Από τις εποχές του David Robinson, υπήρξα ισόβιος φαν των San Antonio Spurs. Με τις καλές και τις κακές στιγμές τους – τα τελευταία χρόνια σίγουρα τις κακές. Πιστεύω όμως ότι όλοι μας -και το εννοώ όλοι- φτάσαμε στο σημείο να αγαπήσουμε μία ομάδα εξαιτίας ενός παίκτη. Η μόνη στιγμή που έφτασα πολύ κοντά να αλλάξω ομάδα και να υποστηρίξω τους 76ers, ήταν όταν γνώρισα στο παρκέ τις αδιανόητες δεξιότητες του Answer. Του τεράστιου Allen Iverson.
Τα πρώτα χρόνια
Μέχρι και σήμερα ξέρω τι λέει ο περισσότερος κόσμος για τον Iverson. Πώς έκανε το ΝΒΑ να δείχνει λίγο πιο άσχημο. Πως ήταν ένας τραγικός τύπος, που έφερε στο franchise ένα εξίσου τραγικό στυλ εμφάνισης και ντυσίματος και που γενικά η όλη γκάνγκστερ περιβολή του ήταν αυτό ακριβώς που δεν θέλαμε να δούμε στη μεγαλύτερη διοργάνωση μπάσκετ στον κόσμο. Και όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Εξίσου αλήθεια όμως ήταν πως αυτός ο μικροσκοπικός τύπος στη σχέση με τα θηρία αποκαλύφθηκε να αντιμετωπίσει, υπήρξε ένα από τους τοπ σκόρερ του πρωταθλήματος, που κατάφερε να κερδίσει το MVP το 2001 και να κρεμάσει για πάντα τη φανέλα με το νούμερο 3. Και όλα αυτά από έναν τύπο που η ζωή του δεν ήταν ποτέ εύκολη. Και για την ακρίβεια ο ίδιος φρόντισε να την κάνει πιο δύσκολη. Άρα ποιος ακριβώς ήταν ο Iverson; Ένας εγκληματίας με ικανότητες ή ένας τύπος που ακόμα και η νέα γενιά έχει κάθε λόγο να πάρει μαθήματα από αυτόν;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Αllen μεγάλωσε στο Χάμπτον της Βιρτζίνια. Μπορεί να μην είναι το χειρότερο μέρος στον κόσμο, αλλά παραμένει από εκείνα όπου μαύροι και λευκοί προτιμούν να μην έχουν πολλά πάρε δώσε ο ένας με τον άλλον. Πόσο μάλλον στην εποχή που μεγάλωνε ο Iverson. Ήταν 15 χρονών όταν άρχισε να καταλαβαίνει πως έχει κλίση στα σπορ. Ήταν quarterback στην ομάδα ράγκμπι του Λυκείου του ράγκμπι και playmaker στην ομάδα του μπάσκετ. Οι προπονητές του δήλωναν ότι είχε εξαιρετικές ικανότητες για την ηλικία του. Ήταν γρήγορος, είχε δύναμη, είχε φοβερή αντοχή και ήταν τόσο ικανός με τα πόδια του όσο και με τα χέρια του. Ένας all around player που κυκλοφορούσε περίπου με 2 δολάρια το μήνα στην τσέπη, μεγαλώνοντας μόνο με τη φτωχή μητέρα του και βλέποντας τους περισσότερους από τους φίλους του να συλλαμβάνονται για κάθε λογής αδικήματα. Και όχι μόνο.
Όταν αποκαλύφθηκε η «Απάντηση»
Δεν μπορώ να διασταυρώσω το αν ισχύει, αλλά λέγεται πως ένας συμπαίκτης του ήταν στην πραγματικότητα αυτός που του είπε ότι πρέπει να κάνει καριέρα στο μπάσκετ. Ο Allen μπήκε στη διαδικασία να το σκεφτεί, προπονήθηκε σκληρά και κάποια στιγμή το 1993 έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής του. Το σκηνικό αναφέρει πως έπαιζε μπόουλινγκ με τους φίλους του, ένα βράδυ που δίπλα τους βρισκόταν μια παρέα λευκών ιδιαίτερα προκλητική στη συμπεριφορά. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε εκείνο το βράδυ, αλλά στην περίπτωση του Iverson αναφέρθηκε πως πάνω στη συμπλοκή, χτύπησε μια γυναίκα με μια καρέκλα και την άφησε ημιλιπόθυμη. Από τους εμπλεκόμενους που παρουσιάστηκαν μπροστά στο δικαστή, μόνο ένας ήταν γνωστός από τις τοπικές εφημερίδες ως αστέρας του μπάσκετ του λυκείου. Τελικά ο δικαστής θα επικαλούνταν ένα νόμο του 1800, όμοιο με εκείνο του λιντσαρίσματος, για να καταδικάσει μόνο τον Iverson και την παρέα του. Ο μελλοντικός αστέρας των 76ers Καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση. Το μέλλον του έδειχνε πώς θα πέθαινε εκεί. Για το στόρι, ο Iverson ισχυρίζεται μέχρι και σήμερα ότι όχι μόνο δεν χτύπησε κανέναν, αλλά έφυγε και από το σκηνικό λίγο πριν ξεκινήσουν οι βιαιότητες ακριβώς επειδή φοβόταν για το μέλλον της καριέρας του. Τελικά θα έμενε μόλις 4 μήνες στη φυλακή, αφού η Πολιτεία δεν είχε αρκετά στοιχεία στα χέρια της και κάπου εκεί ήρθε η υποτροφία για το Georgetown.
Η μέρα που ο Καρμέλο Άντονι αποφάσισε να κρεμάσει τα μπασκετικά του παπούτσια
Big East Rookie, Big East Defensive Player της χρονιάς, μέσος όρος 23 πόντοι σε κάθε παιχνίδι και στο δεύτερο έτος ο Allen είχε δηλώσει έτοιμος για το draft του ΝΒΑ το 1996, όπου ήταν και πρώτη επιλογή στη λίστα. Τα υπόλοιπα για τον κόσμο του μπάσκετ και ειδικά τους ΝΒΑ είναι λίγο πολύ γνωστά. Ο Iverson κέρδισε το Rookie of the Year, έκανε σαφές πώς θα παραμείνει ένας από τους καλύτερους παίκτες του πρωταθλήματος και οι φανς ονειρευόντουσαν να περάσει τα χρόνια του στη Φιλαδέλφεια και να εξελιχθεί στο επόμενο μεγάλο αστέρι. Θα μπορούσαν όλα να είναι πάρα πολύ εύκολα για τον Allen. Αλλά δεν ήταν. Το πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν ποτέ μέσα στο παρκέ. Όλα τα παιχνίδια ξεπουλούσαν τα εισιτήριά τους, ενώ για τέσσερις σεζόν σκόραρε πάνω από 30 πόντους – ίσως ο καλύτερος μετά τον Jordan. Όλα τα προβλήματα ήταν έξω από τα σουτ και το πρωτάθλημα.
Μία νέα κουλτούρα;
Αν ο Allen Iverson έκανε την εμφάνισή του σήμερα, κανείς δεν θα ασχολιόταν με το στυλ του. Κανείς δεν θα μιλούσε για τα τατουάζ του, τα μαλλιά του και όλη την χιπ χοπ κουλτούρα που έφερε στο παιχνίδι. Αξίζει όμως να θυμηθεί κανείς ότι την δεκαετία του 90, το gangsta-rap είχε φτάσει μέχρι την Ιαπωνία. Ο Iverson το 1993 μεγάλωνε με τη μουσική του 2Pac, του Dr. Dre, του Snoop Dogg Και του κάθε μουσικού στη δυτική και την ανατολική ακτή. Όταν η καριέρα του εκτοξεύτηκε, ο Allen ξεκίνησε να κάνει παρέα με ράπερς, να φοράει FUBU στις εμφανίσεις του πριν τα παιχνίδια ενώ είχε και τατουάζ σχεδόν σε όλο το σώμα. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν ότι ο Allen άρχισε πριν να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν μέλος συμμορίας παρά σαν επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Τον συνέλαβαν για κατοχή όπλων και μαριχουάνας. Είχε προβλήματα με καζίνο. Ηχογραφούσε χιπ χοπ τραγούδια. Όλο το lifestyle που ακολουθούσε δεν άρεσε σε κανέναν παρά μόνο στους νέους, η οποία αποτελούσαν και την επόμενη γενιά κοινού του ΝΒΑ.
Ο Derrick Rose θα είναι για πάντα ο MVP του Σικάγο
Παρότι όλοι ξεσηκωνόντουσαν με τα highlights του Και με την ενέργεια που είχε μέσα στο παρκέ, οι δημοσιογράφοι και η κριτική της παλιάς γενιάς του ΝΒΑ μισούσαν τόσο τον ίδιο, όσο και αυτό το νέο ρεύμα που εκπροσωπούσε. Η αλήθεια όμως είναι πως και εκείνος τους έδινε αφορμές. Η σχέση του με τον προπονητή Larry Brown ήταν πάντα σε τεταμένο κλίμα, συνήθιζε να βρίζει τους διαιτητές για τις αποφάσεις τους, ενώ τα πράγματα έγιναν χειρότερα το 2002 όταν έφτασε στη Φιλαδέλφεια ο Chris Ford. O κόουτς Ford που έβλεπε την όλη συμπεριφορά του Allen σαν κάτι πολύ παιδιάστικο, τον τιμωρούσε κάθε φορά παραδειγματικά – όταν έχανε προπονήσεις δεν τον άφηνε να παίξει σε παιχνίδια. Το ίδιο συνέβαινε και με τους διαιτητές. Τον μισούσαν και τους μισούσε. Τελικά θα κατέληγε στους Nuggets (που θα τον λάτρευαν) και θα έβλεπε και ο ίδιος το παιχνίδι του να φθίνει στους Grizzlies και τους Pistons πριν γυρίσει στη Φιλαδέλφεια. To 2010 θα εγκατέλειπε οριστικά το ΝΒΑ για να φροντίσει την κόρη του που έπασχε από σύνδρομο Καβασάκι. Σίγουρα ο κόσμος και η κριτική στάθηκαν στο πλευρό του Allen, αλλά είμαι βέβαιος ότι υπήρξαν και πολλοί που χάρηκαν που τον ξεφορτώθηκαν.
Ήρωας ή κακός;
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε με ένα σχόλιο για τη φανέλα με το 3. Όλα αυτά τα πάνελ που διοργανώνονται κατά καιρούς από δήθεν ψαγμένους αθλητικογράφους που επιχειρούν να αναλύσουν κάτι περισσότερο από τις ικανότητες ενός παίκτη, είναι συνήθως για κλωτσιές. Και αυτό γιατί είναι λίγοι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται το διαχωρισμό των θεμάτων που έχουν να κάνουν με το άθλημα και εκείνων που έχουν να κάνουν την κοινωνία. Προσοχή. Δεν λέμε πως το ένα δεν επηρεάζει το άλλο. Αλλά ακόμα και αν αύριο το πρωί ο Iverson έβγαινε με μια καραμπίνα και πυροβολούσε κάποιον στο κεφάλι, κανείς δεν θα έκανε λόγο για έναν άχρηστο παίκτη. Για εγκληματία και δολοφόνο σίγουρα. Όμως ο Iverson σε σχέση με άλλους της γενιάς του απέδειξε από πολύ νωρίς ότι άξιζε την ευκαιρία που του έδωσαν στο ΝΒΑ. Δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του. Έφταιγε ο τρόπος που μεγάλωσε; Η φτώχεια; Ο ρατσισμός; Η έλλειψη συγκέντρωσης του και ενδεχομένως η ανωριμότητα του; Ή όλα αυτά μαζί; Αυτή είναι μια συζήτηση που δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν που θέλει να σχολιάσει το παιχνίδι του.
Ο Allen Iverson είχε μια από τις πιο εντυπωσιακές πορείες στο αμερικάνικο πρωτάθλημα μπάσκετ και μια απάντηση για κάθε παίκτη που στάθηκε απέναντί του. Στο τέλος, είναι το μόνο που μετράει.
