Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων είναι ο μόνος που «τρέλανε» τόσο το απαιτητικό κοινό της Νάπολι, τόσο ώστε να του δώσουν το προσωνύμιο «Κβαραντόνα». Δεν είναι και λίγο να σε παρομοιάζουν με τον «Μεσσία» των παρτενοπέι, τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και να προέρχεσαι από μια μικρή ποδοσφαιρικά χώρα όπως η Γεωργία. Και όλα αυτά όταν ήταν μόλις 22 χρονών.
Νάπολη: Μια πόλη που ζει στους ρυθμούς της δικής της Ανάστασης
Ο Κβίτσα Κβαρατσκέλια πήγε στη Νάπολι ως καλό prospect πριν από 2,5 χρόνια και εξελίχθηκε σε πόλο έλξης για κάθε ποδοσφαιρικό μάτι. Πάνω από όλα, εξελίχθηκε στον μόνο Γεωργιανό ποδοσφαιριστή με τόσο δύσκολο όνομα που όλοι μάθαμε πώς προφέρεται σωστά.
Με εκείνον στη σύνθεσή της, το σύστημα της Νάπολι ήταν πάντα λίγο πολύ το σύνηθες: Ο Κβαρατσέλια αρχίζει την κούρσα, οργώνει ως εξτρέμ τις πτέρυγες, περνάει τους πάντες με τις προσποιήσεις του πριν συγκλίνει με αντίθετο πόδι προς το κέντρο και από εκεί και πέρα ή σουτ, ή ασίστ προς τον συνάδελφό του στο «έγκλημα», Όσιμεν.
Η πρώτη χρονιά είναι ονειρική στη Serie A με 12 γκολ και 10 ασίστ και τον ίδιο σε πρώτο πλάνο να απολαμβάνει ένα κοινό που εκστασιασμένο τον λατρεύει σαν Θεό. Και εκείνος λατρεύει εκείνους. Μια σχέση λατρείας που δεν θα αλλάξει ποτέ, ακόμα και τώρα που όλοι ξέρουν ότι δεν θα ξαναφορέσει τη φανέλα της.
Είναι άλλωστε ο λόγος που η Νάπολι επέστρεψε στον θρόνο της μετά από 33 ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και αν η συνέχεια δεν ήταν σε ίδια συχνότητα, ο Κβαρτσκέλια ήταν πάντα εκεί για να ξεσηκώνει το κοινό με τις εμπνεύσεις του εντός αγωνιστικού χώρου.
Το συγκινητικό «αντίο»
Πλέον όμως στη Νάπολη πρέπει να αρχίσουν να ζουν χωρίς τον ηγέτη τους. Πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε το δημοσίευμα ότι ο Γεωργιανός επιθυμεί να αποχωρήσει και λίγο αργότερα ήρθε η συμφωνία με την Παρί Σεν Ζερμέν. Στο «αντίο» του μέσω Instagram είπε αυτό ακριβώς που νιώθει για τα 2,5 χρόνια του ως παίκτης της Νάπολι:
«Εδώ πέρασα μια εξαιρετική περίοδο. Μαζί συγκεντρώσαμε τόσες πολλές απίστευτες στιγμές. Η Νάπολι είναι το σπίτι μου όπου χάρη στον καθένα από εσάς ένιωσα πολύ καλά. Ξαναφέρνω στο μυαλό μου το μονοπάτι που διασχίσαμε μαζί και ήταν πολύ συγκινητικό. Θυμάμαι το πρώτο μου γκολ και τα συναισθήματά μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Τα τρελά σας συναισθήματα, τα συνθήματα, η ενέργεια, που ήταν πάντα ξεχωριστά, είτε εντός είτε εκτός έδρας. Η Νάπολη είναι μία πόλη που ζει για το ποδόσφαιρο και ήμουν ευτυχισμένος που ήμουν μέρος αυτής της ιστορίας. Εδώ έμαθα πάρα πολλά τόσο εντός γηπέδου όσο και έξω από αυτό, μεγάλωσα ως άτομο και ως αθλητής. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα να φορέσω αυτή τη φανέλα.
Θέλω να ευχαριστήσω κάθε άτομο που δουλεύει στον σύλλογο, τους προπονητές, κάθε μέλος του επιτελείου, τους συμπαίκτες μου. Σας χαιρετώ αλλά θα μείνετε για πάντα στην καρδιά μου και ελπίζω μία ημέρα να συναντηθούμε ξανά. Ξέρω ότι έχετε δυσαρεστηθεί αλλά μία ημέρα θα σας τα διηγηθώ όλα. Θέλω να σας ευχηθώ επιτυχία ώστε να μπορέσουμε να χαρίσουμε σε αυτή την πόλη και σε αυτό τον κόσμο το σκουντέτο και τον τίτλο του πρωταθλητή.
Σήμερα πιθανότατα πάτησα για τελευταία φορά το πόδι μου στην Νάπολη. Πριν αναχωρήσω, ήθελα πάρα πολύ να κάνω αυτό. Αυτό το μέρος (σ.σ. το μνημείο για τον Ντιέγκο Μαραντόνα), κάθε ανάμνηση, κάθε ιαχή των οπαδών έγιναν μνήμες που θα κουβαλώ για πάντα στην καρδιά μου. Έφτασα εδώ ως ένα αγόρι που λίγοι γνώριζαν και τώρα αφήνω αυτό το μέρος ως άνδρας, παίρνοντας μαζί μου την αγάπη πάρα πολλών ανθρώπων, πολλές νίκες και κυρίως το πολυπόθητο σκουντέτο, τον τίτλο του πρωταθλητή που αυτή η πόλη ονειρευόταν για πάρα πολλά χρόνια.
Σήμερα ήρθα εδώ (σ.σ. στο Ντιέγκο Μαραντόνα) με τα δύο πιο ξεχωριστά άτομα στη ζωή μου: την Νίτσα που ήταν πάντα στο πλευρό μου και μοιράστηκε μαζί μου κάθε σημαντική στιγμή και τον δικό μας Νταμιάν που σήμερα είναι στο γήπεδο για τελευταία φορά. Όταν θα μεγαλώσει και θα κοιτάζει αυτό το βίντεο θέλω να είναι υπερήφανος».
Είναι ίσως το πιο σκληρό «αντίο» των τελευταίων χρόνων στη Νάπολη, ένα arrivederci που ούτε οι Ναπολιτάνοι, ούτε και οι αντίπαλοι τους ήθελαν να συμβεί. Γιατί ο «Κβαραντόνα» δεν ήταν απλά ένας καλός ποδοσφαιριστής ή μια φιγούρα εμβληματική για τη Νάπολι, όπως ο Έντισον Καβάνι ή ο Μάρεκ Χάμσικ που ταίριαζαν με την κουλτούρα της ομάδας.
Ήταν ένας μύθος που ξεπετάχτηκε από το πουθενά και από την κατάλληλη ομάδα για να θυμίσει σε όλους μας πόσο ρομαντικό μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο.
