Μην το πάμε μακριά, τα τελευταία δύο Final 4 της Euroleague ήταν 100% έντονα, ειδικά αν υποστηρίζει κανείς τον Ολυμπιακό. Με δύο χρονιές (πρόπερσι ημιτελικός, πέρσι τελικός) να κρίνονται με στο νήμα καταλαβαίνουμε αυτομάτως τον λόγο.
Όμως, επειδή στην Ελλάδα ζούμε και έχουμε ζήσει κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων στο μπάσκετ, είναι δεδομένο ότι αρκετοί από εμάς έχουμε βιώσει πολύ δυνατές στιγμές και σε κινητήρια Final 4.
Με το Final 4 να ξεκινάει απόψε στις 19:00 με το παιχνίδι Παναθηναϊκός AKTOR-Φενερμπαχτσέ και στις 22:00 με το Ρεάλ Μαδρίτης-Ολυμπιακός, σας βάζουμε σε κλίμα ημιτελικών και σας καλούμε να σχολιάσετε και εσείς οι ίδιοι τα δικά σας «έντονα» Final Four της Euroleague.
Διαβάστε εδώ: Όλα τα νέα από το Βερολίνο για το Final 4 του 2024.
Η πρώτη φορά είναι πάντα ξεχωριστή για τον Γιάννη Κουβόπουλο
Αν και το πρώτο είναι το πιο γλυκό και το πιο αξέχαστο θα πάω με το τέταρτο. Θα πάω με το Ευρωπαϊκό του 2007. Όχι γιατί έγινε στην Αθήνα. Όχι γιατί έγινε στο ΟΑΚΑ με 15.000 φίλους του Παναθηναϊκού, αλλά ήταν το πρώτο που είχα την ευκαιρία να το καλύψω δημοσιογραφικά.
Αξέχαστες στιγμές μιας άλλης εποχής. Ενός άλλου κόσμου. Πριν από 17 ολόκληρα χρόνια με τον Παναθηναϊκό να έχει μία από τις πιο δυνατές ομάδες στην ιστορία και να έχει απέναντι του μια τεράστια πρόκληση. Να αποκαθηλώσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης και πραγματική υπερδύναμη, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και να ράψει το 4ο ευρωπαϊκό μέσα στο “σπίτι” του μπροστά στον κόσμο του.
Ο Παναθηναϊκός το έκανε και εγώ το κατέγραψα. Για την ΠΡΑΣΙΝΗ!
O Άγγελος Κωνσταντούλιας δεν ξεχνάει το Final 4 του... TV Magic
“Tv Magic εσείς, στην Μπολόνια εμείς και οι κούπες μας γίνανε τρεις”. Το σύνθημα των εφηβικών μου χρόνων που συνόδευσε την πιο μάγκικη κατάκτηση στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Διότι το 3ο ευρωπαϊκό του Παναθηναϊκού περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν μία επιτυχία να γιγαντώνεται σε θρύλο. Μέχρι και σήμερα ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα στο θεσμό της Ευρωλίγκας που έχει καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο στην έδρα της αντίπαλης ομάδας. Η Κίντερ Μπολόνια φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί. Η διοργάνωση του Final 4 είχε ως έδρα την Μπολόνια, το ρόστερ της με Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Ριγκοντό, Σμόντις, Μπετσίροβιτς, Άντερσεν ήταν εξωπραγματικό, ο Ετόρε Μεσίνα ήταν στην 3άδα των καλύτερων προπονητών στην Ευρώπη αλλά όλα αυτά στη θεωρία. Γιατί όταν απέναντί σου έχεις την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τότε η μοίρα γελάει ειρωνικά με τα σχέδιά σου. Με ηγέτη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα (κατ’ εμέ τον καλύτερο ξένο που έχει φορέσει τη φανέλα του “τριφυλλιού”) και άξιους συμπαραστάτες τους Φραγκίσκο Αλβέρτη, Ιμπραήμ Κουτλουάι και Λάζαρο Παπαδόπουλο, ο Παναθηναϊκός έκανε… Ανάσταση στην Μπολόνια. Ήταν το επισφράγισμα της παντοκρατορίας που θα έχτιζαν οι μετέπειτα έξι φορές πρωταθλητές Ευρώπης. Το τρίπτυχο διοίκηση, ομάδα, κόσμος που έκανε όλη την Ευρώπη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της. Ένα τμήμα που λειτουργεί ως οικογένεια και εκεί βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας. Το παρελθόν δείχνει τον δρόμο στο μέλλον. Με την ευχή οι νεότερες γενιές των Παναθηναϊκών να έχουν μελλοντικά τον ίδιο ευχάριστο προβληματισμό. Εκείνη της επιλογής της πιο χαρακτηριστικής κατάκτησης της Ευρωλίγκας.
Ο Χρήστος Κάβουρας είδε από κοντά το πεταχτάρι του Πρίντεζη. Όμως...
Δεν έχω πάει σε πολλά Final 4, σε ένα όλο και όλο. Είχα και την τρέλα τότε -και κυρίως καμία ιδέα ότι σήμερα θα γράφω για αυτά τα γεγονότα- και πήγα και έβγαλα εισιτήρια για το Final 4 της Κωνσταντινούπολης το 2012. Μαζί μάλιστα με 2 φίλους που κλείσαμε, θα το ζούσαμε στο έπακρο, καθώς το κάναμε Road Trip, Αθήνα-Κωνσταντινούπολη. Υπήρχε όμως ένα μεγάλο «αλλά» στην όλη υπόθεση. Εκείνο το Final 4, γνωστό και ως η διοργάνωση που ο Ολυμπιακός ξαναμπήκε στον μπασκετικό χάρτη, είναι ένα Final 4 που πολλοί «ερυθρόλευκοι» οπαδοί ήθελαν να είναι. Η τριάδα μας όμως ήμασταν όλοι Παναθηναϊκοί. Καλά το καταλάβατε, είδαμε από κοντά τον Πρίντεζη να βάζει το περίφημο πεταχτάρι-buzzer του κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά δεν ήταν αυτή η πίκρα μας. Το μεγάλο «κλάμα» είναι ότι είδαμε από κοντά τη μεγαλύτερη «σφαγή» που έχουν δει ποτέ μπασκετικά μάτια -μιλάμε τον ημιτελικό Παναθηναϊκό-ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Όσο μακριά και αν ήταν κανείς από τον αγωνιστικό χώρο, δεν γινόταν να μη δει τον Τεόντοσιτς να μπαίνει από μέσα έξω στο καλάθι που έδωσε το προβάδισμα στους Ρώσους. Αλλά αρκετά με τη μίρλα μου. Θα αφήσω τον Θάνο Πέτρουλα παρακάτω να βγάλει το άχτι του για την «κλοπή».
Ο Θάνος Πέτρουλας σκέφτεται ακόμα το μεγαλύτερο what if
Κωνσταντινούπολη 2012. Το πιο πρόσφατο Final-4 που είχε έντονο κοκκινοπράσινο χρώμα (δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας το φετινό) καθώς οι «αιώνιοι» είχαν αποκλείσει την Μακάμπι και τη Σιένα αντίστοιχα. Ο Παναθηναϊκός κατέβαινε ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague, ο Ολυμπιακός ως αουτσάιντερ και σαν Λυκειόπαιδο συζητούσαμε στο σχολείο τις προβλέψεις μας. Εγώ ήθελα έναν τελικό με ελληνικό χρώμα. Όπως και οι περισσότεροι που συζητούσαμε για το μεγαλύτερο μπασκετικό γεγονός της χρονιάς. Γιατί στα μάτια μας είχε ακόμα μεγαλύτερη αίγλη η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο. Όλες αυτές οι προσδοκίες «έσβησαν» στον ημιτελικό Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ. Οι διαιτητικές αποφάσεις στέρησαν από τους παίκτες του Ομπράντοβιτς το εισιτήριο για τον τελικό. Αυτό που μένει αξέχαστο 12 χρόνια μετά είναι τα βήματα του Τεόντοσιτς που δεν καταλογίζονται. Αυτή η εικόνα στριφογυρίζει στα μυαλά μας μέχρι σήμερα και θυμόμαστε την κάθε μας αντίδραση, το κάθε μας συναίσθημα. Στο τέλος του Final-4 το κοντράστ των συναισθημάτων ήταν έντονο. Από τη μια το αίσθημα της αδικίας και του θυμού να πλημμυρίζει τις πράσινες καρδιές, ενώ από την άλλη πανηγυρισμοί και εφορία για την κόκκινη υπέρβαση. Και ένα μεγάλο what if έμεινε στο μυαλό μας. Τι θα γινόταν αν είχαμε ελληνικό εμφύλιο στον τελικό; Ποτέ δεν μάθαμε.
