Θα αποφασίσετε τελικά; Είναι «ο Πασχάλης ο παγωτατζής» ο Πασκουάλ, κανονικός προπονητής ή Πασχάλαρος; Ο Παππάς είναι ένα «προβληματικό κωλόπαιδο» ή ένας παίκτης με μεγάλα «φρύδια» που δεν κρύβεται ποτέ όταν η μπάλα καίει; Ο Καλάθης είναι Καλάθης ή Στεφάνης και παίρνει πολλά βάσει της αξίας και της προσφοράς του ή όσα αξίζει; Ο Λεκαβίτσιους είναι «γίγαντας» ή «νάνος»; Ο Σίνγκλετον είναι ο «αδιάφορος μισθοφόρος που έπρεπε να πουληθεί το καλοκαίρι» ή ένας ολοκληρωμένος power – forward που ξέρει πότε να ανεβάσει στροφές μέσα στη χρονιά για να βρεθεί στο μάξιμουμ; Ο Λοτζέσκι είναι «σακάτης» ή μήπως «killer»; Ο Θανάσης παίζει με βύσμα στον Παναθηναϊκό (και την Εθνική) λόγω του αδελφού του, ή κερδίζει (και απολαμβάνει) το κάθε δευτερόλεπτο που αγωνίζεται γεμάτος πάθος, ενέργεια και χαμόγελο ευτυχίας; Τέλος, αυτός ο παλιο-Γκιστ έπρεπε να πάρει δρόμο το καλοκαίρι διότι βάρυνε και δεν μπορεί να προσφέρει πλέον, ή είναι ο πιο πολύτιμος και πολυσύνθετος παίκτης της ομάδας; Ας καταλήξουμε επιτέλους κάπου, διότι από βδομάδα σε βδομάδα (ακόμα και μέσα στην ίδια «διαβολοβδομάδα») το δρομολόγιο «Απαξίωση – Αποθέωση» μπορεί να γίνει και δυο μια τρεις φορές.
Τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε για το αγαπημένο άθλημα της κωλοτούμπας
Θα μπορούσε να γίνει μια ανάλογη συζήτηση για τον Μυρωδιά – Γκουρού Σφαιρόπουλο, για το Σπανούλη «που παίζαμε καλύτερα χωρίς αυτόν» και τον Σπανούλη «τον παιχταρά που καθάρισε πάλι στο τέλος», για τον Παπανικολάου που «δεν κάνει για τον Ολυμπιακό» αν χάσει 2-3 τρίποντα και πέσει η ψυχολογία του, αλλά μετατρέπεται σε «ογκόλιθο» μετά από δυο εύστοχα τρίποντα και δυο μεγάλες άμυνες, για τον Τόμσον, τον Μακλίν και όποιον άλλον τραβάει η όρεξή σας. Αλλά ας περιορίσουμε την κουβέντα στον Παναθηναϊκό που έπαιζε με τη Μακάμπι και πολλοί του είχαν ράψει ήδη το μωβ κοστούμι της αποτυχίας, επειδή θα κατέβαινε στο ΟΑΚΑ χωρίς τον Καλάθη – τον ίδιο Καλάθη που έκραζαν μετά από κάθε σουτ που δεν κατέληγε στο καλάθι.
Ψυχραιμία αγνοείται
Ο Παναθηναϊκός τελικά κέρδισε, διότι προφανώς ο Πασκουάλ δεν είναι «ο Πασχάλης ο παγωτατζής» κι αντί να πενθεί για την απώλεια του Νικ, προετοίμασε την ομάδα του με τέτοιον τρόπο, ώστε να «μακιγιάρει» την απουσία του: «μοίρασε» και το χρόνο συμμετοχής και το ρόλο του Νικ, όλοι έβαλαν το κορμί τους στη φωτιά για ένα ριμπάουντ, όλοι έγιναν «μικροί Καλάθηδες» και πάσαραν περισσότερο απ’ όσο συνηθίζουν, σχεδόν μισή ντουζίνα παίκτες είχε διψήφιο νούμερο σε πόντους και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός κέρδισε χωρίς ουσιαστικά να αγχωθεί ιδιαίτερα σε κανένα σημείο του αγώνα.
Στο μαραθώνιο της σεζόν με μίνιμουμ 30 αγώνες στην Ευρωλίγκα για όλους, με υποχρεώσεις σε πρωτάθλημα και κύπελλο, με play-offs και μετά από ένα καλοκαίρι που είχε Ευρωμπάσκετ, ο δρόμος θα έχει ανηφοριές και λακκούβες. Θα υπάρχουν τραυματισμοί light και θα υπάρχουν και τραυματισμοί πολύμηνοι. Ντεφορμαρίσματα και κακές περίοδοι. Αντικαταστάσεις παικτών και πιτσιρικάδες που θα πρέπει να τραβήξουν μεγαλύτερο κουπί απ’ αυτό που αναλογεί στο μπόι τους και τα χρόνια τους. Έτσι είναι η ζωή μιας ομάδας και οι προπονητές και οι διοικήσεις το γνωρίζουν καλά – δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι παριστάνουν τους έκπληκτους και τους ανήξερους. Η Ρεάλ πηγαίνει χωρίς Γιουλ για τη μισή σεζόν και το αντιμετωπίζει με ψυχραιμία – την ίδια ψυχραιμία που έδειξε και δείχνει όταν έχανε από τραυματισμό τον έναν παίκτη πίσω από τον άλλον. Ο Ολυμπιακός έβγαλε ένα σωρό εβδομάδες χωρίς Σπανούλη, έχασε τον Τιλί για μήνες και είδε τον Αγραβάνη να αποχαιρετά τη σεζόν – κανένας πανικός όμως στο λιμάνι. Όλες σχεδόν οι ομάδες έχουν παίκτες που μένουν εκτός και το αντιμετωπίζουν χωρίς πανικό – γιατί στον Παναθηναϊκό κάποιοι φέρνουν την καταστροφή κάθε φορά που κάποιος είναι άρρωστος, μένει εκτός λόγω τραυματισμού ή δεν παίζει ούτε δευτερόλεπτο, επειδή έτσι αποφάσισε ο προπονητής;
Στο Βελιγράδι, δίπλα στην απουσία Καλάθη, προστέθηκε κι αυτή του Παππά, που αρρώστησε και δεν ταξίδεψε με την ομάδα. Κάποιοι άρχισαν το μοιρολόι, λες και θα κατέβει ο Παναθηναϊκός με πέντε παίκτες όλους κι όλους ή με το εφηβικό. Λες ότι ακόμα κι αν έπαιζε πλήρης είχε δεδομένη τη νίκη ή έχει δεδομένη την ήττα τώρα που του λείπουν δυο παίκτες. Λες και περιμένουν να στραβώσει το ματς για να ξαναπούν «παγωτατζή» τον Πασκουάλ και άχρηστους τους μισούς παίκτες. Δεν έγινε φυσικά ο Παναθηναϊκός φαβορί για την Ευρωλίγκα επειδή κέρδισε τη Μακάμπι, όπως δεν έγινε και ομαδούλα της σειράς όταν έχασε από τη Ζαλγκίρις. Δεν θα κλείσει εισιτήριο για το final-four αν περάσει από το Βελιγράδι, όπως και δεν θα χαροπαλέψει να μπει στην τετράδα αν χάσει από τον Ερυθρό Αστέρα. Ταμείο οι ομάδες κάνουν στο τέλος – γεμίζουν όμως τον κουμπαρά μέσα στη χρονιά, με καλά και άσχημα πράγματα, με εμπειρίες και αναποδιές, με θριάμβους και «στραβές», με παίκτες που «βγαίνουν» και παίκτες που δεν «κουμπώνουν» ποτέ. Με αυτούς που έρχονται και αυτούς που φεύγουν.
Μια μικρογραφία της ζωής είναι το μπάσκετ και ο αθλητισμός γενικότερα, γεμάτος από όλων των ειδών τα συναισθήματα. Στη ζωή, δεν σκύβουμε το κεφάλι μετά από μια αναποδιά αλλά πάμε παρακάτω. Στο μπάσκετ γιατί να γίνεται κάτι διαφορετικό;
