Ξένους διαιτητές έχουμε: ο Νταβίντ Μπορμπαλάν με τους συνεργάτες του, έρχεται να σφυρίξει τον ελληνικό τελικό κυπέλλου – τελευταία φορά που ζητήσαμε αντίστοιχη βοήθεια «από τους ξένους», ήταν το 1975, για έναν τελικό κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ξένους οπαδούς, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, μπορεί και να έχουμε: οι πληροφορίες κάνουν λόγο για εισαγόμενους «Παρτιζάνους» από τη μια πλευρά και εισαγόμενους Λευκορώσους από την άλλη. Ξένους παίκτες – δόξα των Θεώ! – έχουμε και με το παραπάνω: αν εξαιρέσουμε μερικούς Έλληνες που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους θέση στις 11άδες και δυο «μικρούς» που βάσει κανονισμού πρέπει να βρίσκονται στις 18άδες στους αγώνες κυπέλλου, έχουμε εκπροσώπους από ένα σωρό χώρες.Τι άλλο μας μένει για να κλείσει ο ρούμπος;
Ξένους παράγοντες
Απ’ αυτούς που περνούν απαρατήρητοι και δεν ξέρουν καλά – καλά ούτε οι οπαδοί των ίδιων των ομάδων τους, ότι αυτοί είναι που κάνουν κουμάντο. Ανθρώπους που βλέπουν τις ομάδες με την ίδια σοβαρότητα, ευπρέπεια και επαγγελματισμό που αντιμετωπίζουν και τις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, που δεν νιώθουν περισσότερο «σταρ» από τους παίκτες, που δεν φέρονται στους υπαλλήλους τους σαν να είναι σκουπίδια επειδή τους πληρώνουν, που δεν σηκώνουν πρώτοι και καλύτεροι τις κούπες στις απονομές, που δεν μπουκάρουν με φουσκωτούς και κουμπούρια στα γήπεδα και δεν λένε ατάκες γεμάτες δηλητήριο στις κάμερες και τα μικρόφωνα, που περιμένουν καρτερικά για μια δήλωση, λες και περιμένουν τον Μωυσή με τις Δέκα Εντολές να κατέβει από το βουνό.
Ξένους δημοσιογράφους
Κανονικούς ανθρώπους δηλαδή, που κάνουν κανονικά τη δουλειά τους. Χωρίς να φοβούνται ότι θα τους την πέσουν στο δρόμο, στο σπίτι τους ή στα δημοσιογραφικά. Που δεν χαρτζιλικώνονται, δεν είναι στο payroll της «ομαδάρας», δεν πριμοδοτούνται με ταξιδάκια με την ομάδα, αποκλειστικές συνεντεύξεις και «θα μάθεις πρώτος τη μεταγραφάρα», που δεν προάγουν την καφρίλα, δεν γεμίζουν πρωτοσέλιδα εφημερίδων και σάιτς με γεννητικά όργανα, σεξουαλικά υπονοούμενα, μαϊμούδες και βόθρους κάθε είδους. Δημοσιογράφους που μπορούν να κάνουν το προφανές: να κάνουν (καλόπιστη) κριτική ακόμα και στις ομάδες που υποστηρίζουν, αν δουν κάτι που σηκώνει κουβέντα.
Ξένους οπαδούς
Συνολικά – όχι μόνο «Παρτιζάνους» και Λευκορώσους χουλιγκάνους. Κανονικούς οπαδούς, όπως είναι οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι Γερμανοί και τόσοι άλλοι, που αγαπούν τις ομάδες τους όσο αγαπάμε εμείς τις δικές μας ή και παραπάνω, αλλά μπορούν να πάνε σε έναν τελικό ή σε ένα οποιοδήποτε ματς, με τους αντίπαλους οπαδούς στο απέναντι πέταλο ή τη διπλανή εξέδρα και να μην γίνει το γήπεδο «Σαϊγκόν».
Ξένη Αστυνομία
Απ’ αυτήν που εφαρμόζει το νόμο, όταν κάποιος τον παραβαίνει. Που συλλαμβάνει αυτούς που πλακώνονται, που σπάνε ξένες περιουσίες, που πετάνε φωτοβολίδες, πέτρες και μολότοφ, που δεν κάνουν απλά «15 προσαγωγές» και στη συνέχεια τους αφήνουν ελεύθερους, που δεν «μασάνε» από παρακάλια τύπου «έλα ρε παιδιά, δεν κάναμε τίποτα, αφήστε μας να φύγουμε» ή από ντου ομοϊδεατών των συλληφθέντων, για να τους απελευθερώσουν.
Ξένες «εγκαταστάσεις»
Γήπεδα καθαρά, με εύκολη πρόσβαση σε ΑΜΕΑ. Με τουαλέτες που δεν ζουν γουρούνια μέσα και κυλικεία. Με πάρκινγκ και όλες τις αυτονόητες «ανέσεις» ενός δημόσιου χώρου, ο οποίος φιλοξενεί χιλιάδες κόσμου. Με τουρνικέ, με ανελκυστήρες, με ράμπες. Γήπεδα όπου μένουν εκτός όσα πράγματα δεν χρειάζονται (όπως τα κάθε λογής πολεμοφόδια) και τα μηχανάκια τα παρκάρουν έξω και δεν τα «παρκάρουν» στις θύρες, κρεμασμένα από σκοινιά.
Ξένες κάμερες
Απ’ αυτές που δουλεύουν, καταγράφουν φάτσες, επεισόδια, μανούρες, που δεν «σβήνεται» το υλικό «ξαφνικά» λίγο μετά τον αγώνα και βοηθούν τις Αρχές να ταυτοποιήσουν τους ταραξίες, να τους βρουν και να τους στείλουν στη Δικαιοσύνη.
