Αυτό το ντέρμπι πάντα με τρέλαινε, γιατί με κάποιο περίεργο τρόπο καταφέρνει να σου φάει το Σαββατόβραδο, την Κυριακή και την μισή Δευτέρα, εκτός από το 90λεπτο όπου παίζεται το ματς!
Το σκεφτόσουν στην ολονυχτία του Σαββάτου, το συζητούσες στον κυριακάτικο καφέ, σε έπιαναν τα… τικ λίγη ώρα πριν αρχίσει, για να ακολουθήσει το πανηγύρι ή το τρισάγιο, αργότερα, και το δούλεμα ή το «μπούκωμα» την επομένη σε σχολείο/σχολή/δουλειά. Στη διάρκεια του αγώνα ο χρόνος παγώνει. Δεν ασχολείται κανείς με τον διπλανό του, εκτός αν έρθει η ώρα που θα πανηγυρίσει μαζί του, ή που θα ανταλλάξουν ένα βλέμμα παρηγοριάς, κατανόησης και νεύρων που σημαίνει «το φάγαμε»…
Για εμάς τους οπαδούς, όλο το ζουμί και το αλατοπίπερο του ντέρμπι είναι το πριν και το μετά. Αλλά αυτά που μπορεί να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα είναι όσα λες και προβλέπεις πριν. Ειδικά αν έχεις στην παρέα κάποιον με γερή μνήμη και φροντίζει να στις υπενθυμίζει μετά το τέλος του αγώνα. Θέλουν σκότωμα αυτοί οι τύποι, αλλά θες και εσύ που τόσα χρόνια δεν μαθαίνεις.
Έτσι δεν έμαθα κι εγώ τόσα χρόνια... Κι ούτε θα μάθω. Έτσι βγάζω γλώσσα κάθε φορά και το πληρώνω. Εγώ κι αν την έχω πατήσει! Αλλά τι να κάνω; Θέλω όπου τους βρίσκω να τους κερδίζω τους γαύρους. Να πηγαίνω μετά στους φίλους μου τους Ολυμπιακούς και να τους πεθαίνω στην καζούρα. Και αντίστοιχα και εκείνοι θέλουν το ίδιο. Και όποτε ξεφεύγουν, είναι αυτοί που δέχονται το δικό μου γλέντι. Γιατί έτσι είναι αυτό. Ποτέ δεν παίρνουμε εμείς οι οπαδοί το μάθημά μας. Υπάρχουν όμως μερικά συμπεράσματα που ισχύουν για όλους μας. Και για τους μεν και για τους δε.
Παραμονή του ντέρμπι αλλά και μετά από αυτό, ο χαιρετισμός ενός βάζελου και ενός γαύρου ξεφεύγει από τα τετριμμένα «που ‘σαι ρε μεγάλε», «γεια σου ρε μπόι» ή ακόμη κι από αυτά που αφορούν την ομάδα που ο άλλος υποστηρίζει, όπως «τι έγινε μωρή βαζέλα», «καλά ρε κωλόγαυρε». Όλα πλέον περιστρέφονται γύρω από το ματς, με τις «απειλητικές» διαθέσεις, τις σεξουαλικές ορέξεις και τις αστείες προβλέψεις του καθενός! «Θα σας σκίσουμε», «θα σας διαλύσουμε», «τέσσερα θα αρπάξετε»! Για να μείνουμε στα πιο κόσμια από αυτά.
Λόγια, λόγια, λόγια. Γιατί βγάζεις γλώσσα; Ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και κάνεις προβλέψεις; Κι όχι μόνο κάνεις προβλέψεις, αλλά γίνεσαι κι εριστικός! Ώπα ρε μεγάλε, μπάστα, πού πας; Ντέρμπι είναι! Πόσο βλακαμάς είσαι να προκαλείς πριν από ντέρμπι; Πώς γίνεται να είσαι τόσο σίγουρος; Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια λέει, ο Θεός γελά. Ε, κι εδώ, όταν εσύ λες στον αλλόθρησκο «θα σας γλεντήσουμε», γελά μαζί σου η στρογγυλή θεά και μετά σε γλεντάει όλη η πιάτσα!
Μία φορά στη ζωή σου αν έχεις αγωνιστεί σε ένα ντέρμπι, ακόμα και αν ήταν για τοπικό πρωτάθλημα ή, έστω, με το διπλανό σχολείο, καταλαβαίνεις τι λέω.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι σε τέτοιο ματς, δεν παίζει ρόλο ούτε η βαθμολογία, ούτε το ρόστερ, ούτε καν η έδρα. Η ιστορία το επιβεβαιώνει και είναι ακόμη νωπές οι τελευταίες της γραμμές. Πριν από δυόμιση χρόνια, πήγε ο Ολυμπιακός να κάνει φιέστα τίτλου με τον Παναθηναϊκό και να «σφραγίσει» και το αήττητο. Είχαν ετοιμάσει γλέντι τρικούβερτο. Φάγανε μία ξεγυρισμένη τριάρα και τα κομφετί του πάρτι γίνανε κηδειόχαρτα. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το αντίστροφο. Ήρθε ο -εν τέλει- πέμπτος Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ για να γίνει έρμαιο της γιορτής που είχε ετοιμάσει ο νταμπλούχος Ελλάδας. Χάνουμε τα άχαστα, γκολ ο Ντάρμπισαϊρ, μαύρες πλερέζες όλοι μας στο ΟΑΚΑ. Τσιρότο στο στόμα εγώ μετά. Με βάλανε στη μέση μετά οι γαυροφίλοι μου και με κάνανε μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Τι να τους πω εγώ τότε; «Ελάτε να σας γλεντήσουμε» τους έλεγα. Ήρθαν τελικά. Και με γλέντησαν...
Προφανώς και η πρόβλεψη έχει πλάκα. Προφανώς και μπορείς να κάνεις μια εικασία για το πώς θα εξελιχθεί το ματς με βάση τα δεδομένα που έχεις στη διάθεσή σου. Η ακλόνητη βεβαιότητα όμως ότι δεν θα χάσεις ποτέ, με κανένα τρόπο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι μια εντελώς άλλη ιστορία που δεν έχει θέση σε αυτή τη συζήτηση. Ντέρμπι είναι. Και μπορεί να τη φας από εκεί που δεν το περιμένεις. Από τον Ενακαρίρε μέχρι τον Μπόρχα (ακραίο). Άσε τα «θα σου κάνω, θα σου ράνω, θα σου δείξω», γιατί την άλλη μέρα κρύβεσαι στην τρύπα σου. Δεν πας στη δουλειά σου. Δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα. Έρχεται ο «αλλόθρησκος» και σε χαιρετάει με τα δάχτυλα των χεριών του να δείχνουν το σκορ. Κι εσύ τότε κάνεις κάτι ανάλογο με τα δικά σου: Μουντζώνεσαι.
