To For Your Eyes Only είναι γνωστό στην Ελλάδα ως η ταινία του James Bond που γυρίστηκε στα μέρη μας, όμως η επικότερη σκηνή της ταινίας γυρίστηκε στην Cortina της Ιταλίας σε συνθήκες που μάλλον βρίσκονται στους αντίποδες της καλοκαιρινής Κέρκυρας.
Εκεί ο Roger Moore ως αφόρητα ψύχραιμος 007 που ήταν, βρίσκεται στο στόχαστρο ενός πράκτορα της KGB ο οποίος τυγχάνει και πρωταθλητής στο δίαθλο, μια ιδιότητα που τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο ακόμα και για τον καλύτερο κατάσκοπο του κόσμου. Βλέπετε το δίαθλο δεν είναι κάτι περισσότερο από έναν συνδυασμό σκι και σκοποβολής, είναι απορίας άξιο γιατί δεν υπάρχει σε κάθε ταινία του James Bond. Ο Roger Moore όπως ήταν φυσικό γλίτωσε από τον εκτελεστή της KGB, ακόμα κι όταν αυτός αντάλλαξε τα χιονοπέδιλα με μια Yamaha XT 500 με χιονολάστιχα και μυδραλιοβόλα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, σήμερα θα μιλήσουμε για το κανονικό δίαθλο.
Σε γενικές γραμμές τα πολύαθλα, από το τρίαθλο, μέχρι το δέκαθλο, έχουν μια κάποια συνάφεια μεταξύ τους. Ο στίβος είναι ο κοινός τους τόπος και οι επιδόσεις των πραγματικά ολοκληρωμένων αθλητών στα αθλήματα αυτά είναι πραγματικά κάτι το αξιοθαύμαστο, όμως το δίαθλο είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Τα δύο φαινομενικά ασυνδυαστα αθλήματα έχουν δεσμό αιώνων και η ιστορία του αθλήματος είναι τουλάχιστον συναρπαστική.
Οι ρίζες το διάθλου είναι μακρινές, πιο μακρινές κι από τους ίδιους τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα μέσα του 19ου αιώνα ένας στρατιωτικός εκπαιδευτής του Νορβηγικού στρατού σκέφτηκε έναν διασκεδαστικό τρόπο εκπαίδευσης των στρατιωτών του. Χρονομετρώντας τις επιδόσεις των στρατιωτών στην σκοποβολή τους έκανε πιο αποτελεσματικούς στο πεδίο της μάχης και επειδή το πεδίο της μάχης στις σκανδιναβικές χώρες έχει αρκετό χιόνι, ένας συνδυασμός αγώνα σκι με σκοποβολή ήταν αυτό που είχαν ανάγκη.
Αυτό το είδος εκπαίδευσης δεν άργησε να γίνει άθλημα, αλλά και να γεννήσει και ένα αυτόνομο όπλο μέσα στους στρατούς των χωρών που είχαν αλπικά τοπία. Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε πάρα πολλές χώρες με έτοιμες αθλητικές ομάδες αποτελούμενες από βετεράνους των Άλπεων και το 1924 το άθλημα της «στρατιωτικής περιπόλου» έγινε άθλημα επίδειξης. Τα νωπά τραύματα του πολέμου δεν κατέστησαν δυνατή τη θέσπιση κοινώς αποδεκτών κανόνων κι έτσι έμεινε ως άθλημα επίδειξης για πολλά χρόνια ακόμα. Μέχρι που βρέθηκε ο κοινός τόπος και μετονομάστηκε κι επίσημα σε δίαθλο.
Το σκεπτικό του αθλήματος είναι πολύ απλό, σαν τις ανάγκες επιβίωσης ενός αλπινιστή στρατιώτη. Υπάρχει μια δεδομένη απόσταση ανώμαλου δρόμου που πρέπει να καλυφθεί από τους σκιέρ. Μέσα στη διαδρομή είναι διάσπαρτοι στόχοι τους οποίος πρέπει να πετύχει κάθε αθλητής με ένα όπλο διαμετρήματος .22. Υπάρχουν στόχοι που πρέπει οι αθλητές να είναι όρθιοι, αλλά και πρηνηδόν και για κάθε στόχος που «χάνεται» υπάρχει πέναλτι χρόνου ή απόστασης που πρέπει να καλυφθεί. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστό αυτό το άθλημα, εκτός από το ότι θυμίζει 007;
Το δίαθλο είναι το άθλημα με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση σε κάθε διοργάνωση Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων και οι λόγοι είναι πολλοί. Αν υπάρχει μόνο ένα άθλημα το οποίο καταφέρνει να συνδυάζει το νους υγιής εν σώματι υγιεί, τότε αυτό είναι μόνο το δίαθλο. Η γρήγορη κάλυψη της απόστασης μεταξύ των στόχων απαιτεί υψηλή τεχνική σκιέρ και τέλεια φυσική κατάσταση. Από την άλλη το καλό σημάδι είναι περισσότερο παιχνίδι του μυαλού. Για να πετύχει τους στόχους ο αθλητής πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ήρεμος, να ξεχάσει για λίγο ότι δίνει έναν αγώνα δρόμου, να ρίξει τους σφυγμούς του και φυσικά να μην τρέμει από το κρύο, ακούγεται δύσκολο έτσι;
Ακόμα και στην εποχή των υπεραθλητών με τα εξωπραγματικά προγράμματα προπόνησης, υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι αθλητές που καταφέρνουν να σπάνε τα στεγανά μεταξύ των αθλημάτων, από την ενόργανη στο άλμα σε ύψος ή το επί κοντώ, από το άλμα σε μήκος στο τρέξιμο κλπ. Όμως στο δίαθλο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ένας καλός σκιέρ δεν μπορεί να γίνει καλός διαθλητής, όπως δεν μπορεί να γίνει κι ένας καλός σκοπευτής. Οι διαθλητές είναι δύο αθλητές σε έναν και επειδή είναι τόσο διαφορετικές οι απαιτήσεις των δύο αθλημάτων, η αφοσιώσή τους σε αυτό ξεκινάει από πολύ νωρίς και κρατά για χρόνια, για πολλά χρόνια.
Τόσα πολλά που καθιστούν το δίαθλο και ως ένα από τα πιο δημοκρατικά σπορ. Υπάρχουν παγκόσμιοι πρωταθλητές που μόλις έχουν τελειώσει την εφηβεία και Ολυμπιονίκες που έχουν περάσει τα 45, οι γυναίκες κοντράρους στα ίσα τους άντρες και όλοι μπορούν να «παίζουν» ακόμα και χωρίς να μετράνε αυστηρά πόντους και χρόνο.
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια διοργάνωση με συγκεκριμένο κοινό λόγω γεωγραφικών περιορισμών, ωστόσο το δίαθλο καταφέρνει να σπάσει τα σφιχτά αυτά όρια και γίνεται κάθε 4 χρόνια ένα ευχάριστο θέαμα για όλους, ακόμα και σε χώρες εκατέρωθεν του Ισημερινού που δεν ξέρουν καν τι είναι το χιόνι. Αυτή η δημοφιλία σημαίνει πολλά και έχει να διδάξει ένα πολύτιμο μάθημα σε ομοσπονδίες και αθλήματα που περνούν κρίση.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό που ένα άθλημα με στρατιωτικές καταβολές μπορεί και προσφέρει τόσο διασκεδαστικό θέαμα βάζοντας την επίδοση σε δεύτερη μοίρα. Κανένα άλλο άθλημα δεν προσφέρει σε τόσο μεγάλο βαθμό την αρετή του ευ αγωνίζεσθε. Σε μια εποχή που στην Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο δεκάδες ομοσπονδίες βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα για κάθε είδους σκάνδαλα, από σεξουαλικής κακοποίησης, μέχρι χρήσης αναβολικών και κακοδιαχείρισης, το θέαμα του διάθλου μας θυμίζει για ακόμα μια φορά ότι στον πυρήνα του κάθε αθλήματος είναι το να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα και να περνάμε καλά, ο πρωταθλητισμός μπορεί να περιμένει, έτσι κι αλλιως δεν είμαστε καλοί στα χειμερινά σπορ στην Ελλάδα.
