Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Το κείμενο αυτό δεν γράφεται για να κριτικάρει ή για να κρεμάσει στα μανταλάκια (των ιταλικών περιπτέρων) τον Ετόρε Μεσίνα. Άλλωστε, όποιος γνωρίζει τα στοιχειώδη του αθλήματος και έχει το μυαλό του μέσα στο κεφάλι του, μπορεί άνετα να παραδεχτεί και να αναγνωρίσει και την τεράστια αξία του αλλά και το πως έχει βάλει ανεξίτηλα την υπογραφή του στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και το παλμαρέ του μιλάει από μόνο του. Και επειδή είναι πολύ μεγάλο μπείτε στη Wikipedia να το τσεκάρετε. Εμείς θα μείνουμε στις 4 κατακτήσεις Euroleague, στα 7 πρωταθλήματα Ιταλίας, στα 9 Κύπελλα Ιταλίας, στα 6 πρωταθλήματα Ιταλίας και στα 4 Κύπελλα, αλλά και στην παρουσία του στους πάγκους του ΝΒΑ…Το υπόλοιπο κατεβατό ανακαλύψτε το μόνοι σας.
Και όμως, τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μια μεγάλη κουβέντα, στον ευρωπαϊκό χώρο, για το αν ο Ετόρε Μεσίνα είναι σε θέση να ακολουθήσει τις επιταγές του σύγχρονου μπάσκετ. Βλέπετε, η παρουσία του Ιταλού τεχνικού στον πάγκο της Αρμάνι Μιλάνο, από τον Ιούνιο του 2019 μέχρι και σήμερα μόνο επιτυχημένη δεν κρίνεται. Σε επίπεδο Euroleague, γιατί εντός των ιταλικών τειχών τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για τον έμπειρο τεχνικό.
Doctor Jekyll…
Σε 5 σεζόν που βρίσκεται στο Μιλάνο ο Μεσίνα έχει δει την ομάδα του να τερματίζει 3 φορές εκτός οκτάδας (συγκεκριμένα στη 12η θέση της κατάταξης) μία φορά βρέθηκε στο Final-4 όπου και ηττήθηκε από την Μπαρτσελόνα για δύο πόντους και άλλη μία που αποκλείστηκε με πλεονέκτημα έδρας από την Εφές. Και φέτος τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο… Οι εμφανίσεις των Ιταλών δεν πείθουν και πάλι ενώ οι πρόσφατες ήττες από Ζαλγκίρις και την Εφές φούντωσαν την κουβέντα περί της επιρροής του Μεσίνα στην ομάδα του.
Όλη η μπασκετική Ευρώπη λυπήθηκε τον Φρανκ Ντιλικίνα
…και mister Hyde
Την ίδια στιγμή τα 3 πρωταθλήματα, τα 2 Κύπελλα και το 1 Σούπερ Καπ που έχει κερδίσει με την Αρμάνι… χρυσώνουν κάπως το χάπι, αλλά η αλήθεια είναι πως η παρουσία της ομάδας του Giorgio Armani στη Euroleague μοιάζει με… φαρσοκωμωδία. Και τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο ίδιος ο Ετόρε Μεσίνα. Ο οποίος τυγχάνει της απολύτου εμπιστοσύνης του κροίσου ιδιοκτήτη της ομάδας, Giorgio Armani και πέραν από προπονητής είναι και ο Πρόεδρος της ομάδας.
Και το θέμα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε πως για τις τρανταχτές ευρωπαϊκές αποτυχίες του Μεσίνα, ο σύλλογος (ο ίδιος ο Μεσίνα δηλαδή) επιβραβεύει τον εαυτό του με ανανεώσεις συμβολαίων, έχοντας την τύχη και την ευλογία να διαχειρίζεται τεράστια μπάτζετ.
Οι αιτίες του κακού
Τις πταίει όμως και ο Ιταλός δεν έχει καταφέρει να «οδηγήσει» την ομάδα του εκεί που πραγματικά αρμόζει σε μια ομάδα που την προπονεί ο Ετόρε Μεσίνα;
Πολλοί θεωρούν ότι το μπάσκετ έχει ξεπεράσει τον Μεσίνα. Ο 65χρονος, στα… 66, προπονητής ίσως να έχει «κολλημένος» σε παιλαιότερες μπασκτικές ιδέες και τακτικές που πλέον θεωρούνται… ξεπερασμένες.
Η Euroleague έχει δικό της «Σουάρεζ» και λέγεται Ελάιζα Μπράιντ
Ίσως οι μεταγραφές που έχει κάνει κατά καιρούς και έχουν σκορπίσει τρόμο και ενθουσιασμό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (Νίκολα Μίροτιτς) να μην ταιριάζουν με την ψυχοσύνθεση της ομάδας. Ή ίσως να ταιριάζουν απόλυτα. Και αυτό να είναι το θέμα.
Το σήριαλ της μεταγραφής του Νίκολα Μίροτιτς δύσκολα θα ξεχαστεί. Μπαρτσελόνα, Παρτιζάν, Παναθηναϊκός και στο τέλος Αρμάνι. Με όλες τις ομάδας να προσφέρουν στον Μαυροβούνιο σούπερ σταρ γη και ύδωρ και ο ίδιος, σύμφωνα με δηλώσεις του, να αποφασίζει βάσει πίεσης. Να πάει δηλαδή εκεί όπου η πίεση είναι μικρότερη. Μέχρι και… ανύπαρκτη.
Οι Μιλανέζοι, είναι η αλήθεια πως, δεν μοιάζουν να έχουν αγαπήσει ούτε την ομάδα ούτε το άθλημα. Μοιάζουν να είναι ταγμένοι στη μόδα και τα defile αφήνοντας το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα. Και αυτό μοιάζει να είναι η πηγή του κακού.
Ένας προπονητής «βολεμένος»
Ένας ιδιοκτήτης που ναι μεν βάζει πολλά εκατομμύρια κάθε χρόνο αλλά δεν τον ενδιαφέρει το τελικό αποτέλεσμα, ένας προπονητής που κουβαλάει στις πλάτες του μια τεράστια ιστορία και ένα απίστευτο παλμαρέ, αλλά μοιάζει πιο βολεμένος από ποτέ μιας και κανείς δε θα τον κουνήσει από τη θέση του (θυμίζοντας δημόσιο υπάλληλο) και ένας κόσμος που έχει συνηθίσει να βλέπει την ομάδα του να αποτυγχάνει.
Και κάτι τέτοιο δεν αξίζει ούτε στην τεράστια ιστορία της Αρμάνι, αποτελεί «λεκέ» στην ιστορία του Ετόρε Μεσίνα και παράλληλα δεν αξίζει και στον κόσμο των Ιταλών. Αν και στην καρδιά τους θα έχουν πάντα μόνο το ποδόσφαιρο…
