Η ρήση «είναι διαφορετικό να είσαι Πανιώνιος» δεν έχει βγει τυχαία. Στις γειτονιές της Νέας Σμύρνης, εκεί δηλαδή όπου ζουν και αναπνέουν για τον Ιστορικό, η αγάπη για την ομάδα της γειτονιάς τους συνήθως υπερβαίνει την κλισεδιάρικη οπαδική αφοσίωση και εξυψώνεται σε μονοπάτια που δεν συναντάς συχνά σε άλλα πέταλα -και μη. Η τρέλα βέβαια δεν περιορίζεται μονάχα στην κερκίδα.
Μετά από μια καταπληκτική σεζόν στην οποία ο Πανιώνιος ακόμη και μερικές αγωνιστικές πριν από το τέλος της ανάγκασε χιλιάδες στόματα να αναρωτιούνται «βρε λες να γίνει το μπαμ και να το σηκώσουν τελικά;», η διοίκηση του συλλόγου φαίνεται πως όχι απλά έχει πάρει τα πάνω της, αλλά σκοπεύει να διατηρήσει την πανιώνια διαφορετικότητα σε υψηλά στάνταρντς. Το καταλαβαίνεις εύκολα αν δεις τα δύο σποτάκια που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και μερικές ημέρες στον επίσημο λογαριασμό της ομάδας στο Facebook, μέσα από τα οποία επιχειρείται η συσπείρωση του κόσμου και η κινητοποίησή του προκειμένου να φύγουν όσο το δυνατόν περισσότερες κάρτες διαρκείας για το νέο πρωτάθλημα αλλά και τις νύχτες εκείνες τις μεσοβδομαδιάτικες που το Στάδιο της Νέας Σμύρνης θα κινείται σε ευρωπαϊκούς ρυθμούς.
Βιντεάκια αν μη τι άλλο εμπνευσμένα, διαφορετικά, πανιώνια, συγκινησιακά και χαβαλεδιάρικα ταυτόχρονα. Σαν την κερκίδα των Panthers ένα πράγμα, που άλλοτε σε αναγκάζουν να την κοιτάς αποσβολωμένος για το ρυθμό της κι άλλοτε σε κάνει να χαμογελάς με τα ευφάνταστα συνθήματα που βγαίνουν από το στόμα τους.
Η αρχή έγινε με αυτό εδώ:
και το γλυκό έδεσε με τούτο εδώ:
Ακόμη κι αν είσαι από εκείνους που δεν πολυασχολούνται με τα του ελληνικού ποδοσφαίρου, καταλαβαίνεις πως γύρω από την Πλατεία κυριαρχεί άλλος αέρας. Από αυτόν είναι γεμάτα τα πνευμόνια του πρωταγωνιστή των σποτ, εκείνου του ωραίου τύπου που επιχειρεί να βγάλει προς τα έξω το πρότυπο το Ωραίο: του αφοσιωμένου που θα πάει με το παιδί αγκαλιά και τη γυναίκα αγκαζέ στο δεύτερό του σπίτι, στο γήπεδο. Του χαβαλέ, του παθιασμένου, του ποιητή. Ενός ωραίου τύπου που θα τον ήθελες γείτονα γηπεδικό, να τον ακούς να πετάει ατάκες εκεί που δεν το περιμένεις και να λιώνεις, να τον ακούς να ξεκινάει συνθήματα όταν η ομάδα είναι πεσμένη.
Παλαμάκια πολλά, λοιπόν, στους εμπνευστές για το υλικό το εμπνευσμένο.
