«Τι σας ζητάω ; Κάντε σουτ !
Ένα βαθμό να πάρετε, κι ένα γκολ ! Τι σας ζητάω ;!
Σουτάρετε, έτσι μπαίνει το γκολ!», Αλκέτας Παναγούλιας στο πρώτο Μουντιάλ που συμμετείχε η Εθνική Ελλάδος, το 1994.
Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ραντεβού στον κόσμο (δεν θα το πω γιορτή λόγω των όσων έχουν προηγηθεί με τη διοργάνωση του Κατάρ) ξεκίνησε χωρίς φυσικά την εθνική μας. Η γαλανόλευκη έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στο Μουντιάλ φτάνοντας ένα πέναλτι πριν τα προημιτελικά το 2014 και κοντράροντας για 70 λεπτά την Αργεντινή του Μέσι το 2010 στους ομίλους, όμως την εποχή που μεγαλώσαμε τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Είχε προηγηθεί το τραυματικό Μουντιάλ του 1994 με 3 βαριές ήττες και 0-10 τέρματα και έτσι η Ελλάδα στη διοργάνωση ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο που έπαιζε με «4-4-2», δηλαδή όσα γκολ δέχθηκε. Κανένας από τους παίκτες του 1994 δεν κατάφερε να ζήσει τη δόξα της Πορτογαλίας το 2004 κι έτσι κάποια μεγάλα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου σταμάτησαν με μία κηλίδα στο βιογραφικό τους. Καταστροφική με 3 ήττες αλλά τουλάχιστον ένα γκολ ήταν και η παρουσία στο Euro 2008 όπου μπήκαμε ως κάτοχοι του τίτλου.
Δύο χρόνια αργότερα όμως
Βρισκόμαστε στο 2010 κι εκπληρώνοντας μία τρέλα γιατί είχα φτάσει τόσο κοντά και τόσο μακριά από το να είμαι παρών στην Πορτογαλία, αποφασίζω να κατέβω στη Νότια Αφρική για το Μουντιάλ. Το ταξίδι κοστίζει γύρω στις 3000 ευρώ και στραγγίζω κάθε οικονομία που μπορεί να έχει ένας φοιτητής που εργάζεται part time σ’ ένα αθλητικό site και μία εταιρεία ερευνών. Ωστόσο τα 3 χιλιάρικα μαζεύονται και φεύγουμε για Αφρική.
Οι 10 μέρες που έζησα στη χώρα του Νέλσον Μαντέλα παρέα με τον αδερφό μου και τον Αντώνη, αλλά και το Διονύση με το «Νουρέγιεφ» από τη Θεσσαλονίκη και τα παιδιά από τους πελαργούς και το γαλανόλευκο φάρο, είναι δύσκολο να περιγραφούν σ’ ένα κείμενο. Εδώ όμως θα σας μιλήσω για το πώς όλοι οι Έλληνες που κάναμε τα 7152 χιλιόμετρα προς το Γιοχάνεσμπουργκ, πανηγυρίσαμε το πρώτο μας γκολ και την παρθενική μας νίκη στο παγκόσμιο Κύπελλο.
Φτάσαμε στην Ν. Αφρική για το δεύτερο ματς και είχε προηγηθεί η αναπάντεχη ίσως ήττα με 2-0 από τη Νότια Κορέα στο Cape Town που αναζωπύρωσε τα ερωτήματα για το Ρεχάγκελ, το αμυντικό ποδόσφαιρο της εθνικής και το εάν θα σπάσει η κατάρα του γκολ. Είναι 17 Ιουνίου 2010 και βρισκόμαστε στο Free State Stadium στο Bloemfontein. Έχουμε αγοράσει τις βουβουζέλες μας κι έχουμε πιει αρκετές μπύρες κι έχουμε φάει πικάντικο κοτόπουλο με τη νοτιοαφρικάνικη συνταγή. To πάρτι έχει ξεκινήσει από τον κήπο του ξενοδοχείου πολύ νωρίτερα πριν επιβιβαστούμε στα λεωφορεία. Μόνο στους Ολυμπιακούς το 2004 και στον Τελικό του Champions League στην Αθήνα το 2007 είχα ζήσει κάτι τέτοιο. Χορός, μουσική, συνθήματα, μπάλα στα γρασίδια του ξενοδοχείου. Μέσα στο πούλμαν πανζουρλισμός πενταήμερης.
Έξω από το γήπεδο είναι ακόμα μια γιορτή. Άνθρωποι από όλο τον πλανήτη έχουν έρθει για το ματς. Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Αμερικάνοι και Ιάπωνες. Καμερουνέζοι και φυσικά Νιγηριανοί. Αγκαλιάζονται, διασκεδάζουν μαζί και ανταλλάσσουν φανέλες και κασκόλ. Εδώ δεν υπάρχει πια ο ρατσισμός που κάποτε έκαιγε σαν οξύ την ψυχή αυτής της χώρας. Προτείνω και το κινηματογραφικό Invictus με το Matt Damon και το Morgan Freeman για όσους θέλουν να το καταλάβουν καλύτερα.
Η Νιγηρία είναι το φαβορί κι εμείς οι Έλληνες κρατάμε χαμηλούς τόνους για το αποτέλεσμα, όμως κάνουμε θόρυβο στο φιλόξενο Bloemfontein. Θέλουμε έστω μία ισοπαλία για να έχουμε κάποιες θεωρητικές ελπίδες κόντρα στην Αργεντινή. Νωρίτερα κάποιοι φίλαθλοι έχουν επισκεφθεί τον Κώστα Κατσουράνη και το Γιώργο Καραγκούνη στο ξενοδοχείο της εθνικής για να τους ανεβάσουν το ηθικό και να τους πουν ότι τους στηρίζουμε και τους πιστεύουμε.
Μέσα στο γήπεδο βλέπουμε γραφικούς Έλληνες με περικεφαλαίες και τσολιάδες, τον κλασικό φίλαθλο με τη βουβουζέλα, τη φανέλα της ομάδας του και το κασκόλ κάποιας άλλης εθνικής γιατί το αντάλλαξε όπως εγώ αλλά και Αφρικανούς μάγους με παραδοσιακές φορεσιές. Τότε δεν υπήρχαν οι σέλφι και τα στόρι αλλά με τον αδερφό μου βγάλαμε πάρα πολλές φωτογραφίες για να κρατήσουμε στη μνήμη μας αυτό το τεράστιο πάρτι. Αμφιβάλλω πάρα πολύ εάν θα το ζήσουν έτσι όσοι βρίσκονται τώρα στο αυταρχικό κράτος του Κατάρ.
Παίζει ο ύμνος της FIFA, οι εθνικοί ύμνοι και έχουμε σέντρα στο ματς. Η Ελλάδα κάνει κάποιες φάσεις και πατάει δυνατά όμως το γκολ δεν έρχεται. Και στο 15’ έρχεται άλλο ένα χτύπημα: η Νιγηρία σκοράρει σε ανύποπτη φάση από εκτέλεση φάουλ. «Πάλι τα ίδια» μονολογούν κάποιοι όμως δεν απογοητευόμαστε και συνεχίζουμε να φωνάζουμε. Ακουγόμαστε περισσότερο από τους Νιγηριανούς στο γήπεδο και η ομάδα παίρνει τα πάνω της. Στο 30’ η Νιγηρία μένει με 10 ύστερα από χτύπημα το Καΐτα εκτός φάσης για ένα…πλάγιο σε μια γνήσια στιγμή παραφροσύνης. Τότε σκέφτομαι αν δεν βάλουμε τώρα έστω ένα γκολ, δεν θα το βάλουμε ποτέ.
Οι ευκαιρίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Χαμένο τετ-α-τετ, διώξιμο των Νιγηριανών πάνω στη γραμμή κι άλλες προσπάθειες. Κοντά μου κάθεται ένας Νιγηριανός ντυμένος μάγος που κάνει τα «δικά» του κι έχει αρχίσει να με κάνει πολύ προληπτικό και ανήσυχο. Όμως στο 43’ ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης με σουτ που βρίσκει σπόντα πάνω στα πόδια Νιγηριανού αμυντικού λύνει τα μάγια ! Γράφει ιστορία. Το πρώτο ελληνικό ΓΚΟΛ σε μουντιάλ είναι γεγονός.
Πιο ψύχραιμα θα το περιέγραφα ως ΓΚΟΛ. ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛ !!!!, GOAAL !!!, ΓΚΟΟΟΟΟΟΛΛΛ ! ΝΑΙ ΡΕ ΣΑΛΠΙ !!!! Τρελαίνομαι. Πανηγυρίζω έξαλλα. Έχει κλείσει ο λαιμός μου κι έπειτα πέφτω στα γόνατα 2-3 σειρές πιο κάτω που ήταν άδειες σαν να έχω σκοράρει εγώ και φωνάζω. Επιστρέφοντας στη θέση μου κάνω και το σταυρό μου, μάλλον για να είμαι σίγουρος. Οι Αφρικανοί «μάγοι» που κοίταζα πριν με μία ελαφρά ειρωνική συγκατάβαση μου επιστρέφουν το βλέμμα και σκέφτονται «τι είναι αυτός ο τρελός ;» πιστεύω. Φιλάω και αγκαλιάζω όποιον βρίσκω μπροστά μου, μάλλον δεν έχω ξαναπανηγυρίσει έτσι κάποιο γκολ στη ζωή μου.
Ημίχρονο. Φωνάζουμε σαν τρελοί με τους φίλους μου Διονύση και Νουρέγιεφ που έχουν ντύσιμο αρχαιοελληνικής έμπνευσης. Το ματς είναι συναρπαστικό και στο δεύτερο μέρος και τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει να κερδίσουμε δεν αρκεί ένα γκολ. Τα λεπτά περνούν και η μπάλα πάει πάνω-κάτω με τη Νιγηρία να τα δίνει όλα στις αντεπιθέσεις. Στο 70’ ο Τζιόλης επιχειρεί ένα μακρινό σουτ και ο Τοροσίδης στην επαναφορά μας δίνει το προβάδισμα. Αυτή τη φορά το πανηγύρισα πιο φυσιολογικά, αλλά το πάρτι είχε ανάψει και συνεχίστηκε για τουλάχιστον 2 ώρες έξω από το γήπεδο (όπου κατάλαβα γιατί φωνάζουν τον Νουρέγιεφ έτσι όταν τον είδα στο ζεϊμπέκικο) και μετά στο ξενοδοχείο. Το μικρό θαύμα είχε γίνει. Με την παρέα κατεβάζουμε ένα μπουκάλι ουίσκι και βλέπαμε τον αγώνα σε επανάληψη σκεπτόμενοι τα 487 χιλιόμετρα για το Γιοχάνεσμπουργκ την άλλη μέρα στη χειμωνιάτικη Νότια Αφρική (γιατί βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο) σ’ ένα πούλμαν χωρίς θέρμανση. Ποιος είπε ότι το φετινό είναι το πρώτο χειμωνιάτικο Μουντιάλ τελικά ;
Υ.Γ. Αφιερώνω αυτό το κείμενο στον φίλο και συνοδοιπόρο στα ματς της εθνικής Αντώνη Πανταζή που πέρυσι έφυγε πολύ νέος από κοντά μας. Ρε «όργιο» που να ξέρω τώρα ποια μικρή ομάδα έκπληξη κατά προτίμηση αφρικανική να στηρίξω φέτος; Δώσε μου ένα σημάδι.
