Ευτυχώς που υπάρχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και θυμόμαστε ότι υπάρχει στίβος. Ο κλασικός αθλητισμός είναι παρίας τις υπόλοιπες μέρες της τετραετίας και φοράει το στέμμα του Βασιλιά για ένα μόλις 10ήμερο. Σε αυτές τις 10 μέρες, λοιπόν, οι αθλητές ανεβαίνουν στο δικό τους παλκοσένικο για μία μοναδική παράσταση. Αν, μάλιστα, δεν καταφέρουν να φέρουν μετάλλιο είναι σαν το “r” στο “Marlboro” ή σαν μαρούλι στο πιτόγυρο. Αδιάφοροι. Το ελληνικό κοινό είναι απαιτητικό. Χωρίς λόγο, βέβαια. Ποτέ δεν τους στήριξε σε καμία προσπάθειά τους, μιμούμενοι την Πολιτεία. Ο αρκουδιάρης και η αρκούδα μαζί σ’ ένα σώμα.
Αν είχαμε την αθλητική παιδεία να στηρίξουμε τους αγώνες τους, από τους πιο μικρούς μέχρι τα κορυφαία events, όλα θα ήταν διαφορετικά. Θα τους είχαμε δώσει ορατότητα, θα είχαμε κάνει πολλά σημαντικά βήματα ώστε ο κλασικός αθλητισμός να βρει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα του. Δε θα περιμέναμε απλώς ένα μετάλλιο μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια του εκάστοτε αθλητή, ούτε και ο ίδιος αυτήν την αναπάντεχη επιτυχία ώστε να εξασφαλίζει έναν χορηγό που θα του λύσει τα προβλήματα που δε λύνει η Πολιτεία.
Οι αθλητές μας έχουν κάθε λόγο να έχουν παράπονο. Παιδιά που αγωνίζονται με το εθνόσημο στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, τα υπόλοιπα χρόνια αποτελούν τους κομπάρσους του ελληνικού αθλητισμού. Και όσο κι αν ευελπιστούμε πως η κατάσταση θα αλλάξει, η πραγματικότητα και η πρόσφατη ιστορία μάς έχει διδάξει να είμαστε κυνικά ρεαλιστές.
Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση, υπάρχουν αθλητές που δεν το βάζουν κάτω. Έχουν κίνητρο, κάτι που αποτελεί το πιο σημαντικό για κάθε επαγγελματία. Χωρίς κίνητρο κανείς δεν κατάφερε τίποτα. Μπορείς να το διαπιστώσεις κι εσύ ο ίδιος στην καθημερινότητά σου. Οι πραγματικά επιτυχημένοι είναι εκείνοι που δε βολεύονται. Είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες. Είτε δουλεύουν σ’ ένα γραφείο, είτε βρίσκονται στο ταρτάν, θα τους δεις να καταρρίπτουν τα όριά τους. Να τρυπάνε το ταβάνι τους, να μη νιώθουν άνετα με τη βόλεψη. Το μάτι τους γυαλίζει και το να επιτύχουν είναι μονόδρομος. Ζόρικη πίστα το να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Η μετριότητα και η τεμπελιά είναι θανάσιμες αμαρτίες.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες βούλιαξαν στα βρόμικα νερά του Σηκουάνα
Χαρακτηριστικό παράδειγμα κοριτσιών που δε βολεύονται με το μέτριο είναι η Αριάδνη Αδαμοπούλου και η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου. Το διακρίνεις στο βλέμμα τους που βγάζει φωτιές. Τα δύο κορίτσια του ελληνικού αθλητισμού που στο Παρίσι πραγματοποίησαν το ντεμπούτο τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έκαναν το μεγάλο τους όνειρο πραγματικότητα. Η Αριάδνη πήρε το εισιτήριο για τον τελικό του άλματος επί κοντώ και η Πολυνίκη για τα ημιτελικά των 200 μέτρων αντίστοιχα. Το ξέσπασμα της Πολυνίκης είναι χαρακτηριστικό της θέλησης που έχει αυτό το κορίτσι για την επιτυχία. Είναι μία αθλήτρια που έχει όλα τα φόντα για να πετύχει. Είναι επιτυχία για εκείνη η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ναι. Θα ήταν ευχαριστημένη αν έμενε εκτός από τα ημιτελικά μετά την κούρσα της; Όχι.
Η Αριάδνη και η Πολυνίκη πρέπει να στηριχθούν από όλους μας. Από την Πολιτεία, τα media και τον κόσμο. Για να βλέπουμε πιο συχνά αυτά τα δάκρυα χαράς και συγκίνησης, όπως εκείνα της Πολυνίκης στη θερμή αγκαλιά της Ολίβιας Φωτοπούλου.
