Το δίλημμα «Λεμπρόν-Κάρι», «Λεμπρόν-Ντουράντ» ή έστω «Cavaliers-Warriors» έχει γίνει πολύ «in» φέτος στις αντρικές μπασκετοκουβέντες. Οι μεν βέβαια έχουν ηττηθεί πανηγυρικά πια, υποχωρώντας σιγά-σιγά από την αρχή της σειράς, βλέποντας τον χείμαρρο των «Πολεμιστών» να παίρνει αμπάριζα τον απελπιστικά «μόνο» Λεμπρόν Τζέιμς. Οι φαν του οποίου δείχνουν υποταγμένοι πια σε δύο -άκρως- διαφορετικά συναισθήματα, αυτό του φόβου που προκαλούν οι πυραυλοκίνητοι, υπερκινητικοί και υπερηχητικοί Warriors και αυτό της συμπόνοιας (αλλά και του θαυμασμού φυσικά) για τον πολυαγαπημένο τους «Βασιλιά».
Ο λόγος που ξεκινώ από τον ηττημένο προκύπτει τόσο από την αξία του που δίνει δόξα στον νικητή, αλλά και από το isolated (και όχι isolation) system που είδαμε να επικρατεί στους Cavaliers αυτών των τελικών και δεν έχει να κάνει φυσικά με κάποιο σύστημα «ένας εναντίον ενός», αλλά με την τρομακτική «απομόνωση» του Λεμπρόν από τους συμπαίκτες του. Ο βασιλιάς δεν είναι «γυμνός» επειδή έχασε το δαχτυλίδι, αλλά επειδή τον εξέθεσε το σύνολο που τον πλαισιώνει. Και που μοιάζει πολύ «λίγο» δίπλα σε έναν τόσο σπουδαίο ηγέτη και παίκτη.
Όταν η σειρά έχει τελειώσει 4-1 και βλέπεις στο τελευταίο ματς τον Λεμπρόν να πετυχαίνει 41 πόντους, ειλικρινά δεν ξέρεις τι υπερισχύει: Θαυμασμός για αυτό το θαύμα της φύσης ή θλίψη για έναν τόσο μόνο και εκτεθειμένο από τους συμπαίκτες του παίκτη; Το βέβαιο είναι πως με τον Λεμπρόν να είναι η μοναδική καλαθομηχανή των Cavs, ειδικά όταν οι Ίρβινγκ, Λαβ και Τζέι Αρ Σμιθ δείχνουν αδύναμοι να τον βοηθήσουν, ή ανήμποροι να ακολουθήσουν αυτό το δαιμονιώδες tempo που πάντα, μα πάντα εφαρμόζουν οι εχθροί τους -την τελευταία τριετία- Golden State Warriors. Κι αυτή η συνάρτηση, ή πιο σωστά η… απόκλιση, ανάμεσα στο έλλειμα προσωπικοτήτων στο Κλίβελαντ και στο πλεόνασμα καλαθομηχανών στο Όκλαντ είναι ο λόγος που από πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων που έχει γίνει τα τελευταία τρία χρόνια το NBA, τείνει με τον Ντουράντ να γίνει μονοπώλιο για τους Warriors!
Η άφιξη του Κέβιν Ντουράντ στο Όκλαντ έμοιαζε με το κερασάκι στην τούρτα των Κάρι και Τόμσον όταν άρχιζε η χρονιά, ωστόσο ο ίδιος ο Κέβιν κατάφερε να αντιστρέψει τους νόμους της «γαστρονομίας», δείχνοντας πως το κεράσι είναι και πιο γευστικό και πιο χορταστικό από ολόκληρη την τούρτα.
Η προσθήκη του «KD» δεν έδεσε απλά το γλυκό στην άμυνα, στην επίθεση, στο τρανζίσιον και στο small ball παιχνίδι των «Πολεμιστών», το οποίο έχουν «τερματίσει» πια με τον Κέβιν στην ομάδα τους. Χάρισε και έναν «πλασμένο» και έτοιμο ηγέτη, που πήγε στο Όκλαντ για να προσθέσει μία ακόμη μεγαλύτερη προσωπικότητα στο παρκέ, δίπλα από τις έννοιες αθλητικότητα, ταχύτητα, έκρηξη, άμυνα και τρίποντο. Φάνηκε αυτό τις στιγμές που χρειάστηκε να μιλήσει ο Ντουράντ, ενώ το πώς «δένει» στην αγωνιστική ψυχοσύνθεση των Warriors το βλέπαμε όλη τη χρονιά και το είδαμε και στους τελικούς.
Πολλοί νόμιζαν ότι ο Κέβιν θα μπέρδευε τους Warriors. Άλλοι έλεγαν και λένε ότι αυτό που παίζουν «δεν είναι μπάσκετ». Κι όμως, είναι μπάσκετ. Και μάλιστα επίγειο, όσο κι αν μοιάζει εξωπραγματικό! Ο λόγος που μοιάζουν με τους εξωγήινους παίκτες του Space Jam, είναι ότι μιλάμε για ένα σύνολο, στο οποίο όλοι πλην ενός (Πατσούλια) «έχουν» το τρίποντο, όλοι τρέχουν στο τρανζίσιον, όλοι παίζουν άμυνα και όλοι κινούνται ασταμάτητα χωρίς την μπάλα. Αν δεν είσαι πλήρως συγκεντρωμένος στο «πέντε vs πέντε» θα το πληρώσεις από την κίνησή τους χωρίς μπάλα. Αν κάνεις λάθος στην επίθεση ή έχεις αργές επιστροφές μετά από χαμένο σουτ, τότε είναι σαν να τους κάνεις δώρο το… κορμί σου για ένα σαδομαζοχιστικό πάρτι, στο οποίο ούτε που θα καταλάβεις πότε ασέλγησαν!
Οι Cavaliers δεν είχαν πλάνο, ούτε και ποσότητα ή ποιότητα παικτών για να τους κοντράρουν. Οι Spurs, μια φάση νωρίτερα, είχαν πλάνο, είχαν αρχικά παίκτες, αλλά δεν είχαν τύχη. Λέτε να μπαίνουμε σε εποχή μοναρχίας για τους Warriors των δύο Πρωταθλημάτων τα τελευταία τρία χρόνια; Αν δεν αλλάξει κάτι στις άλλες ομάδες μπορεί.
