Αν είσαι πάνω από 30 ετών, ακούσεις τον παρακάτω ήχο και δε σου έρθει στο μυαλό η θρυλική εκπομπή της ΕΡΑ ΣΠΟΡ «Μικρόφωνο στα γήπεδα», τότε δεν ξέρουμε γιατί βρίσκεσαι ακόμη σε αυτό το άρθρο.
Πρόκειται για το πιο διαχρονικό μουσικό χαλί αθλητικής εκπομπής στη χώρα μας. Αυτή η new age/synthpop μελωδία του Michael Cretu, μας ταξιδεύει από το γήπεδο της Παναχαϊκής στο Αλκαζάρ, από εκεί στο νεοσύστατο -τότε- ΟΑΚΑ μέχρι το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας (το Νίκος Γκούμας, όχι την OPAP Arena). Σ’ εκείνες τις αθλητικές μεταδόσεις από τον Λευτέρη Σαρελάκο, τον Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, τον Κώστα Μότση, τον Γιώργο Μυρισκλάβο, τον Χρήστο Κοντό (γνωστό και ως ο «ψηλότερος Κοντός» της ΕΡΤ), τον Σήφη Βοτζάκη, τον Αντώνη Πυλιαρό, τον Γιάννη Βοϊτσίδη και άλλους που συγγνώμη αν ξεχνάμε τα ονόματά τους. Εκείνες τις φωνές που μας έχουν ταξιδέψει σε κάθε γήπεδο της χώρας, από την Κρήτη μέχρι την Ξάνθη. Εκείνα τα χρόνια που τα νοσταλγούμε και έχουν τη δική τους ρετρό γοητεία.
Χρόνια πολλά, αγαπημένο μου ραδιόφωνο!
Σε μια εποχή που υπάρχουν πολλές δυνατότητες ώστε να παρακολουθήσεις έναν αγώνα (τηλεόραση, laptop, smartphone), το ραδιόφωνο συνεχίζει να έχει τη δική του γοητεία. Η ακρόαση ενός αγώνα από το ραδιόφωνο πάντα θα είναι ξεχωριστή. Προσφέρει συγκινήσεις και συναισθήματα που η εικόνα σού τα «καταστρέφει» (και τα σχόλια του Στέλιου Γιαννακόπουλου στο Μουντιάλ τα αποτελειώνουν).
Η περιγραφή ενός αγώνα είναι σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο
Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ταινίες, πάντα το βιβλίο είναι καλύτερο. Ο λόγος είναι απλός. Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, δημιουργείς τις δικές σου εικόνες. Οι πρωταγωνιστές, τα μέρη, οι στιγμές που εξελίσσονται ξεπερνούν τα στενά όρια που σου παραθέτει η εικόνα. Το μυαλό αναπλάθει τους δικούς του μύθους. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση του βιβλίου, το ίδιο συμβαίνει και με την εξέλιξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Ο εκφωνητής έχει τη δύσκολη δουλειά να σου περιγράψει αυτά που βλέπουν τα μάτια του. Η ευθύνη του είναι απείρως μεγαλύτερη από εκείνη του συναδέλφου του στην τηλεόραση. Δεν βλέπει αυτά που βλέπεις. Βλέπει αυτά που δεν μπορείς να δεις εσύ. Και οφείλει να στα περιγράψει όπως ένας ικανός αφηγητής. Σαν τον παππού που γύρω από το τζάκι διαβάζει ένα παραμύθι στα εγγόνια του.
Δε θα σου πει μόνο τις 11άδες, ούτε τις επίμαχες φάσεις. Θα σου περιγράψει αναλυτικά, λεπτό προς λεπτό, αυτά που γίνονται στις 4 γραμμές του γηπέδου. Σε ποιο τέρμα επιτίθεται η ομάδα σου, στο πόσο κόσμο έχει το γήπεδο, στο αν έπρεπε να δώσει πέναλτι και σε ποιο λεπτό βρίσκεται ο αγώνας. Την ίδια στιγμή, το ν’ ακούς έναν ποδοσφαιρικό αγώνα είναι ψυχοβγάλτης. Η μπάλα μπορεί να βρίσκεται στο κέντρο και η φωνή του εκφωνητή να σε προϊδεάζει πως ψήνεται το γκολ. Τα ντεσιμπέλ στη φωνή του αλλάζουν ανάλογα με το πού βρίσκεται το τόπι, σε ποιο λεπτό βρίσκεται το ματς και την κρισιμότητα του αγώνα. Τα τελευταία 10 λεπτά ενός αγώνα μοιάζουν με αιώνας και ευθύνονται που γκρίζαρες πριν τα 40 σου. Αν πιστεύεις πως έχεις αγωνία όταν παρακολουθείς στην τηλεόραση έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, τότε μην δοκιμάζεις να τον ακούσεις από το ραδιόφωνο. Δεν διαχειρίζεται.
Η εικόνα που δημιουργείς για το γκολ που χάρισε τη νίκη στην ομάδα σου, είναι απείρως διαφορετική από την πραγματική διάστασή του. Μόλις επιστρέψεις στο σπίτι και δεις το γκολ από την τηλεόραση ή το laptop, καταλαβαίνεις πως ό,τι είχες δημιουργήσει στο μυαλό σου είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Αλλά δεν έχει καμία μα καμία σημασία.
Η μαγεία του αγώνα από το ραδιόφωνο είναι διαχρονική. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα έχει τη δική της ξεχωριστή γοητεία. Για εμάς τους 30 plus είναι το τελευταίο καταφύγιο μίας pure εποχής. Τότε που ακούγαμε το «Ύστερα από 60 λεπτά στο γήπεδο της Πάτρας, Παναχαϊκή μηδέν, Καλαμάτα μηδέν».
