Είναι σαφές ότι το κλίμα στην Αθήνα δεν είναι ιδανικό για τον Αντράζ Σπόραρ. Ποιος να το περίμενε ότι ο τύπος που είχε ξεκινήσει με τρία γκολ σε δύο παιχνίδια των Προκριματικών του περασμένου Τσάμπιονς Λιγκ και έδειχνε έτοιμος να «βουλώσει» στόματα, θα εξελισσόταν σε τέτοια τραγωδία. Ένα χαμένο σουτ στο κενό τέρμα στον αγώνα κόντρα στην Μπράγκα ήταν αρκετό για να τον βάλει στη μαύρη λίστα της κερκίδας, η οποία στο πρόσωπό του βρήκε τον επόμενο αποδιοπομπαίο τράγο.
Σε κάθε ευκαιρία του Σπόραρ, ο κόσμος ήταν πάντα σίγουρος ότι οι πιθανότητες να σκοράρει δεν ήταν με το μέρος του, ακόμα και αν ήταν σε πολύ πλεονεκτική θέση. Ήρθε και η αγωνιστική έκρηξη του Φώτη Ιωαννίδη και γρήγορα η ευμετάβλητη ψυχολογία του πήγε από το ναδίρ στα τάρταρα.
Παναθηναϊκός: Άλλη μια ξενέρα με πολλές υποσχέσεις
Σε μια ομάδα που η γύρω κατάσταση δεν βγάζει υγεία, ο Σλοβένος δεν μπορεί να αποδώσει όπως θέλει ο ίδιος. Όταν νιώθεις το τρέμουλο πριν σουτάρεις και ξέρεις ότι αν το χάσεις θα γίνεις πρωτοσέλιδο και αιτία για ομαδική γιούχα από χιλιάδες άτομα δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τη δουλειά σου. Ο Σπόραρ μπορεί να μην αποδείχτηκε ο… Σκόραρ που ήλπιζαν όλοι ότι θα δουν στη Λεωφόρο, ίσως γιατί οι απαιτήσεις από εκείνον ήταν πάντα περισσότερες και από αυτές που μπορούσε να αποδώσει. Ο Σλοβένος όμως έχει δώσει νίκες στο παρελθόν, και εκείνο το γκολ του κόντρα στον Άρη δεν ξεχνιέται. Τόσο για τη σημασία του, όσο και για τον έξαλλο πανηγυρισμό που ακολούθησε.
Λίγες ώρες πριν γραφτεί το κείμενο, ο Παναθηναϊκός που ψάχνει ακόμα τα πατήματά του, πήγε να σκοντάψει στη «λακκούβα» του Λεβαδειακού και σώθηκε στο 96’ με τον Σπόραρ να βρίσκεται στη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο και να δίνει τη νίκη με προβολή.
Το ΟΑΚΑ είναι πολλά περισσότερα από ένα στέγαστρο
Ένα τέρμα που υπό νορμάλ συνθήκες θα είχε πανηγυριστεί από κόσμο και σκόρερ με τρομερή ένταση και ενέργεια, προκάλεσε γιούχα στην κερκίδα θυμίζοντας ημέρες «κεκάτσο» Μαλεζάνι, γεμίζοντας παράλληλα με δάκρυα του λυτρωτή το τερέν του ΟΑΚΑ.
Το γκολ της προσωπικής του λύτρωσης, ο Σπόραρ δεν μπορούσε να το πανηγυρίσει. Στεκόταν ψυχολογικά «γυμνός» μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και τα συναισθήματα πλημμύρισαν τα μάτια του.
Ένιωσε μια απίστευτη ένταση να ξεχειλίζει μέσα του, μια θλίψη που τόσον καιρό έκρυβε πίσω από το ψυχρό προσωπείο του επαγγελματία. Όλη η πίεση, όλες οι αστοχίες που τον καταδυνάστευαν βγήκαν στην επιφάνεια, όμως, ο ίδιος δεν βρήκε ποτέ τον τρόπο να το απολαύσει.
Στην τελική, ο Σπόραρ δεν είναι ότι δεν πανηγύρισε γιατί δεν ήθελε να χαρεί το γκολ, αλλά περισσότερο γιατί σέβεται την ομάδα του. Θέλει να φύγει για να βρει ξανά τον εαυτό του. Για αυτό και το γεμάτο δάκρυα τέρμα του κόντρα στον Λεβαδειακό θα το θυμόμαστε για πάντα.
Όχι επειδή έδωσε τρεις βαθμούς της νίκης, αλλά για το συναίσθημα που «κρύφτηκε» πίσω από τα πλημμυρισμένα μάτια του σκόρερ.
