Τους κατασπάραξαν τους δύσμοιρους «Χριστιανούς» της Βαρκελώνης τα «λιοντάρια» στο «Ολίμπικο» και δεν πήραν χαμπάρι. Μόνο όταν το ρολόι έδειξε το 82ο λεπτό και ο πίνακας 3-0 κάτι πήγαν να κάνουν, αλλά ήταν αργά. Κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου η Μπαρτσελόνα, μπήκε στο γήπεδο με ένα μπλαζέ υφάκι, με τη σιγουριά του άχαστου και τη γκριμάτσα του «έλα μωρέ, ποια Ρόμα; Εμείς σκεφτόμαστε με ποιον θα σταυρώσουμε στα ημιτελικά και ετοιμαζόμαστε για τον τελικό». Αλλού για αλλού όλοι οι μεγάλοι αστέρες της, προεξάρχοντος του Μέσι, που έκανε όλα κι όλα πέντε σουτ – τα δυο στο στόχο – και εδώ και πέντε χρόνια δεν έχει σκοράρει στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι από την άλλη, άριστα στημένη τακτικά η Ρόμα, με μάτι που γυάλιζε και ένα γρήγορο γκολ του Τζέκο που τη βοήθησε να ξεμπλοκάρει, να πάρει ηθικό και να πιστέψει στο θαύμα. Διότι μόνο «θαύμα» μπορεί να είναι να προσπαθείς να βάλεις τρία γκολ στη Μπαρτσελόνα, τη φετινή Μπαρτσελόνα, αυτήν του Βαλβέρδε που έχει δώσει βάση στην ανασταλτική λειτουργία όσο κανένας προκάτοχός του και παράλληλα να μην φας κανένα γκολ. Αλλά ποιος είπε ότι δεν γίνονται θαύματα στις μέρες μας;
Την ώρα του αγώνα, στο ραδιοφωνικό Fight Club, ένας ακροατής έστειλε ένα μήνυμα ότι η Ρόμα ζει μέρες Παναθηναϊκού όταν το σκορ είχε γίνει 2-0 και οι γηπεδούχοι σφυροκοπούσαν την καταλανική άμυνα. Στο «Καμπ Νου» τότε οι «πράσινοι» είχαν στριμώξει στα σκοινιά τους Καταλανούς, αλλά το σουτ του Βλάοβιτς έγλυψε το δοκάρι και ο διαιτητής δεν είδε ποτέ το πέναλτι στον Ολιζαντέμπε. Ένας Έλληνας χρειάστηκε για να ρίξουν στο καναβάτσο οι Ρωμαίοι τους αντιπάλους του: ο Κώστας Μανωλάς δεν χρειάστηκε να κάνει το άλμα της ζωής του για να νικήσει τον Τερ Στέγκεν, απλά έστριψε το κεφάλι, έβαλε φάλτσα στη μπάλα και την έστειλε εκεί όπου σφραγίστηκε η πρόκριση: στη δεξιά γωνία. Όσο για τον Μανωλά, την έχω εκφράσει πολλάκις την άποψή μου όλα αυτά τα χρόνια που παίζει στην Ιταλία: δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια ευρωπαϊκή ομάδα, στην οποία δεν θα μπορούσε να παίξει. Έχει και την ταχύτητα και το άλμα και τον κατάλληλο timing στα τάκλιν του, έχει καλές τοποθετήσεις κι έχει μάθει να «διαβάζει» καλά τις φάσεις και να προλαβαίνει καταστάσεις. Το χθεσινό του παιχνίδι, είναι «ματς μεταγραφής» - όχι για το γκολ που πετυχαίνει, όσο για τον τρόπο που «σβήνει» κάθε υποψία δύσκολης φάσης για την εστία της ομάδας του.
Θριάμβευσε η Ρόμα ή την πάτησε η Μπάρτσα;
Και τα δυο συνέβησαν στο χορτάρι, διότι το καθένα από μόνο του δεν θα έφτανε: αν και οι δυο ομάδες έπιαναν το μάξιμουμ αυτού που μπορούν να παίξουν, θα πέρναγε η Μπαρτσελόνα. Αν και οι δυο ήταν μετρίως μέτριες ή κακές, πάλι θα πέρναγε η Μπαρτσελόνα. Η Ρόμα όμως έπαιξε στο μάξιμουμ και η Μπαρτσελόνα ήταν από μετρίως μέτρια έως κακή και κάπως έτσι έδεσε το γλυκό. Προσθέστε στη συνταγή και μια τζούρα έπαρσης, δυο πρέζες αλαζονείας, μια κουταλιά της σούπας υποτίμηση του αντιπάλου και θα καταλάβετε πώς η Μπαρτσελόνα έπαθε ό,τι είχε πάθει η Παρί πέρυσι στο «Καμπ Νου»: οι Παριζιάνοι είχαν πάει να προστατεύσουν το 4-0 του πρώτου αγώνα, έχασαν 1-6 άχαστα, τους έστησε και ο διαιτητής στον τοίχο και έπαθαν τη ζημιά. Κάπως έτσι οι Καταλανοί πήγαν να προστατεύσουν το 4-1 αλλά έπαθαν τη ζημιά χωρίς να χάσουν τα άχαστα και χωρίς η διαιτησία να δώσει ούτε κουκούτσι στους γηπεδούχους. Karma is a bitch; Μπορεί να είναι και έτσι…
Υ.Γ. Ντιέγκο Περότι, ελπίζω ο ενθουσιασμός και η αδρεναλίνη, η έξαψη της επιτυχίας και τα ατέλειωτα πανηγύρια, να μην σε ώθησαν να προβείς σε «Περότειο Δαχτύλιασμα» σε κάθε έναν προσωπικά από τους παίκτες, τους παράγοντες και τον κόσμο της ομάδας. Εν πάσει περιπτώσει, κάνε στον Ελ Σαραουί ό,τι θέλεις κι ό,τι θέλει, αλλά μακριά από τον Κώστα Μανωλά.
