Τις τελευταίες μέρες ασχολούμαστε αρκετά με τα τερτίπια του Draymond Green και την παράνοια που κατοικεί στον εγκέφαλό του. Αυτή που από καλό συμπαίκτη, τον έχει μετατρέψει σε ποταπό «τέρας» μέσα και έξω από τα παρκέ, όπου την μία κάνει κεφαλοκλειδώματα (βλ. Γκομπέρ), από την άλλη ρίχνει κροσέ σε αντιπάλους (βλ. Νούρκιτς) ενώ μην ξεχνάμε ότι βγάζει νοκ άουτ συμπαίκτες στην προπόνηση. Αυτό το μπουνίδι στον Jordan Poole ακόμα το βλέπουμε και μας γυρίζουν τα μυαλά ανάποδα.
Ο Green έχει τεθεί εκτός ΝΒΑ αυτή τη στιγμή και η τιμωρία είναι αορίστου διάρκειας μέχρι να αποδειχτεί ότι είναι καλά στα μυαλά του. Αν όμως σοκάρει η συμπεριφορά του, φανταστείτε να υπάρχει μια ομάδα που ο «καλύτερος» όμως είναι ο Green.
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω και ας ταξιδέψουμε στις αρχές των 00’s. Και συγκεκριμένα στο Oregon και το Portland.
To απόλυτο ξυλίκι στο ΝΒΑ «παίχτηκε» μεταξύ Pistons και Pacers το 2005.
Meet the Jail-Blazers
Μέχρι σήμερα, οι Portland Trail Blazers κατά γενική ομολογία είναι από τις καταραμένες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ και ο λόγος είναι καταφέρνουν πάντα στο τέλος να σου αφήσουν μια γεύση του στυλ «καλά ήταν για φέτος, του χρόνου θα είναι καλύτερα» ή εκείνο της απογοήτευσης «μέχρι εδώ έφταναν, άντε πάλι rebuilt».
Όποιος μπορούσε να ρίξει μια ματιά, όμως, στο ρόστερ που είχαν δημιουργήσει οι Blazers στις αρχές του 2000 θα αναρωτιόταν «μα καλά, πώς δεν πήρε κάποιον τίτλο αυτή η ομάδα;». Ο λόγος είναι απλός: Διότι ο GM της εποχής εκείνης, Bob Whitsitt, έφερε ό,τι καλύτερο μπορούσε στο Moda Center, αδιαφορώντας ωστόσο για το πιο βασικό κριτήριο. Το αν όλοι αυτοί οι παίκτες θα μπορούσαν να γίνουν «παρέα». Και όπως δηλώνει και το nickname Jail-Blazers- σε παραλλαγή του Trail Blazers- ο Whitsitt δεν είχε καταλάβει ότι είχε μαζέψει όλα τα «καλόπαιδα» της λίγκας κάτω από την ίδια στέγη. Δύσκολα τα πράγματα.
Οι «φυλακόβιοι» κύριοι που είδατε στο παραπάνω άλμπουμ είναι η επιτομή της ομάδας με ταλέντο που όμως δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να γίνουν «ομάδα».
Yπάρχουν και άλλα «καλόπαιδα» στην ιστορία του ΝΒΑ.
Να απαριθμήσουμε τα παραπτώματα; Θα χρειαστούμε τουλάχιστον 30 σελίδες για το πετύχουμε, για αυτό και θα αναφέρουμε τα πιο χαρακτηριστικά.
Ο Qyntel Woods πιάστηκε για να διοργανώνει κυνομαχίες στην αυλή του σπιτιού του, ο κύριος «τεχνική ποινή» Rasheed Wallace απείλησε ότι θα δείρει έναν διαιτητή και τιμωρήθηκε με 7 αγωνιστικές, οι Zach Randolph και Ruben Patterson πλακώθηκαν άγρια στην προπόνηση και ο δεύτερος βγήκε νοκ-άουτ μετά από μπουνιά του πρώτου και δεν μπόρεσε να παίξει στα κρίσιμα παιχνίδια των NBA Playoffs. Το χειρότερο είναι ότι ο Patterson ήρθε στην ομάδα την ώρα που τον βάρυναν κατηγορίες για βίαιη συμπεριφορά απέναντι στην πρώην γυναίκα του.
Ο σταρ της ομάδας, Damon Stoudamire σε κάθε του σύλληψη είχε πάντα μεγάλες ποσότητες μαριχουάνας ενώ αλησμόνητη είναι η ατάκα του Bonzi Wells «ο κόσμος μπορεί να μας γιουχάρει όσο θέλει, αλλά είναι οι ίδιοι που μας βλέπουν στο δρόμο και μας σταματούν για αυτόγραφα. Για αυτό είναι φίλαθλοι και εμείς παίζουμε στο ΝΒΑ». Η ομάδα τον τιμώρησε με πρόστιμο 50 χιλιάδων δολαρίων για αυτό του το σχόλιο, ασχέτως αν είχε δίκιο.
Ο μόνος Blazer με καλή διαγωγή εκείνη την εποχή ήταν Ευρωπαίος.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι φίλαθλοι των Blazers αγαπούσαν μεν την ομάδα, δεν συμπαθούσαν καθόλου όμως τους παίκτες και αυτό φαινόταν από την μειωμένη ζήτηση των εισιτηρίων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο προπονητής της ομάδας, Maurice Cheeks, ο μόνος που μπορούσε να βοηθήσει στο (κάπως) καλό κλίμα, είδε την διοίκηση να τον απολύει, λίγο μετά το διάσημο συμβάν με τον παίκτη του, Darius Miles ο οποίος τον αποκάλεσε «νέγρο» σε μια προπόνηση. Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι ο Miles είναι εξίσου Αφρο-αμερικανός.
Τα «βάσανα» συνεχίστηκαν μέχρι περίπου το 2005, όταν και όλη η παλιά φρουρά πήρε πόδι για να έρθουν οι Brandon Roy και LaMarcus Aldridge και να δώσουν φρέσκια πνοή και η ηρεμία στον κόσμο.
Σαφώς και για να πετύχεις στο ΝΒΑ χρειάζεται ταλέντο στην ομάδα, ωστόσο οι βασικοί σου παίκτες απασχολούν συνεχώς τον κόσμο με τα παραπτώματά τους, μάλλον αυτή η ομάδα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Για αυτό και οι Jail-Blazers θα αποτελούν πάντα το απόλυτο παράδειγμα προς αποφυγήν στην ιστορία του ΝΒΑ.
