Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση γνωρίζουμε, πλέον και αποδεδειγμένα, μία μεγάλη συμπαντική αλήθεια. Πως οι Άγγλοι θα φάνε τα μούτρα τους. Έχουν να πάρουν Παγκόσμιο Κύπελλο από το 1966, δεν έχουν πάρει ποτέ στη ζωή τους Euro και βρίσκουν ένα μαγικό τρόπο να παίζουν τα χειρότερά τους παιχνίδια στις διοργανώσεις αυτές. Μόνο όμως οι Άγγλοι. Όσο κουρασμένοι, χτυπημένοι, ιδρωμένοι και να είναι οι Ισπανοί, οι Αργεντίνοι, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και όλα τα άλλα μεγάλα φαβορί, κάπως κάπου βρίσκουν την άκρη. Οι Άγγλοι όχι. Ποτέ.
Ο τελευταίος τους αγώνας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήταν απέναντι στους Γάλλους οι οποίοι, επίσης παραδοσιακά, τους έχουν γλεντήσει περισσότερο και από τον Εκατονταετή Πόλεμο. Δεν είναι όμως μόνο το παιχνίδι που ακολουθεί η κάθε Εθνική, γιατί εδώ μιλάμε για μεγάλα ονόματα σωστά; Στη Γαλλία τουλάχιστον σίγουρα. Έχεις τον Εμπαπέ που είναι ένα ακούραστο άλογο πολέμου. Τον Ζιρού που παίζει λες και είναι 27 χρονών. Τον Ουπαμεκανό που έχει κάνει τους Γερμανούς και σιχτιρίζουν. Τον Ερνάντεζ που κρατάει στα αριστερά μία Μίλαν μόνος του. Και τα άλλα παιδιά. Τον Γκρίζμαν, τον Βαράν, τον πιτσιρικά τον Καμαβίνγκα, τον Ντεμπελέ. Και από την άλλη είναι η Αγγλία που για δικούς της λόγους, έχει βάλει κάτι παλικάρια να παίζουν δίπλα σε αληθινά ωραίους τύπους.
Ο Ντέκλαν Ράις για παράδειγμα που είναι σκυλί του πολέμου. Ο Φόντεν, η επιτομή της αγγλικής ασκήμιας, αλλά ταλαντούχος. Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ και ο Στέρλινγκ που παλεύει να βρει φρένο όταν τρέχει. Ακόμη και ο Γκρίλις που έχει μεγαλώσει μεν αλλά καλά κρατεί. Βέβαια δεν ξέρουμε ποιος είδε τον Πίκφορντ και είπε «ώπα εδώ είμαστε» αλλά οι επιλογές δεν είναι και πολλές. Ο Χέντερσον, που μόνο με βύσμα υποθέτεις πλέον ότι παίζει και τέλος, την πιο μεγάλη απάτη του αγγλικού ποδοσφαίρου. Τον Χάρι Κέιν.
Δηλαδή, σκεφτόμουν τις προάλλες βλέποντας το ματς, πιο ακριβώς είναι το παιχνίδι που έχει κάνει τις τελευταίες χρονιές ο Κέιν και έχει πείσει τον Σάουθγκεϊτ πως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά. Έχουμε ακούσει βέβαια κραυγαλέες δηλώσεις. Ότι είναι ο καλύτερος επιθετικός στην Αγγλία. Ότι είναι ο καλύτερος επιθετικός που είχε η Εθνική την τελευταία δεκαετία. Ότι πήρε το Χρυσό Παπούτσι άρα κλείσαμε. Ο Χάρι Κέιν είναι ο μόνος επιθετικός που καταφέρνει, τις περισσότερες φορές, να παίζει λες και είναι 37 ετών. Και είναι μόλις 29. Θα ξαναπώ ότι ο Ζιρού που είναι όντως στα 36, έχει σαφώς περισσότερο νεύρο από την αγγλική απάτη. Μπροστάρης ο Κέιν. Πρώτος στις δηλώσεις, πρώτος στις ατάκες στα ΜΜΕ με βαρύγδουπες δηλώσεις, σε σημείο που σου θυμίζει όλους εκείνους τους τραμπάκουλες που έβγαιναν πρόεδροι δεκαπενταμελούς.
Δες το διάσημο χαμένο πέναλτι του Χάρι Κέιν από διάφορες λήψεις, στο παρακάτω άλμπουμ:
Εδώ όμως δεν είναι Τότεναμ κύριοι
Δεν τρως τέσσερα γκολ από την Σίτι για να σε χαϊδέψει πατρικά ο Κόντε και να σου πει, «μην ανησυχείς, είσαι μάγος εσύ Χάρι». Αν το 80% των δυνατοτήτων σου φτάνει για την Πρέμιερ Λιγκ, δεν φτάνει σίγουρα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ναι, σίγουρα, είδαμε πάρα πολλές εκπλήξεις, πολλούς κουρασμένους ως συνήθως αθλητές και δεν λέμε ότι ο Χάρι είναι άμπαλος. Αλλά για να τον βάλεις μπροστάρη και να οδηγήσει την Εθνική Αγγλίας στο τρόπαιο; Συγνώμη, αλλά ούτε οι ίδιοι οι Άγγλοι δεν πρέπει να το πίστεψαν. Ο ξάδερφος μου από το Ηνωμένο Βασίλειο, μου είχε πει πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ. «Αν την πατήσουν οι Ισπανοί, κάποιος άλλος πετάξει έξω τους Γερμανούς, σταθούμε λίγο τυχεροί με τους Ολλανδούς και ξεμείνουμε με τους Γάλλους, ίσως να κερδίσουμε». Αυτή δεν είναι νοοτροπία νικητή, αυτό είναι για να πας να παίξεις Στοίχημα. Άστο. Άμα δεν βγαίνει μην πας στην Εθνική. Και ο Κράουτς της Λίβερπουλ δύο μέτρα παιδί ήταν και έλεγε στα ΜΜΕ «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα». Πονούσε ο κόσμος της Λίβερπουλ αλλά, οκ, ήταν τίμιος.
Και δεν είναι πως δεν έχει η Αγγλία επιθετικούς σωστά; Απλά οι κολλημένοι με τον Χάρι Κέιν, είναι οι της ίδιας συνομοταξίας που λέγανε ότι ο Χέντερσον είναι ο νέος Τζέραρντ. Και ιδού που φτάσαμε, να γελάνε και τα τσιμέντα. Ξεσηκώθηκαν και κάποιοι φανς της Αγγλίας, επαναστάτες, και λέγανε «ήρωας, έκανε ό,τι μπορούσε». Μα δεν λέμε το αντίθετο, απλά λέμε πως δεν είναι αρκετό. Λέμε ότι φτάνει πια αυτή η προσωπολατρεία που την έχει φάει την Αγγλία. Αφήστε τους καλούς τρόπους και πείτε σε δυο-τρεις εκεί μέσα, «άκου φίλε εδώ δεν είμαστε το κλαμπ σου. Πάρε τα παπούτσια και στο καλό». Και στην Αργεντινή και στην Βραζιλία έχουν προσωπολατρεία αλλά οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τα 30 και παίζουν ακόμη ποδόσφαιρο. Δεν περπατάνε στο χόρτο με ένα ύφος λες και προσπαθούν να θυμηθούν τι ξέχασαν στο σούπερ μάρκετ.
Και τέλος πάντων εδώ είμαστε. Αν ο Πίκφορντ, ο Χέντερσον και ο Γουόκερ είναι οι παίκτες που νομίζετε ότι κάνουν μια Εθνική έτοιμη για Μουντιάλ, τότε να τον κρατήσετε όσο περισσότερο μπορείτε τον Χάρι Κέιν ο οποίος ουσιαστικά μαζεύει μεμοραμπίλια για να λέει στα παιδιά του μια μέρα ότι έπαιξε με το Νεϊμάρ, τον Εμπαπέ και τον Μέσι.
Τουλάχιστον ο Κράουτς είχε αυτογνωσία. Θα είχε πάει από μόνος του σπίτι του.
