Λίμπερο, μια θέση που όλοι γνωρίζουμε στο ποδόσφαιρο και έχει συνδεθεί με τον παίκτη πίσω από τους κεντρικούς αμυντικούς, εκείνον με ελεύθερο ρόλο και καθήκοντα να καθαρίζει κάθε ατασθαλία και κενό, αλλά να μπορεί ταυτόχρονα να έχει και ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Αυτή η έννοια μπορεί να μην ήταν άγνωστη την εποχή των 60’s και 70’s, ωστόσο, δεν αποτελούσε ποτέ πόλο έλξης για κανέναν ποδοσφαιριστή.
Είναι σαν τις εποχές εκείνες που περνούσαμε με τις ώρες στις αλάνες με τους φίλους μας και ποτέ δεν θέλουμε να παίζουμε τέρμα, περιμένοντας καρτερικά να το «φάμε» για να μας αλλάξει ο επόμενος. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τον λίμπερο, μέχρι να έρθει ο Φραντζ Μπεκενμπάουερ και της δώσει ένα νέο «όραμα» και οντότητα.
Στα αφτιά των περισσότερων, το όνομα Μπεκενμπάουερ έπαιρνε ανέκαθεν μυθικές διαστάσεις, όχι επειδή τον είχαμε δει να παίζει, κυρίως όμως γιατί διακρίναμε την αξία και το δέος που ενέπνεε στους συμπατριώτες του, Γερμανούς αλλά και σε άλλους θρύλους του ποδοσφαίρου.
Το νο.5 της «νασιοναλμάνσαφτ» δεν ήταν απλώς ένας αμυντικός με υψηλό IQ, αλλά είχε μοναδική ικανότητα με την μπάλα στα πόδια, είχε όραμα και ηγετική ικανότητα. Άδικα του έδωσαν το προσωνύμιο «Αυτοκράτορας», δηλαδή Kaiser στα γερμανικά;
Έχοντας μάθει την μπάλα ως μέσος, τον βοήθησε να έχει καλή τεχνική κατάρτιση, να ξέρει πώς θα χτιστεί το παιχνίδι, ωστόσο, οπισθοχωρώντας λίγο παραπάνω είχε πλέον καλύτερη εικόνα από τον αγωνιστικό χώρο και την ομάδα του. Βλέποντας γήπεδο, μπορούσε να καθορίζει τα πάντα, να βλέπει, να αποφασίζει και να διατάζει. Όπως κάνει ένας σωστός Αυτοκράτορας.
Μπορεί οι νεότεροι να μην μπορέσουν ποτέ να συνειδητοποιήσουν στο έπακρο την επίδραση που είχε στο παιχνίδι ο «Der Kaiser», αλλά και μόνο η αίσθηση και το δέος που αισθανόμαστε κάθε φορά που ακούγεται το συγκεκριμένο όνομα είναι η απόδειξη ότι κάτι έκανε καλά. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1983 και δεν ήταν ποτέ ένας φαντεζί ποδοσφαιριστής, όπως ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Πελέ, ή ο Μαραντόνα, ούτε και τα «παστέλωνε» σαν τον Γκερντ Μίλερ ή τον Τζορτζ Μπεστ.
Ο Sir Bobby Charlton απογείωσε την μεγαλοπρέπεια σε αυτό που ονομάζουμε «αγγλικό ποδόσφαιρο».
Άλλωστε όπως έχει πει και ο άλλοτε αμυντικός της Λίβερπουλ, Τζέιμι Κάραγκερ «Άδικα λέμε για έναν ποδοσφαιριστή, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, που προσπαθεί να κάνει παιχνίδι από τα μετόπισθεν, ότι “την έχει δει Μπεκενμπάουερ”;».
