Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία για έναν άνθρωπο από το να πραγματοποιεί τα παιδικά του όνειρα. Ο μικρός Alessandro, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, πήρε μια μπάλα ποδοσφαίρου και έκανε το πιο απλό και αθώο πράγμα στον κόσμο: Έπαιζε ποδόσφαιρο στον κήπο του σπιτιού παρέα με τους φίλους του. Ωστόσο αυτό που δεν γνωρίζει η πλειοψηφία του κόσμου, είναι πως ο μετέπειτα Μέγας Αλέξανδρος του ιταλικού ποδοσφαίρου, στα πρώτα του παιδικά χρόνια, αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας. Ο λόγος; Όχι δεν είχε μεγαλύτερο ταλέντο με τα γάντια, ούτε ήταν το ψηλότερο παιδί. Αιτία ήταν η μαμά του. Φοβόταν πως θα τραυματιστεί αν αγωνίζεται σε άλλη θέση, ενώ στο τέρμα δε θα ίδρωνε αρκετά. Άντε να της φέρεις αντίρρηση. Οπότε ο Alessandro μέχρι την ηλικία των 7 ετών αγωνιζόταν ως γκολκίπερ στην παιδική ομάδα του AC San Vendemiano. Όλα άλλαξαν όταν ένας εκ των αδερφών αποκάλυψε στη μητέρα τους ότι ο μικρός Alessandro έχει τεράστιο ταλέντο στην επίθεση.
Το 1988, σε ηλικία 13 ετών, σε έναν αγώνα της ομάδας του, τον είδαν σκάουτερ και αμέσως του άλλαξαν ομάδα αλλά και θέση. Ο Del Piero συνέχισε να αγωνίζεται στην Πάντοβα και την πρώτη του φορά ως επαγγελματίας, το 1991, έπαιξε σε 4 αγώνες στη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας. Την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε σε 10 αγώνες της Πάντοβα και σκόραρε και το πρώτο του γκολ σε επαγγελματικό επίπεδο.
Το ταλέντο του ήταν σαν τον έρωτα. Δεν μπορούσε να κρυφτεί. Οι σκάουτερ της Μίλαν τον εντόπισαν γρήγορα και ήθελαν την υπογραφή του. Όμως ο νεανίας Del Piero ήθελε να αγωνιστεί στην ομάδα της καρδιάς του. Την ομάδα της πόλης του, Τορίνο. Δεν σκεφτόταν να κάνει τη διαδρομή μέχρι το μοδάτο Μιλάνο. Προτιμούσε το Παρίσι της Ιταλίας, το Τορίνο. Αυτήν την elegant πόλη, που όλοι οφείλουμε να επισκεφτούμε κάποια στιγμή.
Ένα «grazie» ειναι λίγο μπροστά στο μεγαλείο του Alessandro Del Piero
Δύο χρόνια αργότερα, το 1993, το όνειρο του έγινε πραγματικότητα. ο Τζιανπιέρο Μπονιπέρτι τον έφερε στη Γιουβέντους και εκεί ξεκίνησε να γράφεται ιστορία. Ο πρώην πρόεδρος της Μεγάλης Κυρίας, Τζιάνι Ανιέλι, τον χαρακτήρισε «Πιντουρίκιο». Κάποια στιγμή αστειευόμενος με τη σύγκριση με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, παραλλήλισε τον «μικρό Βούδα» με τον ζωγράφο Καταβάτζιο και τον Ντελ Πιέρο με τον μαθητή του, Πιντουρίκιο. Όχι ότι έπεσε και αρκετά έξω, καθώς οι δύο επιθετικοί ζωγράφιζαν μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου.
Από τη μυθική χρονιά, στη σεζόν 1997-98, όπου σκόραρε 21 φορές στο πρωτάθλημα της Serie A και άλλες 10 φορές στο Champions League βγαίνοντας πρώτος σκόρερ και στις δύο διοργανώσεις, μέχρι την απόφασή του, το 2006, να μην αφήσει τη Γιουβέντους ύστερα από τον υποβιβασμό της στη Serie B λόγω του σκανδάλου Calciopolis, ο Del Piero έζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Το παντοτινό νούμερο “10” στη φανέλα της Γιουβέντους, ο ηγέτης, η σημαία μίας ολόκληρης πόλης. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως ότι είναι για τη Νάπολι ο Μαραντόνα, είναι ο Del Piero για την Γιουβέντους. Φυσικά διαφορετικό το αντίκτυπο και η κληρονομιά που άφησαν αλλά στις καρδιές των οπαδών της Γιούβε, είναι το ίδιο. Εξάλλου ο ίδιος ο Αργεντινός, που δε συνήθιζε να αποθεώνει συχνά άλλους παίκτες για τον Del Piero έκανε μία εξαίρεση: «Είμαι σίγουρος ότι δεν θα γεράσει ποτέ».
Τι είναι ο Alessandro Del Piero για το Τορίνο;
Αλήθεια, τι σημαίνει για την πόλη του Τορίνο ο Alessandro Del Piero. Ο δημοσιογράφος της Cosmote Tv, τη φωνή του οποίου ακούς στις μεταδόσεις του πρωταθλήματος της Serie A, Μάνος Σπανόπουλος, τονίζει στο Ratpack: “Ο Alessandro Del Piero ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη ηγετική μορφή για την Γιουβέντους και κατ΄ επέκταση για την πόλη του Τορίνο. Το γεγονός ότι αποφάσισαν οι Μπιανκονέρι να αποσύρουν το νούμερο 10 από τις φανέλες των παικτών δείχνει τη σημασία της ύπαρξης του στις χρυσές - κι όχι μόνο - σελίδες της ιστορίας τους. Κάτι που δεν έκαναν στο παρελθόν για πολλούς αστέρες που πέρασαν από τη Βέκια Σινιόρα όπως ο Πλατινί για παράδειγμα. Κάτι που δεν δέχθηκε κι ο ίδιος γιατί παρότι είναι ένα "τέρας" στην ποδοσφαιρική μυθολογία του κάλτσιο αλλά και γενικότερα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, παραμένει "uno di noi"(ένας από 'μας)!”
Για το αν έχει να διηγηθεί κάποια άγνωστη ιστορία σχετικά με τη ζωή του, ο Μάνος αναφέρει: “Ιστορίες από την ζωή του θα αναφέρω δύο που έχω ζήσει "παράλληλα" με αυτόν αν κι ο ίδιος ...δεν το γνωρίζει! Η πρώτη έχει να κάνει με το παιχνίδι στο οποίο κρέμασε τα παπούτσια του το οποίο περιέγραψα τότε για τα αθλητικά κανάλια της Cosmote TV. Έχω κάνει περιγραφές και σε άλλα μεγάλα ποδοσφαιρικά "Αντίο". Σε κανένα όμως δεν είδα τόση συγκίνηση και αποθέωση. Την ώρα της αλλαγής του έτρεξαν όλοι στο γήπεδο να τον αγκαλιάσουν, συναγωνιστές και αντίπαλοι. Ο χρόνος είχες την αίσθηση ότι σταμάτησε στην κυριολεξία. Όλο το στάδιο ήταν δακρυσμένο, ακόμη κι εγώ που με δυσκολία περιέγραφα αυτές τις μοναδικές στιγμές. Η δεύτερη ιστορία έχει να κάνει με την τυχαία συνάντηση μας στο ασανσέρ ξενοδοχείου στο Μιλάνο όπου έμεναν τόσο οι Μπιανκονέρι, πριν από ντέρμπι με την Ίντερ, όσο κι εγώ. Μπήκα στο ασανσέρ λοιπόν να πάω για πρωϊνό - μια εποχή που δεν υπήρχαν οι "σέλφι" - ο Ντελ Πιέρο ήταν μαζί με τον Αντρέα Μπαρτζάλι και τον Αρτούρο Βιδάλ κι εγώ φορούσα μια ζακέτα με το έμβλημα της αντίπαλης ομάδας που μου είχαν δωρίσει. Οι δυο συμπαίκτες του με "πείραξαν" αλλά εκείνος αφού μου έριξε μια ματιά με χαμόγελο επέστρεψε στο βιβλίο που διάβαζε. Εγώ από την άλλη δεν μπόρεσα να αρθρώσω λέξη , σπάνιο για μένα ενώ στο τσακ δεν αντέδρασα όπως οι γκρούπις των Μπίτλς την εποχή που τα Σκαθάρια μεσουρανούσαν! “.
Ένα παιδί που αποφάσισε να γίνει ποδοσφαιριστής της Μεγάλης Κυρίας μετά την τραγωδία του Χέιζελ το 1985. Τότε ήταν 10 ετών και όπως είχε δηλώσει, οι γονείς του δεν τον άφησαν να δει τίποτα στην τηλεόραση όταν άρχισε το μακελειό. Αυτός όμως κατάλαβε τα πάντα και αποφάσισε εκείνη την ημέρα για το μέλλον του. Δε θα μπορούσε να εγκαταλείψει τον σύλλογο και την πόλη του. Ένας Μέγας Αλέξανδρος δε θα το έκανε ποτέ. Όταν τα υπόλοιπα αστέρια έφυγαν από την ομάδα μετά τον υποβιβασμό, όπως οι Καναβάρο, Ζαμπρότα, Τουράμ και Ιμπραΐμοβιτς, εκείνος ως εν ενεργεία Παγκόσμιος Πρωταθλητής είπε απλώς: “Είμαι εδώ. Δώστε μου το περιβραχιόνιο να βγω να πολεμήσω για την ομάδα μου και τους ανθρώπους της πόλης. Θα επιστρέψουμε την ομάδα εκεί όπου ανήκει”. Ο Μάνος στη συζήτησή μας, θα προσθέσει: "Έχουν υπάρξει κι άλλοι "πιστοί" ποδοσφαιριστές του κάλτσιο, οι οποίοι δεν εγκατέλειψαν την ομάδα τους ούτε όταν η δύσκολη στιγμή στην ιστορία των κλαμπ αυτών θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί από πλευράς τους με μια μεταγραφή. Ένας από αυτούς είναι ο Πάβελ Νέντβεντ που έζησε την ίδια περίοδο, τον ίδιο εφιάλτη. Η διακριτικότητα όμως του Del Piero και η ανιδιοτέλεια του είναι σπάνια για να μην πω μοναδική".
Δε θα μπορούσα να αποφύγω ένα ερώτημα που συχνά εμφανίζεται μπροστά μας τη σημερινή εποχή. Σ’ ένα ποδόσφαιρο που πλέον έχει αλλάξει, είχε εκείνα τα χαρακτηριστικά ώστε ν’ ακολουθήσει το συγκεκριμένο στιλ ποδοσφαίρου αν αγωνιζόταν στο σήμερα; "Θα ήταν τουλάχιστον υποκειμενικό να τον θεωρήσω ως τον κορυφαίο Ιταλό ποδοσφαιριστή. Σίγουρα είναι πάντως βασικός και αναντικατάστατος στην κορυφαία 11άδα του Καμπιονάτο όλων των εποχών. Εδώ ακόμη δεν έχουμε ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα Πελέ ή Μαραντόνα...", απαντά αφοπλιστικά ο Μάνος για να ολοκληρώσουμε τη συζήτησή μας τονίζοντας πως: "Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ήταν η Γιουβέντους χωρίς τον Del Piero γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη Γιουβέντους χωρίς τον Del Piero". Τόσο απλά.
Τι δεν ξέρουμε για τον Del Piero; Πώς εκτός γηπέδου ήταν ένας αντι-σταρ. Έχει τρέλα με τη μουσική και τον χορό. Μάλιστα είχε κάνει και μαθήματα χορού μαζί με τον Άντζελο Ντι Λίβιο ενώ ακούει με τις ώρες μουσική. Στο παρελθόν είχε κυκλοφορήσει και το «cd του Del Piero» με 18 δικές του προτιμήσεις. Από Robbie Williams και Anastacia μέχρι 50 Cent, Oasis και Coldplay. Ο άνθρωπος που τα κατέκτησε όλα (8 πρωταθλήματα Ιταλίας, 1 Κύπελλο Ιταλίας, 4 Σούπερ Καπ Ιταλίας, 1 Champions League, 1 Σούπερ Καπ Ευρώπης, 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο, 1 πρωτάθλημα στη Serie B και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο) έχει κάθε λόγο να βάζει υποψηφιότητα για τον μεγαλύτερο παίκτη του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Τα θαύματα που έκανε εντός γηπέδου, ωστόσο, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που έκανε εκτός. Τον Φεβρουάριο του 2012 η κοινωνία της Κοζέντσα συγκλονίστηκε από το δράμα μιας οικογένειας, όπου η 12χρονη κόρη είχε πέσει σε κώμα. Οι γονείς όμως της μικρής λυτρώθηκαν όταν ο σούπερ σταρ ηχογράφησε ένα μήνυμα με το οποίο η νεαρή ξύπνησε.
Φτάνοντας στο σήμερα, η κόρη του, Ντοροτέα, υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την ομάδα της Γιουβέντους. Το μήλο κάτω από τη μηλιά. Το μόνο που μένει αναπάντητο είναι αν κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος θα βάλει το κοστούμι του και θα κάτσει στον πάγκο της Γιούβε ως προπονητής. Αλλά προς το παρόν θα γιορτάσει τα 50στα γενέθλιά του μαζί με την οικογένειά του και θα βάλει τους δίσκους του Robbie Williams να παίζουν.
Tanti auguri!
