Άμα είσαι Λίβερπουλ πονάς ήδη μετά τα χθεσινά. Βασικά για να λέμε τα πράγματα ως έχουν, αν είσαι Λίβερπουλ πονάς εδώ και αρκετούς μήνες, γιατί ξέρεις ότι χρειάζονται μεταγραφές. Από την άμυνα μέχρι το κέντρο και με αρκετή σκέψη στο ότι το κενό του Μανέ δεν έχει καλυφθεί όπως θα περίμενε η διοίκηση. Αλλά η κουβέντα για τους Αμερικάνους και τις κινήσεις τους είναι μια άλλη κουβέντα.
Κάθε φορά που βλέπουμε Ρεάλ και Λίβερπουλ, θυμόμαστε μόνο έναν άνθρωπο.
Η Λίβερπουλ χθες μπήκε δυναμικά. Άλλωστε όλοι ξέρουμε ποια είναι η δύναμη του Άνφιλντ και έχουμε δει θαύματα να γίνονται. Το πιο, σχετικά, πρόσφατο ήταν το γύρισμα στην Μπαρτσελόνα που άφησε τον Μέσι άναυδο. Χθες λοιπόν όλα ξεκίνησαν καλά, αλλά αν σκεφτείς το πώς κατέληξαν, καλύτερα να μην είχαν ξεκινήσει καν. Το πολέμησε η Λίβερπουλ αλλά η Ρεάλ από τα δύο γκολ και μετά δεν έριξε το τέμπο της ούτε μία στιγμή.
Όμως η μεγαλύτερη απογοήτευση χθες, ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Από τον Άλισον. Θύμισε λίγο το παιχνίδι με τη Ρόμα όπου ο Άλισον είχε φάει πέντε γκολ. Όμως η διαφορά ήταν πως ο Άλισον δεν έκανε λάθη σε εκείνο το ματς. Ή τουλάχιστον τα λάθη δεν προήλθαν από τον ίδιο, αλλά από την άμυνα της Ρόμα που ήταν πολύ κατώτερη από το τότε πετυχημένο τρίο Μανέ-Φιρμίνο-Σαλάχ. Χθες όμως, για να το θέσουμε με όρους που όλοι θα καταλάβουν, ο Άλισον έπαθε Κάριους. Νομίζαμε ότι το έπαθε ο Κουρτουά, αλλά τελικά τα πράγματα ήταν τελείως αντίθετα.
Το άσχημο στην όλη ιστορία, είναι πως η μάστιγα του Κάριους χτύπησε πάλι ενώ η Λίβερπουλ έπαιζε με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως δεν είχαμε τελικό αλλά το πρώτο ματς της φάσης των 16, όπου το να σκοράρεις πέντε γκολ μέσα στο Άνφιλντ, είναι κάτι πολύ περισσότερο από νίκη. Είναι καταστροφή. Όσο και αν τραγούδησαν οι Κόκκινοι, η Ρεάλ χθες έβγαζε φωτιές. Για να είμαστε όμως σωστοί, το πρόβλημα είναι γενικότερο και δεν έχει να κάνει με τον Άλισον. Για να είμαστε ειλικρινείς, ο Άλισον είναι από τα υγιή στοιχεία αυτής της ομάδας. Ίσως το χθεσινό, να ήταν ένα ακόμη μήνυμα για το πόσο απαραίτητες είναι οι μεταγραφές.
Αλλά ξέρετε γιατί πονάει περισσότερο όλο αυτό; Γιατί θυμάσαι τα σχετικά πρόσφατα μεγαλεία με τα πρωταθλήματα και τα Champion’s League και ξαφνικά η μνήμη σου σε πηγαίνει έξι και επτά χρόνια πίσω, όταν η Λίβερπουλ έβγαινε έβδομη στα πρωταθλήματα, με μία ομάδα που δεν ήταν ομάδα και που το παιχνίδι το έκανε κυρίως η φανέλα.
Διάβασε επίσης: Πώς είναι να μεγαλώνεις στο Άνφιλντ
Πονάει πάντα περισσότερο όταν είσαι Λίβερπουλ γιατί η ομάδα βγάζει μόνη της τα μάτια της. Η Ρεάλ είναι βασίλισσα γιατί έχει φροντίσει να είναι βασίλισσα. Έχει επενδύσει στο να είναι βασίλισσα και έχει ρίξει τα ανάλογα βασιλικά λεφτά. Όταν όμως ένας Μόντριτς και ένας Τόνι Κρος ιδρώνουν τους νεότερους παίκτες, τότε πρέπει να αναλογιστείς και εσύ τι θες να είσαι. Οι φανς το ξέρουν. Οι παίκτες το γνωρίζουν. Το θέμα είναι να το αναγνωρίσει και η διοίκηση – αν δηλαδή δεν το έχει αναγνωρίσει και δεν κάνει απλά τα στραβά μάτια.
Μέχρι τα επόμενα, περαστικά.
