Πόσο κουλ είναι ο Μίλτος Τεντόγλου; Είναι το ρητορικό ερώτημα που θέτουν χρήστες στα social media και αρθρογράφοι στα sites, αποθεώνοντας τη στάση του Γρεβενιώτη άλτη μετά το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου που διεξάγεται στο Όρεγκον. «Ηταν από τους καλύτερους σε θέμα επιδόσεων σε όλο τον αγώνα, αλλά δεν μου ξέφυγε ένα άλμα. Εκανα λάθη στην προσγείωση και μου στέρησε το χρυσό μετάλλιο. Ημουν σταθερός, αλλά είχα απίστευτα κακές προσγειώσεις. Άφηνα το σώμα μου πολύ πίσω. Είναι κρίμα που έχασα έτσι το χρυσό. Η φόρα μου ήταν εντάξει. Είχα καλό σερί και είναι κρίμα. Δε πειράζει που έχασα με 8,32μ. Δεν πέτυχα ούτε ένα άλμα. Είπα ότι έπρεπε να κάνω 8,50μ. Δεν έπρεπε να κερδίσω με 8,32μ. Θα ήταν ντροπή. Καλοδεχούμενο το μετάλλιο βέβαια. Το πρώτο μου στη διοργάνωση, αλλά θα έχω την ευκαιρία του χρόνου να το πάρω», ανέφερε χαρακτηριστικά μετά τον τελικό που τον ανέβασε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Μία δήλωση που δείχνει την ωριμότητα ενός αθλητή που σχολιάζει τον αγώνα με το... βλέμμα ενός προπονητή.

Να έχει την υγεία του ο Μίλτος και θα έχει την ευκαιρία του να κατακτήσει και πάλι την κορυφή. Να βάλει τον στίβο ξανά στις καρδιές μας διότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γυρίσει την πλάτη στον κλασσικό αθλητισμό. Αφενός είναι κατανοητό γιατί δεν έχουμε τις επιτυχίες του παρελθόντος, αφετέρου είναι άδικο και ένα τεράστιο λάθος.

Γιατί είμαστε τόσο αδιάφοροι με τον στίβο;

Δεν είμαι από εκείνους τους τύπους που ονειροβατώ και ζω σε μία δική μου πραγματικότητα. Γνωρίζω πως το ποδόσφαιρο γεννάει οπαδούς και το μπάσκετ είναι το εθνικό μας άθλημα. Ωστόσο γιατί τέτοια αδιαφορία στα αθλήματα του στίβου; Εκεί που πρέπει να ματώσεις 10 φορές περισσότερες για να γευτείς την επιτυχία; Τα ατομικά αθλήματα θέλουν πολλαπλάσια προσπάθεια σε σύγκριση με τα ομαδικά. Δεν υπάρχει συμπαίκτης για να μακιγιάρει τις αδυναμίες σου. Είναι σαν τον ηθοποιό που ανεβαίνει στο σανίδι. Εντελώς γυμνός απέναντι στο κοινό. Είτε έχει να κάνει με το 100άρι, την κούρσα της μίας ανάσας που αποτελεί τον Βασιλιά του Στίβου, είτε το άλμα επί κοντώ (για να ευλογήσουμε και τα ελληνικά γένια μας με την Κατερίνα Στεφανίδη και τον Εμμανουήλ Καραλή), τα αγωνίσματα του στίβου έχουν μία ιδαίτερη γοητεία. Επιπρόσθετα οι αθλητές δεν έχουν κάθε μέρα την προβολή που έχουν οι συναθλητές τους σε αγωνίσματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Έχουν τη μία και μοναδική ευκαιρία κάθε 4 χρόνια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και έπειτα σε Παγκόσμια τουρνουά, όπου πρέπει να κερδίσουν μετάλλιο για να ασχοληθούμε μαζί τους.

Υγρός Στίβος: Τι τους θέλετε τους ναυαγοσώστες αν δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους;

Με την Πολιτεία να τους έχει στο περιθώριο, παλεύουν μόνοι τους με τα θηρία. Εγκαταστάσεις δεν υπάρχουν, χρήματα ούτε για αστείο και μόνο όσοι είναι τυχεροί και καταφέρνουν να πάρουν κάποιο μετάλλιο σε κορυφαία διοργάνωση, έχουν την... ευλογία να βρουν χορηγό για να τους εξασφαλίσει τα βασικά.

Οι υποθέσεις ντόπινγκ ήταν ένα τεράστιο χτύπημα στον ελληνικό στίβο. Οι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους να αθληθούν, ζούσαν με το φόβο της ντόπας που «επιβάλλει» ο πρωταθλητισμός. Μετά το 2004, οι εγκαταστάσεις παρήκμασαν και μαζί τους ο ελληνικός αθλητισμός. Αλλά μήπως τελικά κάνουμε ένα τεράστιο λάθος; Μήπως οφείλουμε να δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία στον στίβο; Μία ευκαιρία ώστε να τον γιγαντώσουμε σταδιακά και να ζητήσουμε από την Πολιτεία να ασχοληθεί μαζί του; Να πέσουν περισσότερα χρήματα, μακριά από την τοξικότητα που περιβάλλουν τα ομαδικά αθλήματα προς τέρψιν του οπαδισμού;

Ο στίβος έχει τη δυναμική να προσφέρει συγκινήσεις που δύσκολα θα συναντήσεις σε άλλο άθλημα. Αυτή η φωνή του Νίκου Αντωνιάδη στο «ο Κεντέρης, ο Κέντερης είναι πρώτος» πάντα θα προκαλεί ρίγος. Γιατί να μην ονειρευόμαστε να το ξαναζήσουμε;