Σίγουρα δεν με λες ποδοσφαιρόφιλο, οι μόνες μου ασχολίες πάντα ήταν η μουσική και τα βιβλία. Το είχα αυτό από μικρός και όλοι κάπως με δουλεύανε. Δεν είχα ιδέα από ποδόσφαιρο και κάπως πάντα με έκαναν να βαριέμαι τα αθλητικά δρώμενα. Το αστείο είναι πως στο σχολείο έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο αλλά δεν καθόμουν ποτέ να δω κάποιο ματς στην τηλεόραση με τον πατέρα μου ή το θείο μου.
Εδώ ο Χρήστος Κάβουρας ακόμα με κοροϊδεύει που δεν ήξερα ποιος είναι αυτός ο Κόμπι Μπράιαντ.
Όσον αφορά τις παρέες μου, καμία σχέση δεν είχα με τις ομάδες και τα γήπεδα. Πραγματικά ήμουν πολύ μακριά από όλο αυτό το χάος που τόσος κόσμος αγαπάει.
Εκείνο το βράδυ που πήραμε το Euro εγώ ήμουν κλεισμένος σε ένα στούντιο στην υπόγα και έπαιζα ντραμς μαζί με κάτι άλλους τρελούς. Φυσικά δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τίποτα ενώ έξω όλο το Ηράκλειο καιγόταν. Καταλάβαμε πως κάτι δεν πάει καλά όταν κάναμε ένα διάλειμμα για τσιγάρο. Είδαμε την πόλη να φλέγεται. Η πρώτη αντίδραση ήταν πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί κι εμείς δεν είχαμε πάρει πρέφα τίποτα.
Πειράζει που αρνούμαι να κόψω το τσιγάρο επειδή μου αρέσει;
Κάναμε το τσιγάρο μας και κατεβήκαμε πάλι στην υπόγα για να συνεχίσουμε την πρόβα με τη μπάντα σαν να μην τρέχει κάστανο. Κάτσαμε ακόμη καμιά ώρα και μετά τα μαζέψαμε και είπαμε να πάμε για μία μπίρα στο κέντρο. Είχαμε ξεχάσει πως πριν είχαμε δει την πόλη να φλέγεται κάτω.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του κιθαρίστα και κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Τι το θέλαμε. Κάπου εκεί καταλάβαμε πως σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Μάλλον κάποια επιστημονική σκευωρία είχε μετατρέψει όλους τους κατοίκους σε ζόμπι με ελληνικές σημαίες που ουρλιάζουν ακατάληπτα κάτι συνθήματα με τσολιάδες και γεννητικά όργανα.
Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα και ο κόσμος από εκείνη τη μέρα του Τελικού;
Αρχίσαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Ξαφνικά κάτι αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε αν και ακόμη κανείς δεν είχε αποδείξεις πως δεν παίζαμε σε πραγματική ταινία επιστημονικής φαντασίας με μία δόση ελληνικής βλαχιάς. Καπνογόνα, παντού αυτοκίνητα κι από μέσα να κρέμονται άνθρωποι και να ουρλιάζουν. Πραγματικά κάτι ήταν τρομερά λάθος.
Είχαμε την ελπίδα να παρκάρουμε λίγο πιο κοντά στην αγαπημένη μας μπιραρία αλλά με τέτοια κίνηση αναγκαστήκαμε να παρκάρουμε λίγο πιο μακριά. Πήραμε μαζί και τα όργανα για να μην μας τα κλέψουν μέσα από το αυτοκίνητο, επενδύσεις μίας ζωής είναι αυτές πρέπει να προσέχεις.
Πήραμε το δρόμο για την μπιραρία αλλά αυτό που αντικρίσαμε ήταν απίστευτο. Χιλιάδες κόσμο με ελληνικές σημαίες, παιδιά, γριές, παππούδες, μανάδες, αρκούδες, σκυλιά, καροτσάκια ανάπηρων, πατίνια, φλογοβόλα, δυναμιτάκια, μπαλαρίνες, ποδολάγνοι, η μπάντα του Δήμου, τα ΚΑΠΗ κι ότι άλλο θέλεις, όλοι ντυμένοι με ποδοσφαιρικές φανέλες της Εθνικής Ελλάδος και τότε αρχίσαμε να ξυπνάμε από τον λήθαργο της απερίγραπτης νερντίλας μας. Ναι κάτι είχαμε κερδίσει σαν χώρα αλλά δεν ξέραμε ακριβώς τι. Δεν μας έφταναν τα έργα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα είχαμε κι αυτό.
Δεν μπορούσαμε να πιούμε μία μπίρα μετά την πρόβα μας σαν άνθρωποι. Μετά από χίλια ζόρια φτάσαμε στην μπιραρία που κι εκεί επικρατούσε όλος αυτός ο εθνικός εμετός με τις σημαίες και τα συνθήματα για τους τσολιάδες. Ο Τάσος ο αιωνόβιος μπάρμαν μας πληροφόρησε πως είχαμε κερδίσει το Euro και ο μπασίστας του είπε αφήνοντας τον με ανοιχτή τη μασέλα, πραγματικά δεν πίστευε στα αυτιά του ο κακομοίρης ο Τασούλης:
¨Τι είναι το Euro;”
Αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και το μόνο που τον νοιάζει είναι αν οι χορδές του μπάσου βγάζουν αρκετό θόρυβο.
