Όταν έχεις πλεονέκτημα έδρας στα play-offs, είσαι σε καλή αγωνιστική κατάσταση και ξεκινάς τη σειρά με μια επιβλητική εμφάνιση, η πρόκριση στο final – four μοιάζει με έναν λόφο: παίρνεις το δεύτερο ματς στο σπίτι σου, κάνεις το 2-0 και μετά έχεις τρία match-ball για να πας Βελιγράδι. Κυρίως, έχεις καταφέρει να μεταφέρεις το άγχος στον αντίπαλο, που ξέρει ότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει τρεις φορές σερί – με την τρίτη στην Αθήνα – κι ότι δεν έχει το περιθώριο για το παραμικρό λάθος: πρέπει να τα κάνει όλα τέλεια.
Πλέον, μετά τη νίκη της Ρεάλ στο δεύτερο ματς, ο Παναθηναϊκός έχει να ανέβει ένα βουνό: το πλεονέκτημα έδρας έκανε φτερά, οι Ισπανοί αναθάρρησαν, έχουν δυο ματς στην έδρα τους και θα κάνουν τα πάντα για να μην χρειαστεί να ξαναγυρίσουν Αθήνα για το πέμπτο ματς. Μαζί τους φαντάζομαι αναθάρρησε και ο «παλιόφιλος» Τζόρντι Μπερτομέου, που είδε στο δεύτερο ματς όλα να πηγαίνουν «ρολόι», αφού με ακρίβεια νευροχειρουργού ο Ράντοβιτς με την παρέα του, έδωσαν στη Ρεάλ ακριβώς όσες ανάσες χρειάστηκε για να μείνει όρθια, όποτε ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να χτίσει μια μικρή διαφορά. Δεν έκαναν κάτι στα όρια του χυδαίου, έκαναν ακριβώς όσα έπρεπε στη λογική του «άστους να φωνάζουν». Ένας Θεός ξέρει τι θα δούμε τώρα στη Μαδρίτη προκειμένου να μην ξαναγυρίσει η σειρά στην Αθήνα – μπορεί να δούμε 6 διαιτητές για παράδειγμα, με τους δυο να κάνουν double – team στον Καλάθη.
Αν φυσικά ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έπρεπε, αν ήταν ο Παναθηναϊκός της Τρίτης, δεν θα μπορούσε κανένας διαιτητής να του κάνει το παραμικρό. Αλλά πώς μπορείς να κάνεις δυο τέλεια παιχνίδια μέσα σε δυο μέρες; Παίζει κι ο αντίπαλος, έχει καλό προπονητή, έχει βάθος στον πάγκο, έχει προσωπικότητες, έχει πληγωμένο εγωισμό, λογικό ήταν να βγάλει αντίδραση η Ρεάλ. Ακόμα κι αν μπροστάρης δεν ήταν ο «συνήθης ύποπτος» Ντόντσιτς, αλλά ο 38χρονος Ρέγες. Που μάζεψε κάθε ψίχουλο, που εκμεταλλεύτηκε κάθε αδράνεια των ψηλών του Παναθηναϊκού (ένα ρημάδι block-out δεν είδα) και «σκότωσε» τον Παναθηναϊκό με τις βολές του αλλά και τα μακρινά του σουτ.
Διαβασμένος αυτή τη φορά ο Λάσο, «κλείδωσε» τον Καλάθη. Ο Τζέιμς είχε ξεσπάσματα και μερικές καλοδεχούμενες «παλαβομάρες», ο Πέιν έκανε το καλύτερό του παιχνίδι με τη φανέλα της ομάδας, αλλά χωρίς βοήθεια από το Γκιστ και το Σίνγκλετον, με λίγα πράγματα από το Λοτζέσκι και μηδέν σουτ από το Ρίβερς και τίποτα ουσιαστικό από τους υπόλοιπους, δεν γινόταν να κερδίσουν οι πράσινοι. Κυρίως, χωρίς προσήλωση στην άμυνα, χωρίς κλεψίματα και χωρίς ριμπάουντ, οι μεν Ισπανοί είχαν δεύτερες και τρίτες επιθέσεις, ο δεν Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να πετύχει εύκολους πόντους – απέναντι στην οργανωμένη άμυνα της Ρεάλ, σε set παιχνίδι, τα πράγματα αποδείχθηκαν πολύ δύσκολα.
Και τώρα;
Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα, που η σειρά πάει Μαδρίτη, η Ρεάλ νιώθει πλέον δυνατή, θα έχει τον κόσμο, θα έχει την ευκαιρία να κάνει δυο νίκες σπίτι της και να πάει Βελιγράδι, πιθανόν θα έχει και ολίγη από Γιουλ. Είναι απλά τα πράγματα: το κρίσιμο παιχνίδι, είναι το Game 3. Αν εκεί εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός της Πέμπτης, δεν έχει τύχη. Αν όμως εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός της Τρίτης, τότε κάνουμε άλλη κουβέντα. Όχι απαραίτητα ο «20-0», είπαμε, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται κάθε μέρα ή κάθε εβδομάδα, αλλά ο Παναθηναϊκός που θα παίξει δυνατή άμυνα, που θα πάρει τα ριμπάουντ, που θα τρέξει, που θα έχει τον γνωστό καλό Καλάθη, που θα πάρει βοήθεια από 4-5 ακόμα παίκτες σε άμυνα και επίθεση. Πρέπει να τα κάνει εκείνος με τη σειρά του όλα τέλεια την Τετάρτη, όπως τα έκανε η Ρεάλ στο δεύτερο ματς. Διότι καταλαβαίνουμε όλοι πως αν η Ρεάλ κάνει το 2-1 και χρειάζεται την Παρασκευή μια μόνο νίκη στο σπίτι της για να πάει final-four, είναι πολύ πιθανό οι μουγγοί να μιλήσουν, οι τυφλοί να δουν και οι παράλυτοι να πάρουν γκολ-φάουλ…
