Υπάρχουν κάποιες βραδιές που θεωρούνται ιστορικές. Εκείνες οι βραδιές που καταγράφονται στην κάρτα μνήμης του εγκεφάλου και κερδίζουν τη δική τους θέση στην κατηγορία “Σαν Σήμερα”. Στο αθλητικό “Σαν Σήμερα” η 12η Ιουνίου του 2024 θα μνημονεύεται ως τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία των τελικών της Α1. Η “άλωση” του ΣΕΦ του 2024 ξεπερνάει και εκείνη τη νύχτα του 1999 όπου ο Παναθηναϊκός του Αλβέρτη, του Μποντιρόγκα, του Τζεντίλε και των υπολοίπων παιδιών άλλαξαν μια για πάντα τον ρου της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Το 1999 στο ΣΕΦ ήταν η πιο ηχηρή δήλωση από το “τριφύλλι” πως εδώ χτίζεται κάτι μεγάλο. Κάτι που -όπως αποδείχθηκε από την ιστορία- θα ξεπερνούσε τις προσδοκίες και τα θέλω του πιο ονειροπόλου οπαδού. Ήταν η κόκκινη αποκαθήλωση και το μήνυμα πως το στέμμα του Βασιλιά θα φορεθεί στην πράσινη κεφαλή.
Ωστόσο αυτό που συνέβη το βράδυ της Τετάρτης στο Φάληρο ήταν απείρως δυσκολότερο. Όχι το break του Παναθηναϊκού AKTOR στο ΣΕΦ δεν έχει φέρει -ακόμη- τον τίτλο του πρωταθλητή στα χέρια της ομάδας του Εργκίν Αταμάν. Υπάρχει ένας 5ος τελικός που ναι μεν το φαβορί είναι οι Πρωταθλητές Ευρώπης αλλά μέχρι εκεί. Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, η ένταση, τα διαιτητικά λάθη*, όλα έδειχναν πως οι Πειραιώτες θα πανηγυρίσουν το 3ο συνεχόμενο πρωτάθλημα και 15ο στην ιστορία τους. Όμως ο Παναθηναϊκός AKTOR είναι φτιαγμένος από άλλο υλικό, είναι κάτι που δεν μπορείς να φανταστείς αν δεν το ζεις. Η φανέλα με τα 7 αστέρια ζυγίζει τόνους και μπορεί να κερδίζει σε κάθε γήπεδο και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.
Το σύνολο που έχει δημιουργήσει ο Εργκίν Αταμάν είναι ένα σύνολο που αρνείται να χάσει. Μετά τον χαμένο τελικό Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό δεν έχει χάσει ούτε ένα ματς όπου κρίνεται τίτλος. Βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο μετά το 2-1 από την Μακάμπι. Στο Game 4 φεύγει νικητής με 88-95 και στο Game 5 παίρνει το εισιτήριο για το Βερολίνο κερδίζοντας με 81-72 σε έναν αγώνα που ο Κώστας Σλούκας είδε το δεύτερο ημίχρονο από τον πάγκο λόγω τραυματισμού στον προσαγωγό. Στο Final 4 κερδίζει την Φενέρ στον ημιτελικό με 73-57 και στον τελικό σκορπίζει την Ρεάλ Μαδρίτης στους 5 ανέμους με 95-80. Η κούπα του Πρωταθλητή Ευρώπης επιστρέφει εκεί που ανήκει σ’ ένα μυθικό 4/4. Επιστροφή στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός παίρνει τα πρώτα δύο ματς της σειράς, παθαίνει Τριαντάφυλλο και “κάνει κάτι όνειρα” για σκούπα. Οι σκούπες μπαίνουν στην ντουλάπα καθώς ο Παναθηναϊκός αρνείται να χάσει.
Και φτάνουμε στο χθεσινό διπλό που αποτελεί την σπουδαιότερη νίκη σε τελικών Α1. Ακόμη ένα do or die παιχνίδι από ένα σύνολο που κάποιοι είχαν βιαστεί να το χαρακτηρίσουν… soft. Δηλαδή αν αυτό που βλέπετε το τελευταίο δίμηνο είναι soft, τότε οι υπόλοιπες ομάδες είναι βούτυρο και μαρμελάδα. Αυτά που κάνει ο Εργκίν Αταμάν από τον πάγκο θυμίζουν εποχές Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και χωρίς να θέλουμε να ακουστούμε ιερόσυλοι, τέτοια νίκη δεν έχει σημειωθεί ξανά σε τελικούς “αιωνίων”. Ποτέ ξανά ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει έναν τελικό με τέτοια εχθρική αντιμετώπιση από τη διαιτησία.
Ο Κέντρικ Ναν, ο Τζέριαν Γκραντ, ο Κώστας Σλούκας, ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο Ματίας Λεσόρ, ο Εργκίν Αταμάν, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, όλοι έγραψαν μία εποποιία. Ήταν συντριπτική η υπεροχή των Πρωταθλητών Ευρώπης απέναντι στους Κυπελλούχους Ελλάδος. Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρχε μόνο μία ομάδα στο παρκέ και απέναντί τους ένα σύνολο που τα είχε χαμένα. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτό που συνέβαινε και αν δεν υπήρχε η φιλική αντιμετώπιση από την τριάδα των διαιτητών, ο αγώνας θα θύμιζε αυτό που συνέβη το βράδυ της 26ης Μαΐου στον τελικό της Ευρωλίγκας.
Ο Παναθηναϊκός AKTOR τρομοκράτησε τον Ολυμπιακό. Τον έπνιξε σαν βόας. Τον σμπαριάλασε και έκανε μέχρι και τους φίλους των Πειραιωτών να υποκλιθούν στην ανωτερότητά του. Στο μέταλλό του. Στη φανέλα του. Ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία του στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής και ελπίζουμε να μη σχολιάζουμε πάλι τη διαιτησία, ούτε οτιδήποτε εξωαγωνιστικό. Καθαρό μπάσκετ και ας κερδίσει ο καλύτερος.
*Η αντιμετώπιση που είχε ο Παναθηναϊκός AKTOR από την τριάδα της διαιτησίας είναι ντροπιαστική για τον θεσμό. Βλέπουμε τελικούς υψηλού επιπέδου, με ένταση, με νεύρα, με σασπένς, με ωραίες φάσεις ανάμεσα στην πρώτη και την τρίτη καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και η διαιτησία δεν παίρνει απλώς κάτω από τη βάση αλλά ξύνει τον πάτο. Τέτοιες διαιτησίες απαξιώνουν το ίδιο το περιεχόμενο, προκαλούν το κοινό αίσθημα και στο τέλος της ημέρας γελοιοποιούν την ίδια τους την ύπαρξη.
