κάνα αράουτ κάνας Ρομπέρτο Κάρλος και η μπάλα πάει σπόντα και μέσα. Στην ουσία θα μας έσωζε από εκτελέσεις σαν κι αυτήν.
Και επειδή το αράουτ εκτελείται από το σημείο που βγήκε η μπάλα, αν από την απόκρουση η μπάλα έφευγε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, τότε θα βλέπαμε πραγματάκια που δεν θα τα είχε ονειρευτεί ούτε ο ακροβάτης του Μεντράνο με τα περισσότερα ένσημα.
3. Χωρίς αλλαγές
Σαν να βλέπω από τώρα το condition των παικτών όπως στο Championship Manager 2001/02. Σε μια 11άδα (άντε 13 άδα) ποδοσφαιριστών θα έβγαινε δίπλα το πορτοκαλί τετραγωνάκι «Tir» - συντομογραφία του Tired. Εκτός αυτού βέβαια θα είχαμε άλλα ντράβαλα. Δεν στο πάω μόνο στους μυϊκούς τραυματισμούς και τις διορθωτικές κινήσεις. Φαντάσου τώρα τον τελικό του Champions League το 2006, με τον Λέμαν να τρώει κόκκινη στο 10’ και τον Βενγκέρ να μην έχει να κάνει αλλαγή.
Κάνω εικόνα τον υπηρεσιακό γκολκίπερ Φλαμινί να μαζεύει τη μπάλα για 18η φορά από τα δίχτυα του, τον Ετό να κάνει ρεκόρ με 8 γκολ σε τελικό και τον Ροναλντίνιο να μην ευχαριστιέται το γκολ-ψαλιδάκι του έξω από την περιοχή επειδή δεν το έβαλε σε κανονικό τερματοφύλακα. Χαμούλης.
4. Χωρίς Οφσάιντ
Ενδεχομένως να άλλαζε η εικόνα του ποδοσφαίρου όπως το ξέραμε. Πολύ πιθανό να υπήρχε μια έξτρα θέση στο γήπεδο, διαφορετική από αυτή του επιθετικού. Αυτή του τύπου που ξεχνιέται στην αντίπαλη περιοχή, που θα έκανε παρέα με τον αντίπαλο τερματοφύλακα όταν η ομάδα του έπαιζε στην άμυνα. Το «περιπτεράκι» που λέγαμε μικροί, θα είχε δική του ξεχωριστή θέση, πλάι σε αυτές του σέντερ φορ και του δεκαριού, θα διδασκόταν στις ακαδημίες από τους ποδοσφαιρικούς… Χάρντεν και θα έγραφαν ξεχωριστή ιστορία στο άθλημα.
Άσε που θα ήταν κι ένας παραπάνω λόγος να χαίρονται οι διαιτητές. Κάτι γκρίνιες τύπου «καλά ο επόπτης είναι στραβός, εσύ δεν το δες;» θα έμοιαζαν κακό αστείο καθώς δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξης βοηθών διαιτητή. Στην τελική ρε παιδιά, κανείς δεν θα κάλυπτε τον Κατσουράνη και θα ήμασταν όλοι ΟΚ με αυτό.
5. Χωρίς Πέναλτι
Και τώρα η ώρα του σούπερ κανονισμού. Πραγματικά τι θα γινόταν αν δεν είχαμε την εσχάτη των ποινών; Θα ήθελαν άραγε οι παίκτες να κάνουν «μαρκοβούτια» εντός περιοχής όταν θα ήξερα πως το μόνο που μπορούν να κερδίσουν είναι ένα απλό και ταπεινό φαουλάκι; Θα πρόσεχαν τόσο τα απλωμένα χέρια τους οι αμυνόμενοι σε κάθε σέντρα αντιπάλου; Εγώ ξέρω τι θα γινόταν αν δεν υπήρχε πέναλτι.
Φαντάσου τώρα. Να έχει σφυριχτεί χέρι καλή ώρα σαν του Ρομπέρτο Κάρλος ή παράβαση μέσα στη μικρή περιοχή του τερματοφύλακα και η απόσταση μπάλας και τείχους να είναι στα εκατοστά. Χίλιες φορές «παράβαση» θα ψήφιζε η άμυνα. Πάλι καλά που ήρθε το πέναλτι και έδωσε έναν λόγο στον αμυντικό να είναι προσεκτικός. Ξέρω πως ο Τζόλε μπορεί να διαφωνεί, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα...
