Ένας τίτλος παραμένει τίτλος, ακόμα και αν δεν σώζει μια αποτυχημένη χρονιά. Ο Παναθηναϊκός είναι Κυπελλούχος Ελλάδος και το 1-0 με το buzzer beater του Γιώργου Βαγιαννίδη θα το θυμούνται πολλοί, ως τη στιγμή του τελικού απέναντι στον Άρη.
Ένας τελικός χωρίς φάσεις, αλλά με ένα μοναδικό highlight
Η φετινή ξενέρα στον Παναθηναϊκό είναι μεγάλη και ακόμα και αυτό το τρόπαιο δεν μπορεί να λύσει τα εσωτερικά που προβλήματα που έχει η ομάδα, ωστόσο, είναι δεδομένο πως το χειλάκι κάθε φιλάθλου των «πρασίνων» χαμογέλασε με τη νίκη στο άδειο Πανθεσσαλικό. Και δεν μιλάμε βέβαια για το χείριστο θέαμα του ματς, αλλά για το τελικό αποτέλεσμα.
O Τελικός Κυπέλλου που έκανε sold out τις καφετέριες
Εδώ που τα λέμε, ο Τελικός Κυπέλλου 2024 αν δεν είχε το γκολ του Βαγιαννίδη ίσως να ήταν από τους αγώνες που οι περισσότεροι θα τους είχαν ξεχάσει την επόμενη μέρα ή που θα τους θυμόντουσαν για τους λόγους, δηλαδή τα νεύρα προς τη διαιτητή Φραπάρ και τις τρεις κόκκινες κάρτες που αυτή υπέδειξε συνολικά στο ματς (δύο για τον Άρη, μία για τον Παναθηναϊκό).
Η στιγμή ωστόσο που στιγμάτισε τον τελικό δεν είναι άλλη από το «αντίο» των Μπερνάρ και Χουάνκαρ. Ο πρώτος πέρασε από αρκετά κύματα μέχρι να προσαρμοστεί 100% και να αποδώσει σύμφωνα με το βαρύ όνομά του, αλλά όταν το κατάφερε τρελαινόσουν να τον βλέπεις στο γήπεδο. Ο δεύτερος πάλι ήρθε εντελώς αθόρυβα στην ομάδα επί Πογιάτος για να εξελιχθεί σε μια από τις αγαπημένες μονάδες της ομάδας. Ένας τύπος που μπορεί να μην ήταν ο παικταράς αλλά έδινε το 100% που μπορούσε σε κάθε παιχνίδι. Αμφότεροι δάκρυσαν, έβγαλαν λόγο μπροστά στους συμπαίκτες τους για τελευταία φορά γνωρίζοντας ότι του χρόνου δεν θα είναι μέλη της συγκεκριμένης παρέας και συγκινημένοι αποχαιρέτισαν.
Οι συμπαίκτες τους όμως δεν τους άφησαν έτσι και τους αποθέωσαν πετώντας τους προς τον ουρανό του Πανθεσσαλικού. Αναμφίβολα η στιγμή της βραδιάς.
Κάθε Σαββατοκύριακο στα γήπεδα της Super League, ο κόσμος βλέπει 11 παίκτες (και άλλους 5 σαν αλλαγή) να μπαίνουν στο γήπεδο και να παίζουν μπάλα, δίχως να γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από τις γραμμές του γηπέδου. Oι παίκτες μπορεί να είναι επαγγελματίες, δεν παύουν όμως να είναι άνθρωποι με συναισθήματα και αδυναμίες. Και όταν έχεις περάσει πολλά, δεν μπορείς να μην ξεσπάσεις, σκεπτόμενος ότι η ζωή σου θα είναι διαφορετική από την επόμενη μέρα.
Ο Μπερνάρ τουλάχιστον πρόλαβε να αποθεωθεί στη Λεωφόρο.
Είναι δεδομένο ότι τόσο ο Χουάνκαρ, όσο και ο Μπερνάρ (κυρίως) δεν ήταν απλά περαστικοί στη Λεωφόρο. Ήθελαν να φέρουν ένα πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό, να γράψουν το όνομά τους με ανεξίτηλο χρώμα στις σελίδες του συλλόγου ως εκ των πρωταγωνιστών που επανέφεραν τους πράσινους στην κορυφή. Μπορεί να μην κατάφεραν να πετύχουν τον σκοπό τους πέρα από την κατάκτηση δύο κυπέλλων (ένα ο Μπερνάρ) αλλά είναι βέβαιο ότι τα ονόματά τους δεν θα ξεχαστούν από κανέναν.
Γιατί ο κόσμος βλέπει και θυμάται εκείνους που έδιναν όλο τους το «είναι» και γούσταραν να παίζουν για τη φανέλα, και όχι εκείνους που ήρθαν για φιγούρα. Και είναι πραγματικό κρίμα που το τελευταίο τους παιχνίδι έγινε χωρίς τον κόσμο να τους αποθεώνει καθώς θα σηκώνουν το τρόπαιο του Κυπελλούχου Ελλάδος.
