Πήγαμε «κουβά» με τον ημιτελικό Αργεντινή-Βραζιλία, σίγουρα πέσαμε έξω για έναν τελικό Αργεντινή-Πορτογαλία (σε ελεύθερη μετάφραση Μέσι-Κριστιάνο), Τρίτη και 13 σήμερα και βαθιά μέσα μας ελπίζουμε να «σπάσει» η κατάρα των άστοχων προβλέψεων. Όχι γιατί θέλουμε να μην το πάρει η Αργεντινή αλλά μπας και πούμε κάτι αρνητικό και βγει αντίθετο. Η αλήθεια είναι μετά από τόσες προβλέψεις του «κουβά» έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμαστε ως οι γκαντεμόσαυροι του Μουντιάλ. Αυτοί που μπαίνεις στο πρακτορείο και δεν τους ρωτάς ποιους 6 τυχερούς αριθμούς θα έπαιζαν στο Τζόκερ, αλλά ποιους 39 θα απέφευγαν να σταυρώσουν.
Το Μαρόκο πάντως δεν το περιμέναμε με τίποτα.
Πίσω όμως από τους οιωνούς και τα στοιχήματα η αλήθεια είναι ότι όσο και να μας αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζει η Αργεντινή, πραγματικά δεν έχουμε πειστεί ότι έχει αυτό το κάτι παραπάνω για να κερδίσει.
Βέβαια από τις 4 ομάδες που έχουν απομείνει στη διοργάνωση παίζει το πιο ωραίο ποδόσφαιρο. Σου θυμίζουμε ποιες είναι αυτές στο παρακάτω άλμπουμ:
Δεν λες ότι πέρασε και «αέρα»
Γνωρίζοντας ότι είναι το τελευταίο Μουντιάλ των GOAT, Κριστιάνο Ρονάλντο και Λίο Μέσι, μια παραπάνω συμπάθεια την είχαμε πριν την πρεμιέρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου για Πορτογαλία και Αργεντινή, ονειρευόμενοι παράλληλα έναν τελικό ανάμεσά τους ο οποίος θα επισφράγιζε τον κορυφαίο -τουλάχιστον θα έδινε μια αβάντα - ανάμεσά τους. Με τον έναν να λέει adios ελέω Μαρόκου, το βάρος των ρομαντικών έχει πέσει στον Μέσι ο οποίος βρίσκεται ένα βήμα πριν τον μεγάλο τελικό. Μπορεί όμως η παρέα του να περάσει από τους Κροάτες και ύστερα να κερδίσει μία εκ των Μαρόκου ή Γαλλίας;
Σε αυτό το Μουντιάλ, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν επιτέλους οι γυναίκες.
Σαφώς και η Κροατία δεν είναι η ομάδα-φόβητρο αλλά σε αυτό το στάδιο ποιος μπορεί να μιλήσει για φαβορί, ειδικά από τη στιγμή που η «αλμπισελέστε» θα βρει τον Μόντριτς και την παρέα του, οι οποίοι πέταξαν έξω κοτζάμ Βραζιλία και νωρίτερα την Ιαπωνία (έστω και με τα χίλια ζόρια).
Η Αργεντινή από την αρχή του τουρνουά παίζει ένα ποδόσφαιρο που σου αρέσει να το βλέπεις, δεν κλείνεται και έχει ενθουσιασμό μπροστά με τον Μέσι να δίνει δύναμη και ενέργεια στους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Το πρόβλημα όμως δεν μόνο οι αντίπαλοι, αλλά ο ίδιος της ο εαυτός. Εκείνη καθορίζει το ρυθμό και την πρωτοβουλία των κινήσεων, από δικές της παθογένειες όμως και κατώτερη απόδοση ορισμένων παικτών της (βλ. Λαουτάρο Μαρτίνες) βάζει τρικλοποδιές δυσκολεύοντας το έργο της.
Η ίδια άφησε τη Σαουδική Αραβία να πετύχει την μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της με (ανατροπή μάλιστα) 2-1, το κάζο δεν ολοκληρώθηκε απέναντι στην Αυστραλία που μείωσε σε 2-1 ενώ εκεί που έπρεπε να «τελειώσει» την Ολλανδία έκατσε πίσω και αν δεν ήταν ο Εμιλιάνο Μαρτίνεζ το ζευγάρι του ημιτελικού θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικό.
Απέναντι στην Κροατία, ένα underdog μεν που στη φάση όμως που βρίσκεται έχει κάθε λόγο να πιστεύει στον εαυτό του και να διεκδικεί το τρόπαιο, η Αργεντινή μπορεί να υπερκεράσει το εμπόδιο του Μόντριτς και του Πέρισιτς, μπορεί όμως να κάνει το ίδιο και στον τελικό κόντρα σε μια ομάδα όπως η Γαλλία;
Ο τελικός του 2014 κόντρα στη Γερμανία είναι βέβαιο ότι στοιχειώνει ακόμα τον Μέσι και είναι κάτι που σίγουρα κάθεται σαν «βαρίδι» στη συνείδηση της «αλμπισελέστε». Είναι αυτή η πίεση που προστάζει κάθε Αργεντίνο -ακόμα και αν δεν ήταν στον τελικό της Βραζιλίας- να τα δώσει όλα, ειδικά τώρα που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι η ομάδα δεν θα έχει τον ηγέτη της στην επόμενη μεγάλη διοργάνωση.
Do or die λοιπόν η φάση για την Αργεντινή (ούτως ή άλλως ήταν), το θέμα όμως είναι αν μπορεί να αντέξει αυτή την πίεση και τις προσδοκίες που έχει η ίδια δημιουργήσει. Όχι τόσο λόγω των αντιπάλων αλλά του ίδιου της του εαυτού. Αυτού που της δίνει αβαντάζ παραπέμποντάς μας σε εποχές ρομαντικές όπου η τακτική δεν είχε ακόμα τον πρώτο λόγο στο ποδόσφαιρο, ταυτόχρονα όμως εκείνου που τη φέρνει εξίσου εύκολα σε δύσκολη θέση εντός των 4 γραμμών του γηπέδου.
Άλλο συμπάθεια, άλλο φαβορί για το τρόπαιο και κυρίως άλλο ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο.
