Έμεινες κάγκελο με την ήττα του Ολυμπιακού από την Μακάμπι; Κακώς! Μάλλον δεν είδες το ματς. Ή, σωστότερα, δεν έχεις δει πολλά φετινά παιχνίδια του Ολυμπιακού.
Αυτά που συνέβησαν χτες στο ΣΕΦ έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν, τόσο στην περσινή σεζόν όσο και φέτος. Εμφανίζονται τα ίδια συμπτώματα, με παίκτες μπερδεμένους σε ένα κακομεταφρασμένο ροτέισον. Κάπου εδώ η λέξη ευθύνη αρχίζει να φωτίζει με νέον γράμματα πάνω από την καρέκλα του κόουτς. Αν και η περσινή ευρωπαϊκή αποτυχία υποτίθεται ότι αποκωδικοποιήθηκε τόσο από το τεχνικό επιτελείο όσο και από τη διοίκηση, πολλές φορές όταν βλέπεις το φετινό Ολυμπιακό νομίζεις ότι το ημερολόγιο δείχνει μια οποιαδήποτε Πέμπτη του περασμένου Φλεβάρη ή Μάρτη.
Η εξάρτηση από το τρίποντο
Μάλλον πρέπει να το έχει βρει σε κάποια αρχαία περγαμηνή ο κόουτς, διαφορετικά δεν εξηγείται. Η μάλλον εξηγείται. Η έλλειψη δημιουργίας και ιδεών μεταφράζεται σε απόλυτη εξάρτηση από την ευστοχία πίσω από τα 6,75. Αν ο Ολυμπιακός δεν σκοράρει κοντά στα 10 τρίποντα, τότε χάνει (εκτός αν βρει αντίπαλο που δεν μπορεί να ακολουθήσει). Το πρόβλημα, λοιπόν, χτες δεν ήταν τα μόλις 6 εύστοχα τρίποντα και το 18% -που ήταν κι αυτό πρόβλημα-, αλλά τα 33 σουτ που επιχείρησε. Δύο περισσότερα εύστοχα είχε η Μακάμπι που σούταρε 13 λιγότερα.
Ο δεύτερος πόλος σκορ και δημιουργίας
Η έλευση του Γκριν γέννησε προσδοκίες και δικαιολογημένα. Ωστόσο, ο Αμερικάνος δεν είναι ακριβώς αυτό που έψαχνε η ομάδα, έναν άσσο με σκορ και δημιουργία. Ο Γκριν είναι σουτέρ έδρας και ρυθμού. Η απόδοση της ομάδας είναι αυτή που τον παρασύρει και όχι το αντίστροφο. Κυρίως όμως, δεν δημιουργεί παρά μόνο για τον εαυτό του. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο Αμερικάνος μοιάζει να μην έχει ξεκάθαρο ρόλο.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και το εξής: ο coach Σφαιρόπουλος διαθέτει τον πρώτο πασέρ της διοργάνωσης (Σπανούλης), όμως η ομάδα του είναι τελευταία στις assists. Δεν πρόκειται για τις «Πύλες του Ανεξήγητου», ωστόσο. Η ελάχιστη δημιουργία σχετίζεται με τη μονοδιάστατη επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού, που στηρίζεται πολύ στο Pick 'n' Roll. Ελλείψει παικτών (με εξαίρεση τον Πρίντεζη) που έχουν παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, οι άμυνες δεν ανοίγουν ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ελεύθερα μακρινά σουτ.
Επιλογές και ρόλοι
Δεν αποκτήθηκε «4άρι» για να στηριχθούν οι Αγραβάνης και Παπαπέτρου, ο οποίος βρέθηκε εκεί από καραμπόλα, για να μην υπάρξει συνωστισμός στο 3. Κι όμως, στο ματς με την Μακάμπι, είδαμε τον «Πάπι» να παίρνει λεφτά και στο πέντε. Πέρα από την ανορθογραφία με την απουσία ενός back up του Πρίντεζη, φέτος συνεχίστηκε και ο παραλογισμός με τους τρεις ξένους στους 5, από τους οποίος, όπως και πέρυσι, ουσιαστικά βοηθάει μόνο ο ένας. Με την μόνη ουσιαστική διαφορά ότι φέτος έχει επιδειχθεί μια σχεδόν ανεξήγητη ανοχή στον Γιάνγκ, η περίπτωση του οποίου έχει περάσει στη σφαίρα του μεταφυσικού.
Το περίφημο ερυθρόλευκο DNA
Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τον τίτλο της πιο refuse to lose ομάδας στην διοργάνωση. Ήταν ένα δίκαιο παράσημο για ένα σύνολο που δεν παρατούσε ποτέ κανένα παιχνίδι. Η σχεδόν ακόρεστη μαχητικότητα, συνοδευόταν από άμυνα αυτοθυσίας.
Τις τελευταίες δύο σεζόν, όμως, τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Όταν ο αντίπαλος ξεφεύγει -και σε πολλές περιπτώσεις ξεφεύγει εύκολα, αφού τα νεκρά διαστήματα των ερυθρολεύκων είναι μεγάλα σε διάρκεια, ενώ την ίδια στιγμή ο προπονητής δείχνει τσακωμένος με το time out- η ομάδα μοιάζει σαν πετάει λευκή πετσέτα.
Στη συνέχεια, κάνει μια προσπάθεια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, η οποία προσπάθεια όμως τις περισσότερες φορές έχει ως αποτέλεσμα μια τιμητική ήττα και μερικούς ελπιδοφόρους, ωστόσο παραπλανητικούς τίτλους σε sites και εφημερίδες. Η παρηγοριά ότι αν υπήρχαν δύο λεπτά ακόμα, θα γύριζε το ματς, αγνοεί την ίδια την πραγματικότητα: το παινχίδι διαρκεί 40 λεπτά -τι να κάνουμε τώρα;
Πλάι σε αυτά, ακόμα και η ίδια η άμυνα, ο τομέας στον οποίο ο Σφαιρόπουλος (και όλη η ελληνική σχολή) δίνει έμφαση, λειτουργεί προβληματικά. Κάκιστη στο transition, αδύναμη να αναπροσαρμοστεί στις ανάγκες του παιχνιδιού, δηλαδή να ανακόψει το momentum που χτίζει ένας παίκτης της αντίπαλης ομάδας μέσα από συνεχόμενες εύστοχες προσπάθειες, και κυρίως ευάλωτη: οι 77,7 πόντους μ.ο παθητικό (σκέψου να μην υπήρχαν οι 52 στο ματς με την Μπαρτσελόνα) το επιβεβαιώνουν.
Κόουτς, σκέψου τα κι αυτά καμιά φορά. Χωρίς πινακάκι.
