Από την Πέμπτη ήταν ψιλο-επίσημο: Η «MundoDeportivo» έγραφε ότι ο Όσκαρ Γκαρσία συμφώνησε με τον Ολυμπιακό. Κι αν το έγραφε οποιοδήποτε ισπανικό μέσο, να κρατάγαμε και καμιά πισινή μπας και έγραφαν «φίδια». Αλλά όταν μιλάμε για την εφημερίδα στην οποία αρθρογραφούσε ο Γκαρσία όσο καιρό ήταν χωρίς ομάδα, τότε προφανώς η είδηση ήταν αξιόπιστη.
Ναι, ξέρω, ο Ολυμπιακός δεν επιβεβαίωνε τόσες μέρες και ο Υπεύθυνος Επικοινωνίας καλούσε τον κόσμο της ομάδας του να έχει την προσοχή και το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στραμμένο στο επόμενο παιχνίδι της ομάδας. Σαν το «ποια Μπαρτσελόνα; Εμείς κοιτάμε το μεθαυριανό ματς με την Αναγέννηση Καρδίτσας», ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα όλων των ομάδων, προπονητών και παικτών, που έχουν ένα σημαντικό ματς σε λίγες μέρες, αλλά πριν απ’ αυτό έχουν μια εγχώρια αγγαρεία. Δεν επιβεβαίωνε λοιπόν ο Ολυμπιακός αλλά δεν διέψευδε κιόλας με πειστικό τρόπο τόσες μέρες τα σχετικά δημοσιεύματα. Υπήρχε καπνός τον οποίον κανένας δεν φύσαγε μακριά – άρα υπήρχε και φωτιά.
Και η φωτιά αυτή, "έκαψε" τελικά τον Τάκη Λεμονή. Διότι οι «καλοί στρατιώτες, όμορφα καίγονται» - κι ας είναι πάντα πρόθυμοι να τρέξουν και να λερωθούν, να τσαλακωθούν και να φορτωθούν λάθη και «αμαρτίες» που δεν τους αναλογούν, όποτε τους ζητηθεί. Έτρεξε πέρυσι ο Λεμονής και ανέλαβε τη μπουγάδα του Μπέντο, πήρε το πρωτάθλημα και μετά είδε τον Ολυμπιακό να του λέει «ευχαριστούμε πολύ, αλλά θα πάμε για κάτι καλύτερο στον πάγκο». Και είδε τον Ολυμπιακό να ξεροσταλιάζει έξω από την πόρτα του Ρεμί Γκαρντ (ποιού;;;) και το Γάλλο να μην ανοίγει την πόρτα του ποτέ. Και μετά να καταλήγει στο «Μουρίνιο της Αλβανίας» Χάσι, ενός προπονητή με ημερομηνία λήξης σχεδόν όση ενός αγελαδινού γιαουρτιού.
«Έληξε» γρήγορα ο Χάσι και ξαναφώναξαν το Λεμονή. Πάντα πρόθυμος ο «Σερ Τάκης», πάντα «καλός στρατιώτης», πάντα «στην υπηρεσία του Θρύλου» έτρεξε γρήγορα, χωρίς να ζητήσει εγγυήσεις, χωρίς να θέσει χρονικό ορίζοντα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ήρθε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, βρήκε παίκτες που άλλοι ήταν σκασμένοι από τα συνεχόμενα ματς, άλλοι ξενερωμένοι από τη λάθος χρήση τους, άλλοι εντελώς εκτός ομάδας, άλλοι σε σιωπηρή τιμωρία. Ήρθε για να κοουτσάρει την ομάδα σε έναν όμιλο με Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους και Σπόρτινγκ Λισαβώνας, με αρκετούς να στοιχηματίζουν αν θα σπάσει το ρεκόρ στο Τορίνο ή τη Βαρκελώνη κι αν ο Ολυμπιακός θα μαζέψει 7, 8 ή 10 γκολ.
Δεν μάγεψε ο Ολυμπιακός του Λεμονή αλλά νοικοκυρεύτηκε. Δεν προκρίθηκε ούτε στο Europaαλλά δεν διασύρθηκε πουθενά. Δεν κέρδισε κανένα ματς αλλά απέσπασε μια τιμητική ισοπαλία από τη Μπαρτσελόνα στο «Καραϊσκάκης». Δεν έβγαλε λαγούς από το καπέλο ο Λεμονής, αλλά «έβγαλε» το Σισέ στο πλάι του Ένχελς, τον Ταχτσίδη δίπλα στο Ρομαό, τον Ανσαριφάντ στην επίθεση, το Μάριν στα πλάγια. Έφερε μια κανονικότητα στην ομάδα με παίκτες παροπλισμένους από τον προκάτοχό του, επανέφερε τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία στα αποδυτήρια, χειρίστηκε τα κρούσματα απειθαρχίας και κωλοπαιδισμού με ηρεμία και υπομονή και εκμεταλλευόμενος τη γκέλα της ΑΕΚ στο τέλος του πρώτου γύρου, έφερε τον Ολυμπιακό στην πρώτη θέση. Θα έλεγε κανείς, κάνοντας λογαριασμό και σούμα ότι τα πήγε μια χαρά. Κι ότι θα είχε το δικαίωμα, το προνόμιο, την πριμοδότηση, να μπορέσει επιτέλους σε μια μεταγραφική περίοδο, έστω και του Γενάρη, να κάνει 2-3 διορθωτικές κινήσεις, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει ούτε πέρυσι ούτε φέτος, μια που ανέλαβε την ομάδα και τις δυο φορές μετά το πέρας των μεταγραφών. Θα έλεγε κανείς ότι θα τον επιβράβευε η διοίκηση, στηρίζοντάς τον έμπρακτα μέχρι – τουλάχιστον – το καλοκαίρι. Η διοίκηση όμως είχε να πει άλλα. Με μια λιτή ανακοίνωση λίγων λέξεων "γεμάτη ευγνωμοσύνη". Και την προοπτική να μείνει στην ομάδα από κάποιο άλλο πόστο.
Δεν ξέρω αν στη διοίκηση του Ολυμπιακού ο Λεμονής μοιάζει «λίγος», παρωχημένος, κατώτερος από το όνομα και την ιστορία του συλλόγου. Αν έχουν την απαίτηση για καλύτερη μπάλα, αν τους προβληματίζουν φαινόμενα απειθαρχίας, αν θα ήθελαν να παίζουν περισσότερο κάποιοι παίκτες που «αγαπούν» περισσότερο οι ίδιοι ή οι μάνατζέρ τους, που είναι μάνατζερ υποψήφιων μεταγραφικών στόχων. Αυτά τα ξέρουν καλύτερα στο Λιμάνι οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις. Και είναι δικαίωμά τους φυσικά, από τη στιγμή που βάζουν τα λεφτά τους, να έχουν και την τελική απόφαση. Επιχειρηματικά άλλωστε, με τους τίτλους που έχουν πάρει και τα χρήματα από τις πωλήσεις που έχουν φέρει στα ταμεία, παίρνουν καλό βαθμό. Ηθικά όμως, ανθρώπινα, στην περίπτωση του «καλού στρατιώτη» Τάκη Λεμονή, παίρνουν κάτω από τη βάση.
Κανείς δεν ξέρει αν η αλλαγή προπονητή (τρίτη για φέτος και συνολικά όγδοη από πέρυσι το καλοκαίρι) θα τους βγει αγωνιστικά, αν το ραβδάκι του Γκαρσία θα αγγίξει την ομάδα και θα την ανεβάσει επίπεδο ή αν μέχρι να μάθει το ρόστερ του ο Ισπανός, θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και μαζί πολύτιμοι βαθμοί στο κυνήγι του νταμπλ. Αυτά θα φανούν στην πορεία. Στην περίπτωση όμως που στο άμεσο μέλλον ή «μεσομακροπόθεσμα» τα πράγματα δεν πάνε καλά, ο Γκαρσία ή όποιος άλλος δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελαν και χρειαστεί εδώ και τώρα, χρειαστεί «χθες» ένας «καλός στρατιώτης» να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αν θα έχουν τα μούτρα να ξανασχηματίσουν στο τηλέφωνο το νούμερο του Λεμονή.
Κι αν ο Τάκης Λεμονής αυτή τη φορά πατήσει «απάντηση» ή «απόρριψη» στο κινητό του.
