Μισό γκολ ήταν το μόνο που χρειάστηκε το Μαρόκο στον αγώνα με την Πορτογαλία για να γίνει η πρώτη ομάδα από την Αφρική που φτάνει στους 4 του Μουντιάλ. Τελικά της έδωσε ένα ολόκληρο και νικητήριο ο Youssef En-Nesyri με τον Φερνάντο Σάντος να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί ούτε καν το αριθμητικό πλεονέκτημα της ομάδας του μετά την αποβολή του Walid Cheddira, ακόμα και τότε ο Μαροκινός γκολκίπερ είπε το όχι.
Τα όνειρα του Κριστιάνο Ρονάλντο για ένα Μουντιάλ μπορεί να γκρεμίστηκαν με τρόπο που θυμίζει το Euro του 2004, όμως όπως και τότε, η είδηση δεν είναι το φαβορί που χάνει, αλλά το αουτσάιντερ που κερδίζει. Η ποσόστωση των ομάδων από την Αφρική, επιτρέπει σε κάθε Μουντιάλ να βλέπουμε μια ομάδα από την ήπειρο αυτή, να έχει κάθε φορά μια συμπαθητική ομάδα με αδούλευτο ταλέντο που θα φτάνει μέχρι τους 8 στην καλύτερη περίπτωση.
Σενεγάλη, Καμερούν και Νιγηρία είναι οι συνήθεις ύποπτοι αυτής της συμπάθειας που μένει ημιτελής όταν κοντράρεται τελικά με τον ευρωπαϊκό επαγγελματισμό ή το λατινοαμερικάνικο πάθος, αυτή τη φορά όμως ήταν αλλιώς. Το Μαρόκο δεν έπαιξε σαν τυπική ομάδα από την Αφρική, έκατσε και μετρήθηκε στον καθρέφτη πρώτα. Ναι, το Μαρόκο ταμπουρώθηκε κι έπαιξε το γνωστό σε όλους σύστημα όλοι πίσω κι αν βρούμε την ευκαιρία τους το μπουμπουνάμε, ένα σύστημα που μας χάρισε τη μεγαλύτερη αθλητική στιγμή σαν έθνος, αλλά γιατί να αποτελεί ντροπή και κρίμα αυτό;
Ο Δαυίδ νικάει τον Γολιάθ με το μυαλό κι όχι με τη ρώμη και το νόημα αυτών των αγώνων δεν είναι να μπαίνει ο αδύναμος σαν πρόβατο στη σφαγή γεμάτο ψευδαισθήσεις. Όσοι κράζουν την τακτική του Μαρόκο σαν αντιποδόσφαιρο δεν ξεχνούν μόνο το δικό μας Euro, αλλά και έναν από τους βασικούς κανόνες που έχρισαν το ποδόσφαιρο βασιλιά των σπορ, τη δυνατότητα που δίνεται στις αδύναμες ομάδες μέσα από μια σωστή στρατηγική να κερδίσουν ακόμα και το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου.
Οι αντιιμπεριαλιστικές αναλύσεις για την επιτυχία ενός αραβικού κι αφρικανικού έθνους απέναντι στους πρώην αποικιοκράτες και η όλη πολιτική εκμετάλλευση της επιτυχίας των Μαροκινών, μπορούν να περιμένουν. Οι Μαροκινοί μετανάστες που πανηγυρίζουν στους ευρωπαϊκούς δρόμους, είναι οι δικοί μας συμπατριώτες που έβγαιναν το 2004 στους δρόμους των πόλεων της κοιλάδας του Ρουρ, αλλά όπως και στη δική μας περίπτωση, αυτό είναι μια στιγμή χαράς που αφορά αυτούς και μόνο αυτούς.
Από τον χτεσινό αγώνα και την όλη πορεία του Μαρόκο στο Μουντιάλ του Κατάρ, ας κρατήσουμε κυρίως την ουσία, ότι το ποδόσφαιρο είναι μαγικό για τις ευκαιρίες που δίνει στον αδύναμο και στην έκπληξη.
