Δεν έχω εικόνα από το πώς αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό το δρομικό κίνημα, αλλά αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δυσκολάκι να συναντάται αλλού. Αναφέρομαι στο πώς αντιμετωπίζουν όλους όσοι τρέχουν σε Μαραθωνίους, Ημιμαραθωνίους και σε άλλες μικρότερες διοργανώσεις, εκείνοι που απέχουν από το σπορ. Γκρίνια για τους δρόμους που κλείνουν, απαξίωση και κυνισμός για τους τρεχαλατζήδες που «ρε δεν πάτε καλά! Γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας; Ποιο είναι το νόημα να τρέχεις χωρίς λόγο;». Ο λόγος είναι αυτό το ίδιο το τρέξιμο.-
Προφανώς και δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να αλλάξει το modus vivendi του. Το να σιχτιρίζεις όμως κάποιους που παθιάζονται με το τρέξιμο, μια κατεξοχήν θετική για το σώμα και την ψυχή ενασχόληση, δείχνει -ρε διάολε- ότι μια ροπή προς την ισοπέδωση και το μηδενισμό την έχουμε ως λαός.
Τέσπα, ας μη χαλάμε τις καρδιές μας.
Οι μέρες που προηγούνται του 34ου Αυθεντικού Μαραθωνίου Αθηνών (οφείλουν να) είναι εορταστικές. Τόσο για εκείνους που θα κοτσάρουν το χαρτάκι στο στήθος, όσο και γι' αυτούς που ναι μεν βρίσκονται στην απ' έξω αλλά μπορούν να εκτιμήσουν το πόσο τιτάνια βούληση, προσπάθεια κι ενέργεια απαιτεί η ψυχοφθόρα -και ταυτόχρονα ψυχολυτρωτική- αυτή διαδικασία.
Στους 50.000 ανθρώπους, Έλληνες και ξένους, που αυτές τις μέρες έχουν λιώσει στις μακαρονάδες, στις μπάρες και στα ζελεδάκια, περιμένοντας με ανυπομονησία και με ένα σχετικό άγχος το ξυπνητήρι της Κυριακής, μερικές απλές παραινέσεις από έναν ταλαίπωρο που το έζησε τον Νοέμβριο του 2014 και συνήλθε Γενάρη του '15.
1. Το να φτάσεις έγκαιρα στην αφετηρία είναι εξίσου σημαντικό με το να τελειώσεις υγιής στον τερματισμό. Φρόντισε να έχεις το χρόνο σου για να σενιάρεις ρουχισμό, εξοπλισμό και ψυχολογία.
2. Μην ξεχάσεις να δώσεις μερικές ντόπες στον εαυτό σου από τα πρώτα κιόλας μέτρα. Σκέψου τους δικούς σου, την κοπέλα, τους φίλους, το σκυλί σου. Όλους εκείνους που θα σε περιμένουν περήφανοι (ή κουνώντας την ουρά τους) στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
3. Στα πρώτα χιλιόμετρα θα έχεις την ευλογία να περάσεις δίπλα από το ιερότερο οικόπεδο του δυτικού κόσμου, εκείνο που οριοθετεί τον τύμβο των Μαραθονομάχων. Στα συγκεκριμένα μέτρα, φρόντισε ώστε το βλέμμα σου να μην φλερτάρει με την άσφαλτο.
4. Κάπου εκεί, δεν μπορεί, θα υπάρχουν κάτοικοι της περιοχής που θα κρατάνε στα τεντωμένα προς το μέρος σου χέρια κλαδιά ελιάς παρμένα από τον Τύμβο. Άρπαξε ένα. Αυτό είναι το πραγματικό σου μετάλλιο.
5. Να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά. Κάθε λίγο και λιγάκι στις παρυφές του δρόμου θα στέκονται άνθρωποι που έχουν ξοδέψει την Κυριακάτική τους ραστώνη για να σε χειροκροτήσουν. Δεν είσαι ο Γκεμπρεσιλασιέ, χαμογέλασέ τους.
Γιάννης Μπεχράκης | Reuters
6. Θα δεις και πιτσιρίκια που στέκονται εκεί, να σου απλώνουν το χέρι προσδοκώντας ένα high five. Μην τους το αρνηθείς. Στα μάτια τους είσαι όντως ο Γκεμπρεσιλασιέ.
7. Στα μισά της διαδρομής να σκέφτεσαι το πόσο, ΜΑ ΠΟΣΟ άσχημα θα περάσουν στα χέρια σου τα μπεργκεροπιτσοσουβλακοειδή που έχεις φιξάρει ήδη να βρεθούν στο τραπέζει σου το βράδι. Κάτι τέτοιες στιγμές, η διατροφική σαπίλα μετά από κάνα τρίμηνο αυστηρής διατροφής, είναι κινητήριος.
8. Αυτό στα μισά της διαδρομής. Έχεις ακόμα 21 και κάτι χιλιόμετρα να βγάλεις, οπότε βολέψου προς το παρόν με τις μπανάνες και τα ζελεδάκια.
9. Μη χαμπαριάζεις και μην αφήσεις τα γόνατά σου να κοπούν περιμένοντας το περιβόητο «Τοίχος». Θα έρθει, θα το γκρεμίσεις, θα συνεχίσεις, θα τερματίσεις.
10. Τα 2 τελευταία χιλιόμετρα θα είναι μαρτυρικά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Σκέψου όμως πως η μυρωδιά του μαρμάρου θα γαργαλάει ήδη τη μύτη σου. Και το χειροκρότημα που θα γίνεται εντονότερο μέτρο με το μέτρο, θα γρατζουνάει τα αυτιά σου. Από τις πιο ωραίες οχλήσεις της ζωής σου.
Άντε και καλά Χιλιόμετρα!
Ακολούθησε τον Ντίνο Ρητινιώτη στο Facebook
