Η καθημερινότητα για έναν άνθρωπο που πάσχει από ΔΕΠΥ είναι σχεδόν ανυπόφορη. Για να το κατανοήσεις σ’ ένα βαθμό, είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου πολλές οθόνες να παίζουν αλλά σου λείπει το τηλεκοντρόλ ώστε να τις ελέγξεις. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, η διάσπαση προσοχής γίνεται η καλύτερή σου φίλη, δυσκολεύεσαι να κάνεις τα απλά και καθημερινά, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι εγκλωβισμένος και κάπου πρέπει να διοχετεύσεις την αστείρευτη ενέργειά σου λόγω της υπερκινητικότητας. Ένα από τα παιδιά που ταλαιπωρήθηκαν από την ΔΕΠΥ ήταν και ο Μάικλ Φελπς. Η οικογένειά του είχε παρατηρήσει πως δεν μπορεί να κάνει focus στο σχολείο ενώ ταυτόχρονα έδειχνε τεράστια πειθαρχία και είχε απίστευτη ενέργεια στην κολύμβηση. Η πισίνα ήταν το ασφαλές μέρος του.
«Ο Μάικλ ταλαιπωρείται πολύ από τη διαταραχή του, η οποία είναι πολύ έντονη και ποτέ δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Παρόλα αυτά, όταν είχε αγώνες κολύμβησης σε ηλικία 9 και 10 ετών, κατάφερνε να παραμείνει συγκεντρωμένος για 4 ώρες, ακόμα κι αν κολυμπούσε μόνο 3 με 4 λεπτά, κι αυτό γιατί η κολύμβηση είναι το πάθος του», είχε δηλώσει στο παρελθόν η μητέρα του, Ντέμπι Φέλπς.
Από μικρή ηλικία, ο Μάικλ Φελπς φαινόταν ότι θα γράψει ιστορία. Το πεπρωμένο του ήταν να γίνει θρύλος της κολύμβησης, να αλλάξει μια για πάντα το άθλημα. Όταν ήταν σε ηλικία 15 ετών, ήταν κοινό μυστικό στον κόσμο της κολύμβησης πως εδώ υπάρχει κάτι το ξεχωριστό. Ένα παιδί - θαύμα. Στα 15 του πήρε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 και στον τελικό των 200 μέτρων πεταλούδας τερματίζει 5ος!
«Ήταν φανταστικά. Ήμουν πέμπτος αυτό ήταν πολύ σπουδαίο κατόρθωμα. Αλλά δεν ήθελα αυτό. Ήθελα κάτι παραπάνω. Ήμουν πολύ κοντά στο μετάλλιο. Εάν είχα ξεκινήσει καλύτερα θα είχα την ευκαιρία. Υπάρχουν λόγοι που κολυμπούσα κάθε μέρα ακόμα και στις διακοπές, τα Χριστούγεννα και στα γενέθλιά μου», τόνισε μετά από χρόνια ο Φέλπς εξηγώντας γιατί υπήρξε ένας από τους πιο αφοσιωμένους αθλητές, το οποίο αποτέλεσε κομμάτι της επιτυχίας του.
Όταν ένα παιδί στα 15 του καταφέρνει να βγει 5ος σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, τότε γνωρίζεις τι θα συμβεί. Στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 κάνει την εμφάνισή του ως ένας εξαιρετικός αθλητής και κατακτά 8 μετάλλια (6 χρυσά και 2 χάλκινα). Τέσσερα χρόνια αργότερα, το Πεκίνο είναι η Γη της Επαγγελίας του. Επίσης 8 μετάλλια στο στήθος αλλά αυτή τη φορά και τα 8 χρυσά. Στο Λονδίνο προσθέτει στη συλλογή του 6 μετάλλια (4 χρυσά και 2 ασημένια) και το 2016 στο Ρίο 6 μετάλλια (5 χρυσά και 1 ασημένιο).
Η Ολυμπιάδα του Ρίο ήταν η τελευταία μεγάλη παράσταση του πιο επιτυχημένου αθλητή στην ιστορία των Αγώνων: «Πέτυχα τα πάντα, περισσότερα και από ότι ονειρευόμουν. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από την καριέρα μου στα 24 χρόνια της κολύμβησης αλλά τώρα είμαι ευτυχισμένος που όλα τελείωσαν. Το κορμί μου δεν αντέχει άλλο και θα αφοσιωθώ στους δικούς μου ανθρώπους. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φιλάθλους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους».
Ωστόσο για να φτάσει μέχρι εκεί, τίποτα δεν του χαρίστηκε. Εκτός από σπάνια φυσικά χαρακτηριστικά του. Λεπτός και ψηλός άνω κορμός, άνοιγμα χεριών στα 2,01 εκατοστά που λειτούργησαν σαν κουπιά και μεγάλη ευελιξία στους αστραγάλους που του έδιναν εξαιρετική ώθηση στο νερό. Πέρασε ζόρικα χρόνια. Η πισίνα ήταν το ασφαλές μέρος του. Εκεί έκρυβε όλα του τα προβλήματα. Όταν έφτασε η στιγμή να έρθει κατάματα με το τέρας της κατάθλιψης ήταν λίγο μετά τη μυθική εμφάνισή του στο Πεκίνο το 2008. «Το σκέφτηκα πολύ και κατέληξα στο ότι μετά το 2008 ήμουν “άδειος”. Πνευματικά, είχα “τελειώσει”. Δεν ήθελα να κάνω άλλο αυτό που έκανα, αλλά ήξερα πως δεν μπορώ να σταματήσω. Οπότε, πίεσα τον εαυτό μου να κάνει κάτι που πραγματικά δεν ήθελε να κάνει. Για τέσσερα χρόνια έχανα τουλάχιστον δυο προπονήσεις κάθε εβδομάδα. Γιατί; Δεν ήθελα να πάω. Δεν ένιωθα ότι ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Έλεγα “γ… το, θα κοιμηθώ. Συνήθως, έχανα τις Παρασκευές για να κάνω τριήμερο», είχε δηλώσει αναφορικά με τον αγώνα του κόντρα στην κατάθλιψη.
Έναν χρόνο μετά, το 2009, ήρθε ακόμη ένα μεγάλο χτύπημα. Μία φωτογραφία όπου κάπνιζε μαριχουάνα έκανε viral και οι επιπτώσεις ήταν καταιγιστικές. Τιμωρήθηκε με τρίμηνο αποκλεισμό από την κολυμβητική ομοσπονδία των ΗΠΑ και η Kellogs δεν ανανέωσε το συμβόλαιό του. Πέντε χρόνια αργότερα παραδέχτηκε το πρόβλημα με τον αλκοολισμό και τα media ήταν έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Ο προπονητής του Bowman είπε: “Δεν ήξερε τι να κάνει με τη ζωή του. Ένιωθε πως είναι σε αδιέξοδο. Mια ημέρα του είπα: “έχεις περισσότερα χρήματα από αυτά που θα χρειαστείς στη ζωή σου, άλλαξες ένα ολόκληρο σπορ, έχεις ελεύθερο χρόνο και παρ’ όλα αυτά είσαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που ξέρω. Τι σου έχει συμβεί;”.
Κατάλαβε ότι έπιασε πάτο. Ήταν η καθοριστική στιγμή που αποφάσισε να μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης και είχε την στήριξη των δύο αδερφών του και της μητέρας του. “Είχα αρχίσει να “σκαλίζω” πολλές από τις πληγές μου, πράγματα που δεν ήθελα να δω. Για χρόνια αντιμετώπιζα τον εαυτό μου ως αθλητή, αλλά όχι ως άνθρωπο. Πήγαινα σε συναντήσεις με άγνωστους και όλοι ήξεραν ποιος είμαι και με σέβονταν όχι για τα επιτεύγματα μου, αλλά ως άνθρωπο. Αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Ένα συναίσθημα που μου άρεσε όλο και περισσότερο, που με έκανε να νιώθω ευτυχισμένος”, θυμάται ο Μάικλ Φελπς από εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.
Έναν χρόνο μετά βρέθηκε στο Ρίο και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε στον πλανήτη. Βούτηξε από τον βατήρα, κολύμπησε και σάρωσε τα μετάλλια. Εδώ κέρδισε τη μάχη έξω από την πισίνα, ποιος να απειλούσε μέσα στο νερό;
Το αφιέρωμα του Ratpack μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σε όλες εκείνες τις ιστορίες που συνέθεσαν το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα που θα ανανεώνεται καθημερινά κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:
