Δεν αποτελεί νέο ότι ο Αντώνης Τσαπατάκης έχει έναν δικό του ειδικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τη ζωή, που οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να πιστέψουμε. Όταν σου λέει κάποιος ότι «η αναπηρία για μένα ήταν ευτύχημα και όχι δυστύχημα» προσπαθείς με κάθε τρόπο να το χωνέψεις. Ύστερα όμως βλέπεις τα μάτια και τη λαχτάρα αυτού του ανθρώπου να κάνει -μεγαλειώδη- πράγματα, όχι μόνο για τον ίδιο, κυρίως όμως για τους γύρω του, και δεν μπορείς να μην δακρύσεις από χαρά για ένα πραγματικά αυτόφωτο πλάσμα που ξεπροβάλει μέσα από τις δυσκολίες της ζωής.
Ο 36χρονος δις (πλέον) μεταλλιούχος των Παραολυμπιακών Αγώνων έκανε τρομερή εμφάνιση στον τελικό των 100μ πρόσθιο SB4, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση φτάνοντας μάλιστα αρκετά κοντά στο να κερδίσει τον κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ, Ντμίτρι Τσερνιάεφ.
Η χαρά του την έκδηλη -όπως και η δική μας- για την κατάκτηση του μεταλλίου, κάτι που φάνηκε και στις δηλώσεις του στην κάμερα της ΕΡΤ.
Εκεί όπου μέσα στη χαρά και το ατέρμονο χαμόγελο, είπε την αφοπλιστική αλήθεια, από τις χιλιάδες που συνηθίζει να λέει «δεν δίνω μαθήματα ζωής, υπενθυμίζω αυτά που ξέρουμε αλλά ξεχνάμε…
«Η ζωή επιφυλάσσει κάθε μέρα έναν αγώνα που δεν ξέρεις ότι υπάρχει.
Το μετάλλιο το αφιερώνω σε όλη την Ελλάδα, τους γονείς μου, τη γυναίκα μου και σε όσους εμπνεύστηκαν και τους έκανα να ονειρευτούν αυτό το βράδυ».
Λόγια από έναν άντρα που τα άσχημα παιχνίδια της μοίρας προσπάθησαν να τον λυγίσουν αλλά εκείνος δεν είδε ποτέ δυσκολία, παρά μόνο έναν διαφορετικό δρόμο για να αγγίξει τα όνειρά του. Και μέσω αυτών των ονείρων να κάνει και όλους τους υπόλοιπους να ονειρεύονται.
