Ο Ζιντάν επέλεξε να τερματίσει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, με μια κουτουλιά στο στήθος του Ματεράτσι. Όχι σε έναν βαθμολογικά αδιάφορο αγώνα στην Ισπανία με τη Ρεάλ, όχι σε έναν αγώνα κυπέλλου, αλλά σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με τα πάντα ανοιχτά για την κούπα. Η κουτουλιά εκείνη, δεν είχε αποδέκτη μόνο τον αλητήριο Ιταλό αμυντικό, ένα γνωστό κατακάθι του ποδοσφαίρου, αλλά και την αλητεία, τις βρισιές σε μάνες και αδελφές, τη βρωμιά, το «νίκη με κάθε κόστος και κάθε τίμημα». Όχι κύριοι. Υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Και το ήθος. Τα ιερά και τα όσια. Που ζυγίζουν πολύ παραπάνω από μια κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου, τουλάχιστον στην κλίμακα αξιών ενός ανθρώπου σαν το Ζιντάν.
Σωστό ή λάθος, αυτή ήταν η επιλογή του, όχι εν βρασμώ ψυχής, όχι τελών σε σύγχυση, αλλά απόλυτα συνειδητά. Νηφάλια. Με πλήρη επίγνωση του τι θα μπορούσε να σημαίνει για τον ίδιο, τους συμπαίκτες του, την Εθνική του, τον γαλλικό λαό, την υστεροφημία του. Κι όμως το έκανε.
Κουτουλίδι Νο2
Ο Ζιντάν επέλεξε να τερματίσει την καριέρα του ως προπονητής της Ρεάλ, με μια «κουτουλιά» στο στήθος του Φλορεντίνο Πέρεθ, του Κριστιάνο, του Μπέιλ και κάθε άλλου «κακομαθημένου» που ζει και αναπνέει μέσα στον οργανισμό της Ρεάλ. Λίγα 24ωρα μετά τον ανεπανάληπτο θρίαμβο του Κιέβου, μετά από το τρίτο συνεχόμενο Τσάμπιονς Λιγκ για τον ίδιο και τη Ρεάλ. Φεύγει «αθόρυβα» και ταυτόχρονα με εκκωφαντικό θόρυβο. Φεύγει απρόσμενα και ξαφνικά και ταυτόχρονα έμοιαζε σχεδόν αναμενόμενο. Φεύγει θριαμβευτής ωστόσο και αφήνει τον πήχη τόσο ψηλά, που ούτε ο Γιουλ στην πλάτη του Ταβάρες δεν μπορούν να φτάσουν. Φεύγει με τον δικό του τρόπο, με απαράμιλλο στυλ – όπως πάντα, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια κληρονομιά σαν προπονητής, όπως είχε αφήσει και μια τεράστια κληρονομιά σαν παίκτης.
Σας είχα γράψει πριν λίγες μέρες ότι η Ρεάλ, αντί να πλέει σε πελάγη ευτυχίας και ποτάμια σαμπάνιας, κάθεται και τρώγεται με τα ρούχα της – χρειάστηκε να περάσουν μόλις λίγα λεπτά μετά το τελευταίο σφύριγμα του τελικού, για να ακούσουμε τον Κριστιάνο να «αποχαιρετά» και τον Μπέιλ να μας λέει ότι συζητήσει με το μάνατζέρ του και θα αποφασίσουν για το μέλλον του
Θα έλεγε κανείς ότι ήταν προφητικό το άρθρο, ή απλά βασισμένο στην κοινή λογική: ένα τεράστιο καράβι, με έναν ζάμπλουτο καραβοκύρη όπως είναι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, έναν άνθρωπο που θέλει να είναι πρωταγωνιστής ανοίγοντας το πορτοφόλι και αγοράζοντας το ακριβότερο «πλήρωμα», προφανώς δεν ανέχεται ο «καπετάνιος» του να είναι η μεγάλη φίρμα, αυτός στον οποίον υποκλίνονται όλοι, αυτός που παραδέχονται και αναγνωρίζουν όλοι, αυτός στο κάτω – κάτω που δεν άφησε τον Πέρεθ να ξοδέψει μυθικά ποσά το καλοκαίρι που μας πέρασε και του είπε «άσε Πρόεδρε, μια χαρά είμαστε έτσι». Από τον Ιανουάριο που χάθηκε το πρωτάθλημα όμως, ο κύριος Πέρεθ τον είχε στη μπούκα τον καπετάν – Ζιντάν: οι φιλο-μαδριλένικες φυλλάδες έκαναν λόγο για αλλαγή στον πάγκο στο τέλος της χρονιάς ακόμα κι αν ο «Ζιζού» έπαιρνε το τρίτο στη σειρά, προφανώς διότι κανείς δεν πίστευε ότι με την εικόνα που είχε η ομάδα θα έφτανε ξανά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Και είχαν βγάλει και ονόματα: Λεβ, Κλοπ, Ποτσετίνο, Αλέγκρι και άλλους. Υπήρχε καπνός, άρα υπήρχε και φωτιά. Κι αν ο Πέρεθ ήθελε, θα μπορούσε να εξαφανίσει τον καπνό με ένα και μόνο φύσημα: «Δεν ασχολούμαστε με κανέναν άλλον προπονητή. Ο Ζιζού θα μείνει στην ομάδα ως προπονητής όσα χρόνια θέλει ο ίδιος». Το είπε; Δεν το είπε… Ή μπορούσε πολύ απλά αμέσως μετά τον τελικό του Κιέβου, να βάλει μια λευκή κόλλα χαρτί με την υπογραφή του πάνω και την επίσημη σφραγίδα της Ρεάλ μπροστά στον Ζιντάν και να του πει: «συμπλήρωσε εσύ τα χρόνια συνεργασίας και το ετήσιο σου συμβόλαιο». Ούτε αυτό το έκανε.
Αξεπέραστος
Ο Ζιντάν λοιπόν τους «κουτούλησε» κι έφυγε. Ή τους «κατούρησε» κι έφυγε, διαλέγετε και παίρνετε. Φεύγει έχοντας το εκπληκτικό στατιστικό του ενός τίτλου ανά 16,5 παιχνίδια! Φεύγει έχοντας κερδίσει το σεβασμό όλων των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, έχοντας καταφέρει – πέρα από τους τίτλους που πήρε – να διαχειριστεί ένα μάτσο «κακομαθημένα παιδάκια», να κάνει τον «παιδονόμο», να επιβληθεί σε αποδυτήρια που θύμιζαν ζούγκλα και να πετύχει εκεί όπου ακόμα κι ο Μουρίνιο ή ο Αντσελότι απέτυχαν: να γίνουν τα αποδυτήρια «άβατο», να σταματήσουν οι διαρροές, να καταλάβει ο Κριστιάνο ότι δεν μπορεί να είναι πάνω από την ομάδα, ούτε να παίζει συνέχεια και παντού, να σκύψουν ταπεινά το κεφάλι οι παίκτες όχι μπροστά στον «ποδοσφαιριστή - θρύλο Ζιντάν», αλλά μπροστά στον «προπονητή Ζιντάν». Κατάφερε με την απλότητα και την προσωπικότητά του, το αυστηρό βλέμμα αλλά και το έμφυτο «coolness» που έχει, να πείσει τους πάντες ότι δεν είναι απλά μια εμβληματική μορφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που παριστάνει τον προπονητή (όπως ο Μαραντόνα, ο Φαν Μπάστεν και τόσοι άλλοι), αλλά ένας ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
Όποιος και να τον διαδεχθεί, ο «Ζιζού» θα μας λείψει. Ό,τι και να κατακτήσει ο διάδοχός του, τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα προσθέσει στην Αίθουσα Τροπαίων της «Βασίλισσας» - αν πάρει ακόμα τρία συνεχόμενα, οι άλλες ομάδες προφανώς θα το γυρίσουν στη μπιρίμπα και το κουμκάν. Ας τον αποχαιρετίσουμε λοιπόν τον τεράστιο «Ζιζού» με το τραγούδι που του ταιριάζει όσο κανένα άλλο.
Κι ας του ευχηθούμε να είναι πάντα χαρούμενος με τις επιλογές που κάνει, cool και πετυχημένος. Να είναι πάντα Εμβληματικός για το ποδόσφαιρο, είτε παίζει, είτε προπονεί, είτε κάνει διακοπές.
