Η αλήθεια είναι ότι μια τόνωση ενθουσιασμού τη χρειαζόμασταν μετά τις αχρείαστες ειρωνίες των Νιγηριανών στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, πόσο δε μάλλον τον διαδικτυακό εμφύλιο που ξέσπασε με το #not_my_national_team λίγες μέρες πριν η «Επίσημη Αγαπημένη» ριχτεί στη μάχη του Eurobasket 2022.
Διαβάστε εδώ για το hashtag της ντροπής.
Η χτεσινή αύρα του ΟΑΚΑ στο φιλικό κόντρα στην Ισπανία ήταν η καλύτερη απάντηση σε όσους ήλπιζαν σε σαμποτάζ της φετινής Εθνικής Ελλάδος. 17 χιλιάδες κόσμος, σχεδόν «sold out», ατέρμονο χειροκρότημα, γιουχάρισμα μόνο στον Ρούντι Φερνάντεθ (επειδή είναι ο Ρούντι) και παραλήρημα σε κάθε φάση που άξιζε. Και δεν ήταν και λίγες.
Υπάρχει μεγαλείο ακόμα και στην Ελλάδα
Το τελικό 86-70 επί της Ισπανίας (χωρίς 5 βασικούς) και οι «σβηστοί» 31 πόντοι του Γιάννη Αντετοκούνμπο σίγουρα σκόρπισαν χαμόγελα, ωστόσο ένα από τα πιο ωραία στιγμιότυπα ήταν αυτό το εκκωφαντικό «M-V-P, M-V-P» που φώναζε ο κόσμος κάθε φορά που ο «Greek Freak» πήγαινε στη γραμμή των βολών. Έτσι για να αισθανθεί και ο κόσμος πώς είναι η φάση στο NBA.
Για την Ελλάδα ένα ματς κόντρα στην Ισπανία δεν είναι ποτέ «φιλικό», ειδικά από τη στιγμή που μετράμε μία νίκη και αμέτρητες ήττες εδώ και τόσα χρόνια. Και η αλήθεια είναι ότι πάντα όταν βλέπαμε τους Πάου Γκασόλ, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Σέρχιο Γιουλ, (προφανώς) Ρούντι Φερνάντεθ και Χόρχε Γκαρμπαχόθα έχουμε κάθε λόγο να μας ξυπνάνε εφιάλτες από τις «ήττες» που μας υποχρέωναν.
Ο τελευταίος εκ των παραπάνω, ο Γκαρμπαχόθα, εκείνος που μας πλήγωσε με τα ασταμάτητα τρίποντά του στον Τελικό της Σαϊτάμα και ένας από τους βασικούς λόγους που λατρεύαμε να «μισούμε» την Εθνική Ισπανίας, βραβεύτηκε από τους Νίκο Ζήση και Δήμο Ντικούδη στο ημίχρονο του χτεσινού αγώνα.
Καμία γιούχα, μόνο χειροκρότημα. Ένα ολόκληρο γήπεδο στο πόδι, λες και ήταν Έλληνας και να τον αποθεώνει. Πραγματικά μοναδικό. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος με τίποτα και κανέναν.
Το ότι ο Γκαρμπαχόθα αποθεώθηκε πέρα από μια πολύ δυνατή στιγμή είναι και η απόδειξη ότι πίσω από το μένος και τις δυσκολίες τις καθημερινότητας, ο κόσμος έχει ακόμα τη διαύγεια να αναγνωρίζει και (γιατί όχι) να αποθεώνει κάποιον σπουδαίο. Και ας είναι κάποιος που τον «πλήγωσε» επανειλλημένα στο παρελθόν.
