«Μου θυμίζει εμένα πριν από 30 χρόνια», είπε προ καιρού ο Michael Jordan! Αν θέλουμε να είμαστε, έστω και… τύποις, σοβαροί άνθρωποι με τον στοιχειώδη (αυτο)σεβασμό, κανονικά τώρα πρέπει να βάλουμε τελεία, παύλα και κάπου εδώ, μετά από τέσσερις περιεκτικές γραμμές, να τελειώσει άδοξα αυτό το ημιτελές «wanna be» άρθρο. Βάζοντας, ή μάλλον… φωνάζοντας, ένα «επιτέλους, τέλος!», σε αυτόν τον φαύλο κύκλο ολόκληρης γενιάς που όλα αυτά τα χρόνια μιας μάλλον μεταβατικής μπασκετικής εποχής, ωσάν «Indiana Jones» του NBA αναζητούσαμε τον διάδοχό του. Όσο εμείς ψάχναμε όλα αυτά τα χρόνια να βρούμε τον νέο «Air Jordan», αναλωμένοι σε ατελείωτες συγκρίσεις, ο ίδιος o Μιχάλης έπιασε τον μικρό Russell στα χέρια του, τον έβαλε μέσα στην κολυμπήθρα και φώναξε «εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε»!
Και μόνο η αναφορά έκανε τον 28χρονο NBAer σχεδόν να… κλάψει από χαρά και συγκίνηση, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε βάπτιση… Ο Jordan, όμως, είπε κι άλλα: «Η συμπεριφορά του, η προσπάθεια να αποδείξει ποιος είναι, το πάθος για το άθλημα. Το βλέπεις στο παιχνίδι του. Καταλαβαίνεις πως αγαπά το άθλημα, παίζει με ενέργεια και φλόγα», σκιαγραφώντας με λίγα λόγια το προφίλ και όλο το «είναι» του Russell Westbrook. Αποφεύγοντας τις συγκρίσεις.
Τις οποίες δεν θα αποφύγουμε εμείς
Ο Westbrook είναι ένας ταξιδιώτης στο χωροχρόνο των ιστορικών ρεκόρ που καταφέρνει να προλαβαίνει τον Michael σαν κακόγουστη φάρσα, όπου θέλει να βάζει το όνομά του πάνω από το δικό του. Ιούνιος του 2012: καλύτερο ρεκόρ σε ντεμπουτάρισμα τελικών, μετά τον Jordan. Μάιος του 2014: καλύτερη επίδοση σε αγώνα playoffs μετά τον Τζόρνταν. Μάρτιος του 2015: πρώτος παίκτης από την εποχή του «MJ» (1989) με τέσσερα συνεχόμενα triple-double και ο πρώτος με back to back triple-double των 40 πόντων! Περσινός Μάρτιος: το έκτο του triple-double τον βάζει στη λίστα με τα περισσότερα ενός μήνα, ένα λιγότερο από τα επτά του «Air Jordan».
Mr Category
Αρκετά με τους «Ιορδανισμούς». Τι εστί Westbrook, κύριοι; Μιλάμε για τον άνθρωπο «είμαι μια κατηγορία μόνος μου». Όχι ότι το έχει δηλώσει ποτέ, αλλά είναι μια κατηγορία μόνος του ο άτιμος. Γιατί; Τι εννοείς γιατί; Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Μπασκετικούς και μη.
Κατηγορία «μπάσκετ»
Μέσα σε διάστημα οκτώ ετών, ο Westbrook εξελίχθηκε με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Η βελτίωσή του σε όλα τα επίπεδα γινόταν πιο γρήγορη κι από την ίδια του τη σκιά όταν τρέχει στο παρκέ, τρομάζοντας αντιπάλους και αριθμούς. Πλέον, μιλάμε για τον πιο εκρηκτικό παίκτη του NBA, με -μακράν του δεύτερου- το πιο γρήγορο πρώτο βήμα. Η οξυδέρκειά του, η αστραπιαία του ντρίμπλα, ο γρήγορος βηματισμός και η γενικότερη αθλητικότητά του μετατρέπουν το μαρκάρισμά του σε βασανιστήριο της σταγόνας σε κάθε αντίπαλο που σκαρφίζεται τρόπους για να τον σταματήσει. Το δίλημμα του χώρου για το σουτ ή της πιεστικής άμυνας στην μπάλα γίνεται mindgame για δυνατούς λύτες, που υποχρεώνονται να σκεφτούν τι θα θυσιάσουν για να μη γίνουν θυσία στις ορέξεις ΚΑΙ των δύο του χεριών.
Σώμα μου φτιαγμένο από Lebron
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Westbrook δεν έγινε ό,τι έγινε χάρη στα αμιγώς μπασκετικά του χαρακτηριστικά. Ή τουλάχιστον, δεν ήταν αυτή η αφετηρία του. Ο πρώτος σκόρερ της προπέρσινης σεζόν δεν ήταν ο κατ’ εξοχήν «δεινός» εκτελεστής από την περιφέρεια, ωστόσο και σε αυτό το κομμάτι έχει φροντίσει να δουλέψει πυρετωδώς όλα αυτά τα χρόνια, επιδεικνύοντας τεράστια βελτίωση. Εν πρώτοις, όμως, έφτιαξε το κορμί του, με αποτέλεσμα να έχει αυτή τη στιγμή την καλύτερη σωματοδομή και να αποτελεί έναν από τους πιο ανθεκτικούς επιθετικούς και πλέον δύσκαμπτους αμυντικούς του NBA.
Από πλέι μέικερ, πανταχού παρών
Όταν ο Russel ήταν αναγκασμένος να (συν)αγωνίζεται με τους Harden και Durant είχε έναν σαφώς πιο περιορισμένο, οργανωτικό κυρίως, ρόλο. Ήταν ο «πασέρ» της ομάδας κουβαλώντας τον… σταυρό του πλέι μέικερ. Μετά από την αποχώρηση του Harden, ο Westbrook απελευθερώθηκε. Από πασέρ έγινε ένας all-around combo guard που μέσα στο παρκέ κάνει τα πάντα. Πασάρει σαν πλέι μέικερ, σουτάρει σαν shooting guard, αλλά την ίδια ώρα καρφώνει (μέχρι τα 17 δεν έφτανε!) και ταπώνει σαν power forward. Σε τι ύψος; 1,91 παρακαλώ!
Ζει για να πεθαίνει
Ο Ράσελ είναι μια υποκατηγορία μόνος του στην κατηγορία των παικτών που εντόπισαν το ταλέντο τους, το προσάρμοσαν στο σώμα τους και αυτά τα δύο τα δούλεψαν σαν να μην υπάρχει αύριο! Αυτή του η αφοσίωση είναι και η εξήγηση όλων των παραπάνω. Ο παίκτης που θα βάλει το χέρι του στη φωτιά, θα πέσει, θα χτυπήσει, θα ματώσει, θα φάει το ξύλο της αρκούδας στο drive ενώπιον κάθε ξυλοκόπου, αλλά στην αμέσως επόμενη φάση θα το ξανακάνει.
Ο τύπος ζει για να πεθάνει στο παρκέ, ζει για να πεθάνει για την μπασκετική του οικογένεια, όπως θα πέθαινε για την κανονική του οικογένεια για την οποία όπως χαρακτηριστικά έχει πει: «την αγαπάω μέχρι θανάτου». Δεν θα μασήσει σε κανέναν τραυματισμό, όπως δεν μάσησε στα τρία χειρουργεία που υπέμεινε μέσα σε διάστημα μικρότερο του έτους (2013). Το τελευταίο μάλιστα ήρθε σαν δώρο και… παράσημο για το triple-double της 25ης Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, μόλις 8ο στην ιστορία των Χριστουγεννιάτικων αγώνων του NBA.
Triple-double είπες;
Θα κάνω μια πρόβλεψη και θα πω ότι σε πέντε χρόνια από σήμερα, ο συγκεκριμένος τίτλος θα πάρει το όνομά του! Όπως και ο ίδιος πήρε 18 τέτοια μέσα σε μία σεζόν, την περασμένη, «σπάζοντας» το φράγμα του ινδάλματός του και Hall of Famer, Magic Johnson! Για να πετύχει το 18ο μάλιστα χρειάστηκε μόλις 17 λεπτά! Απέναντι σε ποιους; Στους Lakers, την πρώτην ομάδα του Johnson.
Ο τελευταίος των ρομαντικών
Στο NBA έχουμε μάθει πολλές φορές να ταυτιζόμαστε με αυτούς που ταυτίζονται. Με παίκτες που έγιναν σημαίες των ομάδων τους. Που στέριωσαν εκεί και έμειναν μέχρι να ανατείλει ο ήλιος απ’ τη δύση! Γι’ αυτό αγαπήσαμε τον Nowitzki, γι’ αυτό λατρέψαμε τον Duncan, γι’ αυτό μεγαλώσαμε με τον Kobe. Ή μάλλον ΚΑΙ γι’ αυτό. Ο Westbrook, λοιπόν, τείνει να γίνει ο τελευταίος των ρομαντικών, μένοντας πιστός και ταγμένος στην Οκλαχόμα. Νωρίς είναι ακόμη, το δαχτυλίδι αλλάζει πολλά μυαλά, αλλά η φετινή του ανανέωση τού έδωσε μία υψηλότερη θέση στις καρδιές μας…
Fashion icon
Στην κατηγορία «μόδα» και «στυλ», ο Westbrook είναι η ίδια η κατηγορία! Ψηφίστηκε από τους παίκτες του ΝΒΑ ως ο πιο καλοντυμένος. Συμφωνείς-διαφωνείς, δεν μπορείς παρά να ρίξεις μια ματιά πριν παραδεχτείς ότι μιλάμε για έναν ιδιαίτερα εκκεντρικό τύπο, με τον τρόπο που «σκάει» στο γήπεδο, στις συνεντεύξεις Τύπου παντού: «Το ντύσιμο είναι απλά ένας τρόπος να ξοδέψεις λεφτά», λέει ο Ράσελ κι εμείς το βουλώνουμε.
Όσο έχω… εμένα
Η σχέση του Westbrook με τον Durant παραμένει ιντριγκαδόρικο θέμα. Σχέση αγάπης-μίσους; Αποκλειστικά επαγγελματική; Σχέση… μυστήριο. Ο Durant, όμως, έφυγε, δημιουργώντας νέους φίλους στο Οκλαντ κι ακόμη περισσότερους εχθρούς στην Οκλαχόμα. Εκεί, τώρα, βρίσκεται ο φυσικός τους ηγέτης που θα συνεχίσει να κρατά ζωντανά τα όνειρά τους τα επόμενα τρία χρόνια για ένα δαχτυλίδι. Θα το καταφέρει;
Πολλοί οι παράγοντες με κομβικότερο τον ίδιο και το supporting cast που θα έχει. Βλέποντας, ωστόσο, τους ταγμένους του φανς να τον «προσκυνούν» σε ένδειξη ακόμη μεγαλύτερης λατρείας και υποταγής στο μεγαλείο του μετά την φυγή του «KD», τους απαντά στοργικά «εγώ είμαι εδώ». Κι όσο ο Κέβιν ξεμακραίνει στον ορίζοντα του Όκλαντ δεν θα του φωνάξει ποτέ «γύρνα πίσω», δεν θα του πετάξει… κεραυνούς, δεν θα ‘ναι «Thunderstruck» επειδή έμεινε πλέον μόνος, αλλά ούτε και θα τραγουδήσει «I was shaking at the knees, could you come again please» σε μια μικρή παραλλαγή του ομώνυμου τραγουδιού των «AC/DC»… Όταν απόψε τα φώτα θα «πέσουν» για το ματς με τους 76ers, θα τα συγκεντρώσει πάνω του, αφού φωνάξει: «Δώστε μου την μπάλα...»
Υ.Γ: «Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι οι επιθέσεις στην Ευρώπη είναι δέκα φορές καλύτερες από αυτές του NBA!»… Μετά από τέτοια ατάκα, τον αγαπάς ακόμη κι αν τον μισείς.
