Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Βοστόνη ζει στο ρυθμό της μπασκετικής φρενίτιδας. Ο παίκτης που οι Celtics βολιδοσκοπούσαν εδώ και καιρό είπε το πολυπόθητο «ΝΑΙ». Ο ηγέτης της Utah Jazz, και μάλλον ο καλύτερος λευκός του NBA αυτή τη στιγμή, ο Gordon Hayward οδεύει προς την ομάδα που ταιριάζει καλύτερα στο τίμιο μπάσκετ που πρεσβεύει.
Αν οι Celtics του Brad Stevens, αυτό το πείραμα ομαδικού μπάσκετ παιγμένου από αντι-σταρ ήταν κοντά στην πηγή με το μαγικό νερό του πρωταθλήματος –αλλά και παράλληλα τόσο μακριά, τώρα γίνονται διεκδικητές πρώτης κοπής· έτοιμοι να παλέψουν με Κλίβελαντ και Γκόλντεν Στέιτ, τις δύο ομάδες που έχουν φορτώσει με υπέρλαμπρα αστέρια το ρόστερ τους.
Όλα αυτά όμως είναι τεχνικά και καθαρά μπασκετικά. Δεν έχουν και τόσο μεγάλη σχέση με τη ζωή την ίδια. Κάτι που δεν ισχύει για την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gordon Hayward προς την πρώην πια ομάδα του. Διότι αυτή, πέρα από κάποια φλυαρία, είναι ένα γράμμα γεμάτο από απλά μαθήματα για τη ζωή (και τον πρωταθλητισμό).
Θα σου προτείναμε φίλε μπασκετόβιε να τις ρίξεις μια καλή ανάγνωση. Θα μπορούσε να είναι ένα καλογραμμένο διήγημα με θέμα με τον αθλητισμό και τη σχέση δάσκαλου και μαθητή. Γιατί, αν δεν το ξέρεις, ο Brad Stevens και ο Gordon Hayward πριν εφτά χρόνια παραλίγο να κάνουν το θαύμα στο κολεγιακό μπάσκετ. Να κερδίσουν το πρωτάθλημα με το άσημο Butler. Το έχασαν όμως στο τελευταίο σουτ. Και τώρα έχουν μια αποστολή που είχαν αφήσει στη μέση να ολοκληρώσουν.
